EP2 เข้าบ้านมาเฟีย
1317 คำ
วันแรกของการที่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านมาเฟียก็ไม่มีไรมาก พวกเขาเองก็ไม่ได้สนใจเธอมากเท่าไหร่ โดยเฉพาะแมธธิว อยู่ที่นี่ดีหน่อยไม่ค่อยกดดันเนื่องจากว่าเจ้าของบ้านไม่ได้สนใจขนาดนั้น อีกอย่างเธอเองก็อยู่แบบเจียมตัว ตื่นเช้ามาทานข้าว แล้วก็กลับขึ้นไปอยู่บนห้องทั้งวัน เที่ยง เย็น และก็เป็นแบบนี้
"ทานเยอะๆ นะคะ พอป้าทราบว่าคุณเพียงกำลังตั้งครรภ์ ป้าก็ไปตลาดหาซื้อแต่ของดีๆ มีประโยชน์สำหรับคนท้องมาเยอะเลยหล่ะค่ะ" ป้าแจ่ม หัวหน้าแม่บ้านที่นี่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม ป้าแจ่มเป็นมิตรมากๆ พอรู้ว่าเธอกำลังท้องก็ขยันสรรหาของดีๆ มาให้ทานบ่อยๆ ทั้งของคาว ของหวาน
"ขอบคุณค่ะ"
"อุ้ย! ไม่ต้องไหว้ป้าหรอกค่ะ ป้าเป็นแค่แม่บ้าน อีกอย่างคุณเพียงเป็นภรรยานายใหญ่ มาไหว้ขอบคุณป้าคงดูไม่เหมาะหรอกค่ะ" หญิงวัยกลางคนตกใจทำตัวไม่ถูกเมื่อภรรยาเจ้านายยกมือไหว้
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพียงไม่ถือ อีกอย่างป้าก็เป็นผู้ใหญ่อายุเยอะกว่าเพียงตั้งเยอะ และที่สำคัญป้าเข้าใจผิดแล้วหล่ะค่ะ เพียงแค่ตั้งท้อง สถานะของเพียงคือแม่ของลูกเท่านั้นแหละค่ะ" เธอเอ่ยยิ้มๆ และพูดแก้ต่างไม่ให้หญิงตรงหน้าเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นเจ้านาย
"ก็นั่นแหละค่ะ ก็เหมือนๆ กัน อีกอย่างคุณเป็นนายน่ะถูกแล้วค่ะ เพราะคุณกำลังอุ้มท้องคุณหนูน้อยอยู่"
"ค่ะ แต่เพียงขอแค่อย่างเดียวนะคะ อย่าเรียกเพียงว่าภรรยาของพวกเขาเด็ดขาด โดยเฉพาะต่อหน้าคุณแมธธิวนะค่ะ" เธอเอ่ยเตือนไว้ก่อน เธอกลัวว่าถ้าพวกเขามาได้ยินแล้วมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
"ค่ะ ป้าขอโทษนะคะ ป้าไม่รู้"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"งั้นป้าไม่กวนคุณแล้วค่ะ ทานเยอะๆ นะคะ"
"ค่ะป้า" เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะเริ่มทานข้าวเงียบๆ มีป้าแจ่มมาคุยด้วยก็ไม่เหงาเท่าไหร่ แต่พอแกไป เหงามาก อยู่บ้านคนเดียว อีกอย่างถึงพวกเขาอยู่ เธอก็เหงาอยู่ดี ความรู้สึกนี้เหมือนตอนอยู่คนเดียวตอนที่ถูกไล่ออกจากบ้านเลยแฮะ
เธอทานข้าวสักพักก็รู้สึกอิ่ม จึงกลับขึ้นมาบนห้องเงียบๆ คนเดียว ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่บ้านคนเดียวเงียบๆ แต่ดีหน่อยที่พวกเขาเองก็ไม่ได้ใจดำขนาดนั้น ห้องเธอก็ไม่เล็กและไม่ใหญ่จนเกินไป สะดวกสบายเอามากๆ
"เหงาจัง อยากไปมหาวิทยาลัย อยากเจอเพื่อนๆ" เสียงหวานพึมพำ เธอจ้องมองหน้าต่างนอน ก่อนจะนั่งลงบนเตียงช้าๆ มือบางหยิบมือถือของตนขึ้นมาเปิดเครื่อง แบตหมดตั้งแต่เมื่อวาน เธอกลับมาจากบ้านและหลังจากนั้นเธอก็กลับมาที่กรุงเทพ เนื่องจากว่าถูกไล่ออกจากบ้านโดยที่เธอเองก็ไม่มีที่ไป สุดท้ายจึงมาขอพวกเขาอยู่แบบนี้แหละ หน้าด้านมั้ยหล่ะ แต่ถ้าสถานการณ์ไม่บีบบังคับ เธอเองก็คงไม่มาเรียกร้องความรับผิดชอบจากพวกเขาหรอก
