ลุงอย่าทำหนู
1278 คำ
พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์
ผ้ายับที่พับไว้ เขียน
-------09
พลอยมายารีบเก็บเอาของสำคัญใส่กระเป๋าใบที่สะดวกจะเอาออกไปที่สุด แล้วเตรียมหาของแข็งที่ถนัดมือสำหรับเป็นอาวุธ หมาจนตรอกที่ต้องการจะเอาตัวรอดนั้น ไม่ว่าใครหน้าไหนมันก็พร้อมจะกัดเพื่อหาทางเอาตัวรอดทั้งนั้น
ลุงเขยของพลอยมายาหายไปพักใหญ่ มันนานพอที่จะทำให้เธอนั้นได้มีเวลาเก็บข้าวของเพื่อหลบหนี
ก่อก แก่ก ก่อก แก่ก....
เสียงเปิดประตูดังขึ้น พลอยมายารีบเอาข้าวของที่เตรียมไว้เก็บในที่ซ่อน เธอตั้งใจจะทำตัวปกติให้ลุงเขยตายใจก่อน หรือถ้าหากขอร้องให้ปล่อยไปได้ก็จะไม่ทำร้ายเขา
"เป็นไงบ้าง รอป้าเขาใจเย็นกว่านี้คงจะดีขึ้นเอง อย่าคิดมากไปเลยนะ" เสียงชายวัยกลางคนกล่าวพร้อมกับยื่นจานข้าวที่ถือมาด้วยให้กับหญิงสาวตรงหน้า
"กินข้าวกินปลาซะเถอะจะได้มีแรง วันนี้ดูท่าทางเหนื่อย ๆ นะ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"หนูก็แค่ไปเรียนนั่นแหละ พอดีว่าเมื่อคืนนอนดึก กว่าะทำงานเสร็จ แล้วต้องขึ้นมาทำการบ้านต่อก็เลยเพลีย ๆ"
"ลุงก็สงสารเรานะ ป้ามันก็ใช้งานซะเกิน"
"ขอบใจนะลุง ที่เข้าใจหนู" ความคิดที่จะทำร้ายลุงเขยเพื่ือหลบหนีถูกพับเก็บไปจากความคิด พลอยมายาลองไตร่ตรองดูแล้วว่า ถ้าคุยกันดีดีลุงก็น่าจะเข้าใจเธอ แต่เล็กจนโตมาลุงก็คอยแอบช่วยเหลอเธออยู่หลายครั้ง
"กินข้าวซะ เดี๋ยวป้าเขากลับมาเจอเข้าจะไม่ได้กินเอานะ" ชายรูปร่างผอมว่าพลางหันหน้าหันหลังมองดูทาง แต่เด็กสาวกลับเอาแต่ยืนนิ่งไม่มีทีท่ารีบร้อนที่จะทำตามคำสั่งของอีกฝ่าย นั่นจึงทำให้คนพูดต้องย้ำกับเธออีกรอบ
"กินสิ เดี๋ยวป้ากลับมาเจอจะไม่ได้กินอะไรเอานะ"
"หนูอยากจะหนีไปจากที่นี่...ลุงช่วยหนูได้ไหม" พลอยมายาตัดสินใจพูดขึ้น คนฟังยืนนิ่งไม่ตอบอะไร นั่นทำให้เด็กสาวรู้สึกลังเล เธอไม่ได้อยากจะทำร้ายเขา ด้วยเห็นแก่ความดีที่เคยมีให้ แต่ถ้าหากว่าจำเป็นก็คงจะต้องฝืนใจทำ เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว หนทางเดียวที่จะพาชีวิตออกไปสู่อิสระ นั่นคือต้องเอาตัวเองหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน แล้วข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไร ก็ค่อยว่ากันอีกที
"นะลุง หนูอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว เดี๋ยวหนูต้องไปฝึกงาน คงมาทำงานให้ป้าไม่ได้อีกแล้ว แถมยังต้องใช้เงินเยอะด้วย หนูมาคิด ๆ ดูแล้ว ถ้าหนูออกไปอยู่เอง ทำงานเก็บเงินเอง มันก็น่าจะพอ นะลุง ช่วยหนูหน่อยนะ" คนถูกร้องขอยกยิ้มก่อนจะจับแขนข้างหนึ่งของพลอยมายาขึ้นมา
"ได้สิ" ใบหน้าเป็นกังวลพลันยิ้มขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้น
"จริงเหรอลุง ลุงจะช่วยหนูจริงเหรอ" คนฟังแทบจะกระโดดโลดเต้น ดีแล้วที่เธอนั้นตัดสินใจลองเจรจากับลุงเขยดูก่อน จะได้ไม่ต้องมีคนเจ็บตัว
"แต่ลุงขออะไรสักอย่างได้ไหม" พลอยมายาพลันหบยิ้มลง เธอสัมผัสได้ว่ารอยยิ้มของลุงเขยนั้น มันมีอะไรบางอย่างแอบแฝงมาอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยืนนิ่งรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ใจก็นึกถึงไม้ที่ซ่อนเอาไว้เผื่อเกิดอะไรฉุกเฉินก็จะรีบวิ่งตรงไปเอามาทันที
ไอะไรเหรอ?"
