พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์

คนเนรคุณ

พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์

ผ้ายับที่พับไว้ เขียน

-------บทที่ 8

พลอยมายาปรนนิบัติบำเรอผู้มีพระคุณคนใหม่ของเธอจนร่างกายแทบจะแหลกสลาย พอถึงเวลาเขาก็ปล่อยตัวเธอกลับไปพัก ใจจริงอาชายังอยากจะขย้ำเด็กสาวคนนี้ต่ออีกหน่อย แต่เพราะติดธุระที่ต้องไปรับลูกสาว ที่เพิ่งกลับจากต่างประเทศ ทำให้ต้องยอมหักอกหักใจเอาแค่นี้ ส่วนเรื่องที่อยู่ใหม่นั้น อาชาบอกกับพลอยมายาว่าทันทีที่เธอหาหอได้ ก็แค่ส่งข้อความไปบอกเรื่องค่าใช้จ่ายกับเขา เขาพร้อมจะจ่ายให้เธอทันที และไม่ได้กำหนดว่าต้องอยู่ในราคาเท่าไร

"มึงไปไหนมา!! " เสียงของใครบางคนที่แสนคุ้นหูตะคอกถาม ขณะที่พลอยมายากำลังเดินเข้าบ้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนคนนี้เป็นใคร คนถูกถามเงยหน้าขึ้นสบตากับสาวใหญ่ที่ยืนกอดอกมองเธออย่างอาฆาต

"ก็ไปเรียนไงป้า" พลอยมายาตอบก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อที่จะเข้าบ้าน เวลานี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้รบตบมือกับใครทั้งนั้น ลำพังแค่แรงจะพยุงตัวเอง กลับมาที่บ้านก็ยังแย่แล้ว

"เรียนไปให้มันได้อะไรขึ้นมา กูจะหาคนช่วยทำงานบ้างไม่มีเลย"

"ตอนว่างหนูก็ช่วย ช่วยจนไม่มีเวลาทำการบ้านเลยด้วยซ้ำ" เพราะความเหนื่อยทำให้พลอยมายาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ไหว จนเผลอพลั้งปากเถียงกับป้าของตัวเองเข้า และนั่นก็เป็นกันจุดชนวนระเบิดที่สาวใหญ่ตั้งใจไว้ก่อนแล้ว

"มันเป็นความผิดกูงั้นสิ ห้ะ!! แหมมากินมานอนอยู่บ้านกู จะอยู่เฉย ๆ ไม่ทำอะไรเลยเป็นคุณนายเลยเหรอ มึงคิดว่ามึงเป็นใครห้ะอีพลอย สำเหนียกตัวเองเอาไว้ด้วยนะ ว่ามีวันนี้ได้เพราะใคร ถ้ากูไม่ขุดมึงขึ้นมาจากขุมนรก ป่านนี้ชีวิตมึงมันจะเป็นยังไง" เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าหวังจะระงับความโมโห เธออยากจะนอนพักแล้ว แต่เหมือนว่าคงจะเป็นไปไม่ได้แน่ คงมีจานอีกมากที่รอให้เธอไปล้าง ไหนจะผักที่ต้องเตรียมไว้สำหรับวันพรุ่งนี้อีก ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือป้าที่ไม่รู้เป็นบ้าอะไรถึงมาดักรอหาเรื่องเธอตั้งแต่หัวค่ำแบบนี้

"แล้วอยู่ที่นี่ คิดว่าชีวิตมันดีนักเหรอ มันต่างจากตกนรกเหรอ!! " พลอยมายาไม่อาจจะอดกลั้นอารมณ์โมโหต่อไปได้แล้ว เธอเหนื่อยและต้องการจะพักเดี๋ยวนี้ แต่เหมือนว่าป้าของเธอนั้น จะไม่ยอมเลิกราได้เลย

"นี่มึงเถียงกูเหรออีพลอย!! "

"ใช่ เถียง ตื่นเช้าแหกขี้ตาตั้งแต่ตี 3 ตี 4 ก็ต้องไปขนของที่ลาด เตรียมของจนสายแล้วยังไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากทำงาน ออกไปเรียนกลับมาก็ทำแต่งาน เงินก็ไม่ได้ เงินที่กินเข้าไปทุกวันนี้ก็เงินตัวเองทั้งนั้น เลิกทวงบุญคุณสักที มันน่ารำคาญ ฟังแล้วจะอ้วก"

"อีพลอย!! " เสียงของพลอยมายากับป้าทะเลาะกันดังจนลุงเขยของเธอที่กำลังล้างจานอยู่หลังบ้าน ต้องรีบวิ่งออกมาดู

"เสียงดังอะไรกัน" ชายวัยกลางคนเอ่ยถาม เมื่อเดินเข้ามาถึงจดปะทะ

"นี่ไง มึงมาดูสิ งูเก็บเอางูเห่ามาเลี้ยงไว้ชัด ๆ เลย หึ เถียงกูฉอด ๆ ทุกคำ"

"ใจเย็น ๆ น่า"

"จะให้เย็นยังไงได้ ต้องรอให้มันมาถอนหงอกกูก่อนหรือยังไง" คนเป็นเมียดูจะไม่ยอมง่าย ๆ เธอโวยลั่นและทำท่าเอาเรื่อง

"พลอยเพิ่งจะกลับมาก็ไปพักก่อนไป" ลุงเขยหันไปบอกกับเด็กสาว เพราะเห็นท่าทางของเธอดูอ่อนเพลีย

