ตอนที่ 5
1690 คำ
พราวมุกถูกขังอยู่ในห้องมานานกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว สองแม่ลูกนั่นต่างเอาเงินในกระเป๋าไปใช้ ซึ่งเงินนั่นเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาอยู่ในกระเป๋าของเธอได้ยังไง
โครก~ คราก~
เสียงท้องร้องประท้วงเธอเกือบทุกชั่วโมง ในห้องมีเพียงน้ำเปล่าที่พอจะใช้ดื่มประทังแก้หิวได้ แต่ถ้าหากเธอออกไปจากที่นี่ไม่ได้ อีกไม่นานน้ำก็คงจะหมด
“แม่ ไม่เอาข้าวไปให้มันกินหน่อยเหรอ”
“ปล่อยให้มันหิวอย่างนั้นแหละ จะได้เข็ด” อุ่นใจไม่ได้รู้สึกสงสารหลานสาวตัวเองเลยสักนิด กลับกันเธออยากจะให้พราวมุกหายไปจากโลกนี้เสียด้วยซ้ำ
อิฐมองไปที่ห้องด้านบนด้วยสายตาเป็นกังวล เพราะหากพราวมุกเกิดเป็นอะไรไปก่อนที่เขาจะได้ใช้หญิงสาวทำประโยชน์ก็น่าเสียดาย
แกรก~
เสียงกึกกักบริเวณประตูห้องดึงความสนใจของพราวมุกที่กำลังนั่งคิดหาทางเอาตัวรอดให้หันไปมอง ก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออกพร้อมกับร่างของลูกพี่ลูกน้องที่เดินเข้ามา
“ข้าวกับน้ำ”
“คิดจะขังฉันไปอีกนานเท่าไหร่” อิฐหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาเย้ยหยัน เขาเกลียดพราวมุกมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ พราวมุกมักจะได้สิ่งที่ดีกว่าเขามาตลอด มีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีงาน มีเงิน ต่างจากเขาที่ต้องใช้ชีวิตอย่างอดอยากมากับแม่เพียงสองคน
“จนกว่าฉันจะหาที่ให้แกทำเงินให้ฉันกับแม่ได้”
“หมายความว่ายังไง” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะเดียวกันในหัวของเธอก็เกิดไอเดียบางอย่างขึ้นมา
“แล้วน้าอุ่นไม่ว่าหรือยังไง ที่เอาข้าวมาให้ฉันแบบนี้”
“ถึงจะอยากทรมานแกยังไง แต่แกก็ยังมีประโยชน์มากกว่าที่จะปล่อยให้ตายไปเปล่า”
“แสดงว่าน้าอุ่นไม่รู้สินะ”
“แล้วทำไม แม่ไม่ว่าฉันหรอก” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความอวดดี จนพราวมุกอดไม่ได้ที่จะแอบเบะปากใส่ ก่อนจะพยายามหาทางหลอกล่อให้อีกฝ่ายหลงกล
“นายอยากได้เงินอีกไหมล่ะ”
“อะไรของแก”
“ฉันมีเงินเก็บอยู่ในลิ้นชักหัวเตียงอีก ถ้าอยากได้ก็เอาไปสิ”
“คิดจะทำอะไร ฉันไม่ได้โง่หรอกนะ”
“ก็แล้วแต่ ถ้าไม่อยากได้ก็ออกไปได้แล้ว”
“แกก็ไปหยิบมาให้ฉันสิ” อิฐออกคำสั่งด้วยท่าทางโมโห
พราวมุกรีบเดินไปหยิบเงินที่ตัวเองเก็บไว้ออกมา ทำให้อิฐรีบพุ่งเข้ามาหาเธอด้วยความดีใจ ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าแผนของเธออย่างเหมาะเจาะ
พลั่ก! พลั๊วะ!
