ตอนที่ 2
1840 คำ
“นังมุก เมื่อคืนแกหายไปไหนมา บ้านช่องก็ไม่รู้จักกลับ” อุ่นใจ น้องสาวของแม่ซึ่งมีศักดิ์เป็นน้าคือญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ พราวมุกมองไปที่อุ่นใจด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินผ่านไปราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายถาม
“นี่แกเมินฉันเหรอ”
“แม่ ฉันว่านะ นังมุกมันต้องไปนอนกับผู้ชายมาแน่ๆ เลย” ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของอุ่นใจนั่นก็คือ อิฐ ที่ปัจจุบันอายุยี่สิบกว่าแล้ว แต่ทำตัวเหลวไหล นอนอยู่บ้านไปวันๆ ไม่เคยจะช่วยทำมาหากิจ ในขณะที่ภาระหน้าที่ทั้งหมดก็ตกเป็นของพราวมุกทั้งที่มันไม่ใช่หน้าที่อะไรของเธอที่จะต้องมาดูแลสองแม่ลูกนี่ด้วยซ้ำ
“งั้นเหรอ ก็ดี ถ้าเจอฉันจะได้เรียกค่าตัวนังพราวมุกมันเยอะๆ แกไปจับตาดูที ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“ได้จ้ะแม่” อิฐมองไปที่พราวมุกด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย คราวนี้ก็ถึงเวลาที่เขาจะได้ใช้พราวมุกเป็นเครื่องมือในการหาเงินแล้วสินะ
เฮ้อ~
พราวมุกทิ้งตัวลงบนเตียงฟูกด้วยความเหนื่อยล้า เธอไม่เคยเข้าใจเลยจริงๆ ทำไมชีวิตของเธอถึงได้โหดร้ายขนาดนี้ ผู้ชายที่เธอคิดว่าเขารักเธอและให้เกียรติเธอ มีแต่เธอเพียงคนเดียวมาตลอด กลับกลายเป็นคนที่สวมเขาให้เธอมาโดยตลอด
ส่วนผู้ชายที่เคยมีใจให้กันก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมกับจู่โจมรุกใส่เธอเต็มที่ จนเธอเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว หัวของเธอสับสนไปหมด ว่าตอนนี้ใครมาดี ใครมาร้ายกันแน่
แล้วไหนจะสองแม่ลูกนั่นที่เข้ามาเป็นกาฝากในชีวิตเธอนับตั้งแต่แม่จากไป ถ้าหากแม่ไม่ขอร้องให้ช่วยรับน้าอุ่นใจกับอิฐเข้ามาอยู่ด้วย เธอก็คงไม่ทนจมอยู่กับสองแม่ลูกนั่นหรอก
“ยัยนิ้ง” จู่ๆ เธอก็นึกได้ว่าเมื่อคืนคนที่พาเธอมาส่งคือคะนิ้ง แต่หลังจากนั้นเธอก็สะลึมสะลือไม่ค่อยรู้เรื่อง เลยไม่รู้ว่าไปอยู่ที่คอนโดของคณินได้ยังไง ซึ่งคนที่จะตอบเธอได้ก็คงต้องเป็นคนที่พาเธอมาส่ง
“ยัยนิ้ง แกอยู่ไหน”
(ฉันอยู่อังกฤษ แกเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง)
“อืม ตอนแรกก็นึกว่าจะเสียใจมากกว่านี้ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ฉันก็ไม่ได้เสียขนาดนั้น แล้วก็คงไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องร้องไห้ให้กับผู้ชายเฮงซวยแบบนั้น ถือว่าฟาดเคราะห์แล้วกัน”
(แล้ว... พี่คณินล่ะ) คะนิ้งลังเลเล็กน้อย เมื่อจะถามถึงพี่ชายที่เธอฝากให้ดูแลหญิงสาวเมื่อคืนนี้
“แกเอาฉันไปส่งไว้กับเขาทำไม” น้ำเสียงอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างภายในพริบตา ทำเอาคนที่อยู่ปลายสายถึงกับรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบอธิบายเหตุผล
(ก็ฉันไม่กล้าพาแกกลับไปบ้าน เลยว่าจะพาไปคอนโดฉัน แต่ว่าฉันมีบินมาอังกฤษ พี่คณินโทรมาพอดีเลยเอาเธอไปฝากไว้กับเขาก่อน)
“เฮ้อ แกนี่นะ”
(ที่จริงฉันอยากได้แกมาเป็นพี่สะใภ้นะ ไม่คิดจะปรับความเข้าใจกับพี่คณินเลยเหรอ)
“เขา... เขาบอกเหตุผลกับฉันแล้วเมื่อคืน แต่ตอนนี้ฉันขอเวลาพักสักหน่อย แล้วจะตัดสินใจว่าจะเอายังไงต่อ” ความเหนื่อยล้าจากการที่ต้องแบกรับหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิต ทำให้พราวมุกแทบไม่มีเวลาจะได้พัก แต่คราวนี้คงถึงเวลาที่เธอต้องรักตัวเองให้มากขึ้นแล้วสินะ
(ฉันเข้าใจทั้งแกแล้วก็พี่คณิน แล้วฉันก็ไม่บังคับแกหรอก ตัดสินใจเองแล้วกันนะ)