"ไม่ได้!! จานยังไม่ได้ล้าง ผักก็ยังไม่ได้เตรียม ถ้ามึงยังไม่ทำงาน มึงจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น" ร่างบางที่กำลังจะก้าวเดินพลันหยุดชะงัก ก่อนจะหันไปมองหน้าคนพูดอย่างเอาเรื่อง

"ดูมันมองสิ มึงก็อีกคนให้ท้ายมันจนเคยตัว ไม่ใช่ว่าแอบได้กับมันมั่งแล้วเรอะ!! "

"หุบปากเน่า ๆ ของแกไปเลยนะ จะด่าจะว่าอะไรฉันไม่เคยโกรธ ฉันไม่เคยคิดทำอะไรต่ำ ๆ แบบนั้นหรอก" พลอยมายาโวยลั่น ทำให้ทั้งสองผัวเมียที่ได้ยินนั้นต่างก็ยืนนิ่งไปตามกัน

"อีพลอย นี่มึงกล้าพูดกับกูแบบนี้เหรอ โอ๊ย!! " ทันทีที่ร่างท้วมพุ่งตัวตรงเข้าไปหาเด็กสาวในชุดนักศึกษาก็ยกเท้าขึ้นมายันจนเธอเซถลาล้มลงไปบนพื้นก้นจ้ำเบ้า

"อีพลอย!!!! " คนถูกถีบแผดเสียงลั่น

"จำเอาไว้เลยนะ ต่อไปนี้มันจะไม่ทนตกอยู่นรกนี่อีกแล้ว ฉันจะออกไปอยู่คนเดียว" เธอตะโกนลั่นก่อนจะเดินข้ามร่างของคนที่นั่งกองอยู่บนพื้นแล้วจ้ำเท้าตรงไปที่ห้องเพื่อเก็บของ อย่างไรเสียวันนี้ก็ต้องออกจากที่นี่ให้ได้

ปัง!! แก่ก

เสียงปิดประตูดังขึ้นขณะที่พลอยมายากำลังเก็บข้าวของยัดลงกระเป๋า เธอรู้ทันทีว่าประตูห้องได้ถูกล็อกเรียบร้อยแล้ว ร่างบางลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งตรงไปที่ประตู และแน่นอนสิ่งที่เธอคิดนั้นก็ไม่ได้ผิดไปเลย ประตูห้องถูกล็อกจากด้านนอกเรียบร้อยแล้ว

"เปิดสิวะ!!! "

ปัง ปัง ปัง

เสียงทุบประตูกับเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งของคนในห้องทำให้คนปิดล็อกประตูยิ้มอย่างพอใจ เธอเพียงต้องการจะเอาชนะคนโอหังให้ได้ก็เท่านั้น

"กูไม่ปล่อยให้มึงไปไหนทั้งนั้น มึงก็อย่าฝันว่าจะได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวัน ถ้ายังคิดจะหนีอีก" สาวใหญ่ร้องตอบ

"มึงจะขังกูไว้แบบนี้ไม่ได้นะ ปล่อยกู!!! " พลอยมายาทั้งร้องด่าและทุบประตูโวยวายดังลั่น แต่คนที่อยู่นอกห้องกลับพอใจในการกระทำของเธออย่างมาก

"คนเนรคุณ จองหองอย่างมึง มันต้องเจอแบบนี้แหละ กูอุตส่าห์ให้ชีวิตอิสระ อยากจะเรียนกูก็ยอมให้เรียน แต่มึงอยากลองดีกับกูเอง มันก็ช่วยอะไรไม่ได้ ทบทวนไปนะว่าสิ่งที่มึงทำมันดีไหม ถ้ายังคิดไม่ได้ กูจะขังให้มึงทำงานอยู่ในห้องนี้แหละ ไม่ต้องคิดจะออกไปไหนอีกเลย" ประโยคสุดท้ายก่อนที่สาวใหญ่ผู้ถือไพ่เหนือกว่าจะเดินจากไป

"อีบ้า!! มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้เลยนะ" ไม่ว่าพลอยมายจะร้องตะโกนเสียงดังแค่ไหน แต่ก็ไร้วี่แววว่าคนข้างนอกจะเปิดประตูปล่อยเธอออกไป ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นอย่างสิ้นหวัง สองแก้มนวลอาบเลอะไปด้วยน้ำตา มันไม่ใช่น้ำตาของความเสียใจ หากแต่เป็นน้ำตาของความโกรธแค้น ที่เธอตอบโต้อะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย

"หิวห้าวรึเปล่าพลอย" เสียงกระซิบของใครบางคนดังเข้ามาจากด้านนอก แน่นอนว่าต้องเป็นลุงเขยของเธอแน่ พลอยมายารีบลุกขึ้นแล้วตั้งสติก่อนจะกระซิบตอบ

"หิวจ่ะลุง หนูหิวมากเลย"

"เดี๋ยวลุงไปเอาข้าวมาให้นะ" ได้ยินเพียงเท่านั้น ทุกอย่างก็เงียบลงอีกครั้ง ทางสว่างเพียงช่องทางเดียวอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว พลอยมายารีบเก็บเอาของสำคัญใส่กระเป๋าใบที่สะดวกจะเอาออกไปที่สุด แล้วเตรียมหาของแข็งที่ถนัดมือสำหรับเป็นอาวุธ หมาจนตรอกที่ต้องการจะเอาตัวรอดนั้น ไม่ว่าใครหน้าไหนมันก็พร้อมจะกัดเพื่อหาทางเอาตัวรอดทั้งนั้น