หญิงสาวฉวยโอกาสที่ลูกพี่ลูกน้องของตัวเองกำลังตกใจกับเงินที่เธอเอาให้ ถีบเข้าไปที่หน้าท้องของอีกฝ่ายจนล้มลงไปก่อนกับพื้น แล้วเธอจึงเตะเข้าไปที่หน้าท้องซ้ำอีกครั้ง จนแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะจุกจนลุกไม่ขึ้นไปสักพัก แล้วรีบคว้าเงินของตัวเองมาและวิ่งหนีลงไปด้านล่าง
อุ่นใจที่กำลังเพลิดเพลินกับละครโทรทัศน์ไม่ทันได้สังเกตเห็นพราวมุกที่รีบวิ่งลงมาจากด้านบนและออกไปจากบ้านได้อย่างง่ายดาย
“แม่! นังมุกหนีไปแล้ว”
“หา! นังมุกหนีไปแล้ว” อุ่นใจรีบเด้งตัวลุกจากโซฟาและวิ่งตามพราวมุกที่กำลังวิ่งออกจากบ้านไป
อิฐที่เพิ่งพยุงตัวเองลุกขึ้นมาได้ก็เต็มไปด้วยความโกรธจึงวิ่งตามอุ่นใจไปด้วย
เส้นทางที่เปลี่ยวและเต็มไปด้วยความมืดตลอดสาย ทำให้พราวมุกแทบจะไม่รู้เลยว่าเธอกำลังวิ่งไปที่ไหน แต่ขอแค่เพียงหนีสองแม่ลูกนั่นไปได้เท่านั้น
“นังมุก แกจะหนีไปไหน กลับมาเดี๋ยวนี้นะ” เสียงของอุ่นใจดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ฝีเท้าที่เริ่มช้าลงเพราะร่างกายที่อ่อนกำลังลง ทำได้เพียงหาที่หลบให้ไวที่สุด ก่อนที่อีกฝ่ายจะตามมาทันและจับเธอไว้ได้
“นังพราวมุก แกจะหนีไปไหน” อุ่นใจตะโกนเสียงดัง
“...” หญิงสาวเลือกที่จะซ่อนตัวในพุ่มไม้ที่อยู่ข้างทางพลางยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองเอาไว้แน่น
“แม่ เจอไหม”
“ไม่ แต่แม่ว่ามันน่าจะอยู่แถวนี้”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปตามหาฝั่งโน้นนะ” อิฐเลือกที่จะวิ่งไปตามหาหญิงสาวอีกทางหนึ่ง
“อืม เดี๋ยวแม่ดักรอมันตรงนี้เอง” อุ่นใจยังคงยืนอยู่ที่เดิมเพื่อดักรอหลานสาวที่หนีออกมา และเธอเชื่อว่าพราวมุกยังอยู่แถวนี้ไม่ได้หนีไปไหนไกล
‘ออกไปจากตรงนี้สักทีสิ’ พราวมุกได้แต่ภาวนาขอให้อุ่นใจออกไปจากตรงนี้ ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะหนีออกไปจากตรงนี้ไม่ได้
ปี๊บ~ ปี๊บ~
เสียงแตรรถดังขึ้นทำให้อุ่นใจที่ยืนอยู่กลางถนนสะดุ้งโหยงและรีบวิ่งไปหลบรถข้างทาง แต่นั่นทำให้พราวมุกยิ่งตกอยู่ในวิกฤตขั้นร้ายแรง
อุ่นใจกำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเธอโดยที่ไม่รู้เลยว่าเธอกำลังซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้นี้ หากน้าสาวหันมามองด้านหลังคงจะรู้แน่ๆ ว่าเธอหลบอยู่ในนี้
“แม่ ฉันหาไม่เจอเลย” อิฐรีบวิ่งกลับมา เมื่อไม่พบหญิงสาวที่ตัวเองประมาทจนปล่อยให้หนีออกมาได้
“เหอะ ดวงแข็งจริงๆ”
“ทำยังไงดีแม่”
“ปล่อยมันไปก่อน แต่ถ้าเจอมันเมื่อไหร่ต้องพามันกลับมาให้ได้”
“จ้ะแม่” อิฐเอ่ยเสียงอ่อน แผนที่วางไว้ในหัวหายไปในพริบตาพร้อมกับเงินที่เขาอยากจะได้และชีวิตที่เขาใฝ่ฝันเอาไว้
อุ่นใจและอิฐเดินกลับไปที่บ้านด้วยความเสียดาย พราวมุกรีบวิ่งออกมาจากพุ่มไม้และมองไปรอบๆ ทุกทิศทางรอบตัวเธอเต็มไปด้วยความมืดมิด แล้วแบบนี้เธอจะไปต่อยังไงกัน
เงินปึกหนาที่เก็บสะสมเอาไว้สำหรับใช้จ่ายในครอบครัวก็อยู่ในมือ แต่กลับไม่รู้จะใช้มันเพื่อพาตัวเองออกไปจากที่นี่ได้ยังไง นอกเสียจากต้องเดินไปเท่านั้น