“อืม แล้วจะกลับเมื่อไหร่”
(ยังไม่รู้เลย ฝั่งนี้ดูท่าจะไม่ยอมจบง่ายๆ) คะนิ้งงอแงขึ้นมา เมื่อถูกถามถึงเรื่องงานที่เธออุตส่าห์ตะบี้ตะบันรีบมาทำ แต่ทุกอย่างกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด
“ทำไมเหรอ”
(ก็ตานั่นเรื่องมากชะมัด ข้อแม้เยอะแยะไปหมด)
“แต่คนนี้ลูกค้าคนสำคัญเลยไม่ใช่หรือไง” เธอเองก็พอจะรู้เกี่ยวกับงานของคะนิ้งอยู่บ้าง เพราะอีกฝ่ายมักจะมาบ่นให้เธอฟังเป็นประจำ
(เพราะงั้นไง ฉันถึงไม่รู้ว่าจะได้กลับตอนไหน)
“ถ้างั้นจะกลับมาเมื่อไหร่ ก็อย่าลืมโทรมาบอกฉันบ้างล่ะ”
(แน่นอนอยู่แล้ว ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็ติดต่อมาได้เสมอนะ)
“ขอบคุณที่อยู่ข้างฉันมาตลอดนะ”
(เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ มีประชุมต่ออีก)
“อืม สู้ๆ นะ” พราวมุกส่งกำลังใจให้กับเพื่อนสนิทอย่างที่เคยทำทุกครั้ง ก่อนที่ปลายสายจะตัดไปพร้อมกับเสียงเคาะประตูห้องของเธอที่ดังขึ้น
“มีอะไร”
“ลงมาคุยกับฉันหน่อย” หญิงสาวถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามลงไปด้านล่างแม้จะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่
“เรียกลงมาทำไม”
“แกไปนอนกับใครมา บอกฉันเดี๋ยวนี้” คำถามของอุ่นใจ ทำให้พราวมุกต้องถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ร้อยของวันนี้ ก่อนจะมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ
“มันไม่ใช่กงการอะไรของน้าอุ่นสักหน่อย”
“ใช่สิ แม่แกบอกให้แกดูแลฉันกับลูกของฉันอย่างดี แต่นี่อะไร บ้านช่องก็ไม่กลับ แล้วยังให้เงินไว้ใช้จ่ายแค่นิดเดียว” ทุกครั้งที่เกิดการทะเลาะกัน อุ่นใจก็มักจะยกเรื่องของแม่เธอขึ้นมาพูดตลอด
“ถ้าอยากได้เยอะๆ ก็ให้ลูกน้าอุ่นไปทำงานบ้างสิ”
“แกต่างหากที่ต้องหาเงินให้ฉันกับลูกใช้ ไม่งั้นก็ไปเอาเงินจากผู้ชายของแกมาให้ฉันซะ”
“เหอะ ทำตัวเป็นกาฝาก หน้าด้าน แต่ก่อนฉันกับแม่ไปอยู่บ้านน้า น้าเอาแต่จิกหัวทุบตีแม่กับฉัน แล้วตอนนี้จะมาขอให้ฉันหาเลี้ยงดูน้ากับลูกเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ!”
“ก็แม่แกน่ะมันโง่ แล้วแกอย่าลืมนะ บ้านหลังนี้ก็กลายเป็นชื่อของฉันแล้ว สมบัติของแม่แกก็อยู่ที่ฉันทั้งหมด ถ้าแกไม่ทำตามที่ฉันสั่ง ฉันจะผลาญให้หมดเลย”
“งั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าผลาญหมดไปตั้งนานแล้วหรือไง”
“นี่ แกรู้งั้นเหรอ”
“ใช่” เธอรู้ทุกอย่างดี แต่ไม่เคยพูดออกมาก็แค่นั้น เพราะยังอยากรักษาคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่อยู่ แต่แม่ก็ไม่ได้อยากให้เธอต้องยอมทนทุกข์ทรมานแบบนี้เหมือนกัน
“รู้ก็ดี แล้วก็รู้ไว้ด้วยว่าบ้านหลังนี้กำลังจะถูกยึด บ้านที่แกกับแม่แกสร้างด้วยกันมา กำลังจะถูกยึดแล้ว”
“สมบัติกับเงินทองเป็นของนอกกาย หาใหม่ก็ยังไม่สาย มีแต่น้ากับลูกเท่านั้นแหละ ที่จะไม่มีที่ซุกหัวนอน”
“นี่แกหมายความว่าไง”
“ต่อจากนี้น้ากับลูกดูแลกันเองแล้วกันนะ ฉันจะไม่ยอมทนอยู่ที่นี่อีกต่อไป!” หญิงสาวเอ่ยอย่างหนักแน่น ก่อนจะรีบกลับขึ้นไปบนห้องของตัวเอง ปล่อยให้อุ่นใจยืนหน้าซีดเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะสูญเสียที่พึ่งพิงและบ้านหลังนี้ไป
พราวมุกรีบเก็บเสื้อผ้าและข้าวของที่จำเป็นทั้งหมดลงในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะไปตามหาพ่อตามที่แม่เคยขอเอาไว้ แต่ตอนนั้นเธอปฏิเสธเพราะไม่อยากทิ้งแม่ไปในตอนที่แม่กำลังป่วยหนัก แต่พอแม่จากไปก็มีอุ่นใจกับอิฐเข้ามาทำให้เธอไม่มีโอกาสได้ออกตามหาพ่อ
กึก! แกร็ก!