"ขอลุงสักครั้งได้ไหม ลุงมองหนูมานานแล้ว" เพียงได้ยินเท่านั้น แขนที่ถูกจับเอาไว้ก็สะบัดออกทันที
"ทุเรศ!!! คิดแบบนี้ได้ยังไง รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา" พลอยมายาโวยลั่น เสียแรงที่เธอหลงคิดว่าลุงจะเป็นคนดี ไม่ผิดกับที่เคยสงสัยเลยสักนิด เธอแอบรู้สึกมาสักพักแล้วว่า สายตาของลุงเขยที่มองเธอนั้นมันมีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจ เพราะเห็นแก่ความดีที่เขาเคยมอบให้
"แค่ครั้งเดียว นะ ลุงแอบดูหนูอาบน้ำหลายครั้งแล้ว อดทนจนทนไม่ไหวแล้ว" เขาไม่ว่าเปล่า ปากพูดขาก็ก้าวเข้าไปประชิดตัวพลอยมายาจนติด แขนก็โอบกอดร่างบางแน่น
"กรี๊ด!!! ไอ้เลวออกไปนะ!!" แม้เธอจะผ่านงานขายร่างกายมาแล้ว กับคนรุ่นพ่ออย่างอาชา แต่นี่มันก็ไม่เหมือนกัน กับอาชานั้นมันคือความสมัครใจที่ทำเพื่อแลกเปลี่ยนในสิ่งที่เธอต้องการ ซึ่งก็คือเงิน เขาจึงเป็นเหมือนลูกค้าที่มอบค่าตอบแทนให้เธอ แต่กับลุงนั้น เธอไม่ได้เต็มใจ และเธอก็ไม่ได้อะไรจากเขาด้วย แถมสถานะก็เป็นลุงกับหลาน แบบนี้มันน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงนอยากจะอ้วกออกมาเสียตอนนี้ พลอยมายาพยายามใช้กำลังต่อสู้ขัดขืน กับลุงเขยหื่นที่พยายามจะกดเธอให้นอนลงไปบนพื้นหมายจะขืนใจ ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างสุดแรง กลิ้งไปกลิ้งมาผสมไปกับเสียงของพลอยมายาที่ตะโกนด่าทออีกฝ่ายอย่างบ้างคลั่ง
"อึก...." หมัดของชายวัยกลางคนชกเข้าที่ท้องของเด็กสาวจนเธอนอนนิ่งไป พลอยมายาที่อ่อนแรงมาจากศึกหนักของอาชา บวกกับแรงชกของลุงเขยเมื่อครู่นี้ ทำให้เธอไม่สามารถขัดขินต่อสู้อะไรเขาได้อีกแล้ว
"ลุงไม่ได้อยากจะทำแบบนี้เลย ถ้าหนูยอมลุงดี ๆ ก็ไม่ต้องมาโดนแบบนี้ เขาว่าก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระโปรงนักศึกษา แล้วลูบคลำต้นขาขาวผ่องของหลานสาว ตาก็มองอย่างหื่นกระหาย ผิวกายเนียนน่าสัมผัสนี้ ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะได้สัมผัสลูบไล้มันจริง ๆ หลังจากที่แอบดูมานาน
"อึก...ลุงอย่าทำหนู..." เสียงแผ่วเบาของพลอยมายาร้องบอกกับอีกฝ่าย เขาเพียงแค่ยิ้มก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มนวลของคนไร้เรี่ยวแรง
"ลุงอดใจไม่ไหวแล้วน่ะสิ" เขาเงยหน้าขึ้นแล้วตอบ ร่างผอมของชายหนุ่งลุกยืนขึ้นก่อนะเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัว พลอยมายาที่กำลังพยายามรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายมองดูที่ซ่อนอาวุธและกะระยะว่าควรจะตรงเข้าไปเอามันมาไดอย่างไร คนที่คิดว่าตัวเองกำลังได้เปรียบเชยชมเด็กสาวอย่างชะล่าใจ เขากอดจูบลูบไล้เรือนร่างระหงของเด็กสาวที่นอนอยู่บนพื้นสักพักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจถอดเสื้อนักศึกษาออกจากตัวของเธอ 'อีป้าตกมันมันหายหัวไปไหน หวงนักหวงหนาผัวเนี่ย แล้วเวลานี้มันไปอยู่ไหน' พลอยมายาคิดใจใจ ขณะที่พยายามฝืนใจยอมให้อีกฝ่ายเชยชมเรือนร่างของเธอ
"ลุงขอเถอะนะ ลุงไม่ไหวแล้ว" คนพูว่าพลางขยับลงไปนั่งที่หว่างขาของเด็กสาว ก่อนจะใช้มือจับขาทั้งสองข้างของเธอถ่างออก พลอยมายายังคงนิ่ง ตาลอบมองไปที่จุดเก็บอาวุธถี่...
- ผู้เขียน