ยังไม่ทันที่พราวมุกจะตัดสินใจเดินต่อ รถเก๋งคันหรูก็แล่นเข้ามาจอดตรงหน้าเธออย่างเหมาะเจาะ ก่อนที่ชายหนุ่มร่างสูงจะรีบลงมาจากรถ
“เป็นอะไรหรือเปล่า” คณินรีบพุ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเป็นห่วง พลางจับตัวเธอหันไปมาเพื่อเช็คว่าเธอปลอดภัยดีหรือเปล่า
“คุณมาได้ยังไง”
“เอ่อ... ไปจากที่นี่ก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง” หญิงสาวโดนลากให้ขึ้นรถโดยที่ยังไม่ทันได้รู้เหตุผลที่เขาโผล่มาตรงหน้าเธอในตอนนี้
ใบหน้าที่ดูอิดโรยลงไปจากที่ได้เจอกันเมื่อวานก่อนจนคณินอดเป็นห่วงไม่ได้
“อยากได้อะไรหรือเปล่า”
“ไม่ล่ะ” พราวมุกปฏิเสธพลางหันมองออกไปนอกหน้าต่าง โดยไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย
คณินเลี้ยวเข้าไปยังซูเปอร์มาเก็ตที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
“จะลงไปไหม” เขาไม่ลืมที่จะหันมาถามเธออีกครั้ง
“อืม” คำตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความ
พราวมุกเลือกที่จะเข้าซูเปอร์มาเก็ตพร้อมกับเขาเพราะไม่อยากนั่งรออยู่บนรถคนเดียวนานๆ
ร่างสูงโปร่งเดินไปยังโซนอาหารสดเพื่อเลือกวัตถุดิบและของต่างๆ ไปไว้ทำอาหารที่คอนโด
พราวมุกเผลอมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินไปตรงนั้นที ตรงโน้นที ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะหยิบของที่เลือกเสร็จแล้วใส่ตระกร้า
“เธอไม่อยากกินอะไรเหรอ”
“...”
“งั้นเดี๋ยวพี่เอาองุ่นไปไว้ให้เธอแล้วกันนะ” เขาหยิบองุ่นใส่ในตระกร้าโดยไม่รอความเห็นจากเธอเลยแม้แต่น้อย
หญิงสาวก้มมองลงในตระกร้าที่ดูเหมือนจะมีแต่ของกินที่เธอชอบทั้งนั้นแทบจะไม่มีอะไรที่เธอไม่กินเลยด้วย เว้นเสียก็แต่ผักที่เธอนั้นเกลียดสุดชีวิต
“ไปจ่ายเงินกัน” คณินคว้าแขนเรียวพร้อมกับดึงเบาๆ ให้เธอเดินตามเขาไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน
“ทั้งหมดหนึ่งพันสองร้อยยี่สิบสองบาทค่ะ”
“นี่ครับ” แบงก์พันจำนวนสองใบถูกยื่นให้กับแคชเชียร์ แล้วคณินจึงยกของทั้งหมดมาที่รถ ส่วนพราวมุกก็รู้หน้าที่คอยยืนรอรับเงินทอนแล้วจึงตามมาทีหลัง
“หิวหรือเปล่า”
“เอ่อ...” พราวมุกไม่กล้าที่จะบอกความจริงกับเขา ในใจของเธอยังคงโกรธเขาอยู่ถึงจะรู้แล้วว่าเขาไม่ได้เป็นคนผิด
“ถ้างั้นรีบกลับกันเถอะ เดี๋ยวพี่จะทำอะไรให้กิน”
“อืม” คณินรู้ดีว่าหญิงสาวยังคงไม่พร้อมที่จะให้โอกาสกับเขา และอาจจะยังสับสนเรื่องในอดีต เขาจึงไม่เซ้าซี้หรือบีบบังคับให้เธอให้คำตอบกับเขา
พราวมุกมองชายหนุ่มตลอดทางจากซูเปอร์มาเก็ตมาจนถึงคอนโด หัวใจของเธอแตกสลายตั้งแต่เมื่อวานก่อนที่ถูกผู้ชายที่เธอรู้จักมานานกว่าห้าปีและคบกันมานานเกือบสองปีสวมเขา พอมีคณินเข้ามาทำให้เธอยิ่งสับสนกับตัวเอง
แล้วไหนจะมีเรื่องของน้าอุ่นใจกับอิฐที่พยายามจะขังเธอเอาไว้อีก เรื่องพ่อเธอก็ยังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไป เงินแค่นี้คงไม่สามารถตามหาพ่อของเธอเจอแน่ๆ
“พราวมุกๆ ถึงแล้ว”
“อ๋อ” เธอเหม่อลอยไปไกลจนไม่รู้ว่าตอนนี้ถึงคอนโดของคณินแล้ว
- ผู้เขียน