เสียงบางอย่างดังอยู่ที่ประตูของเธอจากด้านนอก ก่อนที่ดวงตาทั้งสองของพราวมุกจะเบิกกว้างและขาทั้งสองข้างก็ก้าวไปที่ประตูอัตโนมัติ
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้” ประตูห้องของเธอถูกล็อกจากด้านนอก ไม่ว่าจะดึงเท่าไหร่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะเปิดออก
เสียงหัวเราะด้วยความสะใจของอุ่นใจดังขึ้นจากทางด้านนอก ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
“แกนี่ปีกกล้าขาแข็งขึ้นเยอะเลยนะ ตอนแรกฉันกะว่าจะเก็บไว้รีดเงิน แต่แกก็ดันไม่โง่เหมือนแม่แก คิดจะทิ้งฉันเหรอ อย่าหวังว่ามันจะง่ายอย่างงั้น”
“ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
“ฝันไปเถอะ แกจะออกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” พราวมุกรู้ดีว่ายังไงอุ่นใจก็ไม่มีทางยอมปล่อยเธอออกไปแน่ๆ จึงรีบหาโทรศัพท์ของเธอ ก่อนจะพบว่ามันไม่ได้อยู่ในห้องของเธอแล้ว ทั้งที่ก่อนจะลงไปเธอจำได้ว่าเธอวางมันทิ้งไว้บนเตียงพร้อมกับกระเป๋า
“แม่ ฉันเอาโทรศัพท์กับกระเป๋าของมันมาแล้ว” อิฐรีบโชว์โทรศัพท์ที่แอบไปเอามาให้ผู้เป็นแม่ดู
“ดีนะที่แม่ไหวตัวทัน คิดไว้แล้วว่ายังไงมันก็ต้องหาทางหนีไปจากพวกเราแน่ๆ”
“งั้นต่อจากนี้ฉันขอเป็นคนจัดการที่เหลือเองได้ไหม”
“ได้สิ ถ้าลูกอยากจะเอามันไปเร่ขายที่ไหนหรือทำอะไร ลูกก็จัดการเองเลยนะ” อุ่นใจไม่ได้รู้สึกรักหรือสงสารหลานสาวแท้ๆ ของตัวเองเลยสักนิด ต่อจากนี้พราวมุกก็จะกลายเป็นเพียงเครื่องมือที่เธอจะใช้ในการหาเงินเท่านั้น
“แม่ ดูสิ ในกระเป๋ามีเงินเป็นปึกเลย” ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโลภเบิกกว้าง ก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปหาลูกชายพร้อมกับมองไปที่เงินปึกใหญ่นัยน์ตาเป็นประกาย
“ที่แท้มันก็แอบเก็บเงินเอาไว้เสวยสุขเองคนเดียว”
“หรือว่าผู้ชายที่มันไปนอนด้วยจะเป็นคนมีเงิน” อิฐเอ่ยขึ้นเสริม
“ก็อาจจะเป็นไปได้”
“ถ้างั้นแม่จะเอายังไงต่อเหรอ”
“แม่ยังไม่ได้คิด ขังมันไว้อย่างนั้นก่อน ส่วนตอนนี้เราเอาเงินไปหาความสุขเข้าตัวกันเถอะ” สองแม่ลูกพากันแบ่งเงิน ก่อนจะปิดล็อกบ้านเอาไว้ทุกทางและรีบออกไปจากบ้านด้วยความดีใจพร้อมกับเงินจำนวนมาก
“เฮ้อ ยัยมุก แกนี่โง่จริงๆ เลย” หญิงสาวนอนกองอยู่ในห้องนอนของตัวเอง โทรศัพท์ก็ไม่มี กระเป๋าก็ไม่มี แล้วจะขอความช่วยเหลือจากใครได้
พราวมุกหยุดความคิดทั้งหมดเอาไว้และเลือกที่จะนอนพักเอาแรงก่อน เผื่อตื่นมาจะคิดหาทางหนีไปจากที่นี่ได้
- ผู้เขียน