แต่ให้ทำไงได้ หมดปัญญาแล้วนี่ เพิ่งเข้ามาเรียนได้ไม่นาน เพิ่งมีเพื่อนได้ไม่กี่วัน เธอก็ไม่ได้พูดเรื่องราวส่วนตัวให้ใครรับรู้นอกจากพ่อแม่ เพื่อนวัยมัธยมก็ห่างหายกันไปมีชีวิตใหม่กันหมด เรียกได้ว่าตอนออกมาเธอดิ่งมากๆ เพราะมีตัวคนเดียว ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพวกเขาไล่เธออีก เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อยังไง เงินก็ไม่มี ทำงานก็ไม่มีใครรับเพราะอายุเพิ่งสิบเก้า บวกกับตั้งท้องอีก จบหมดแล้ว ชีวิตเธอพังหมดทุกอย่าง ไม่ได้ใช้ชีวิตเหมือนเพื่อนวัยเดียวกัน ต้องมาตั้งท้องในตอนที่อายุเพิ่งสิบเก้าปี เสียตัวตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลายวันแรก มหาวิทยาลัยเธอก็ไม่ได้เรียนต่อเพราะไม่รู้ว่าจะหาค่าเทอมได้จากที่ไหน ตอนนี้เอาแค่ชีวิตตัวเองกับลูกให้รอดไปวันๆ ก็เพียงพอแล้วแหละ
"เดือนหน้าก็แพ้ท้องแล้วสินะ" เธอพึมพำ มือบางลูบหน้าท้องของตนแผ่วเบาอย่างอ่อนโยน เธอหยิบยาหลังอาหารขึ้นมากิน อย่าเพิ่งถามนะว่าเธอไปหาหมอตอนไหน เมื่อเช้า แมธเธียสเรียกหมอมาตรวจเธอที่นี่น่ะ ความลับว่างั้น เธอจำได้ว่าหมอบอกว่าอาการแพ้ท้องจะเริ่มเกิดขึ้น 3-4 เดือน ไม่นึกเลยเหมือนกันว่าพลาดในคืนนั้น จนตอนนี้ผ่านมาหลายเดือนเธอก็ตั้งท้องจนได้
เธอใช้เวลาไปกับการอ่านหนังสือเกี่ยวกับการตั้งครรภ์และดูแลบุตร เปิดมือถือก็ไม่มีอะไรมากมาย ไม่มีใครที่ติดต่อมาหา โดยเฉพาะครอบครัวที่เธอหวัง
.
21 : 45 PM
สองพี่น้องมาเฟียที่เพิ่งกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆ แมธธิวขึ้นห้องนอนเลยโดยไม่ได้สนใจอะไร ตอนนี้เขาเหนื่อยเอามากๆ อยากไปอาบน้ำพักผ่อน
แมธเธียสที่เดินขึ้นห้องตามหลังพี่ชาย แต่ทว่าก็มีอะไรฉุกคิด ปลายเท้าหยุดที่หน้าห้องนอนของเพียงฟ้า
ก็อก! ก๊อก! ก็อก!
"เพียงฟ้า นอนรึยัง?" เสียงเรียบเอ่ย เขาลองเคาะประตูห้องเธอ เผื่อว่าเธอจะยังไม่นอน เขาเองก็บอกเธอทำไว้แล้วหากขาดเหลืออะไรก็บอกผ่านลูกน้องคนสนิทของเขา แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้บอกอะไรไว้ เขาจึงอยากมาถามด้วยตัวเองอีกครั้ง และถามถึงความเป็นอยู่ของเธอด้วยเหมือนกันนั่นแหละ
แกร๊ก!
"มีอะไรคะ ทำไมมาเคาะประตูห้องเวลานี้" หญิงสาวเอ่ยถาม เธอเดินมาเปิดประตูห้องด้วยความงัวเงีย
"ฉันมารบกวนเวลาพักผ่อนเธอเหรอ?"
"ไม่หรอกค่ะ ปกติฉันเองก็ไม่นอนเวลานี้หรอกค่ะ แต่ที่ต้องนอนเพราะหมอสั่ง" เธอเอ่ย
"อ๋อ แล้วนี่ไม่ได้ขาดเหลืออะไรใช่มั้ย ถ้าขาดอะไรก็บอก เดี๋ยวลูกในท้องไม่แข็งแรง" เขาปรายตาลงมามองหน้าท้องของเธอพรางๆ
"ไม่หรอกค่ะ แต่ถ้าขาดอะไร เพียงจะบอกคุณอีกทีแล้วกันนะคะ แล้วนี่เพิ่งกลับเหรอคะ ทานข้าวรึยังคะ เพียงทำให้ทานได้นะ" เห็นว่าแม่บ้านกลับบ้านไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าอาหารเมื่อช่วงเย็นยังทานได้อยู่มั้ย เธอเองก็ทำอาหารเป็น เผื่อว่าเขาอยากทาน อีกอย่างเธอมาอยู่บ้านเฉยๆ มันก็ยังไงๆ อยู่
"งั้น มันรบกวนเธอรึเปล่าหล่ะ"
"ไม่หรอกค่ะ สบายมาก อีกอย่างก็เพิ่งท้องได้ไม่กี่เดือน ทำอะไรสะดวกอยู่แล้ว" เธอเอ่ยยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนแล้วหยิบเสื้อคลุมผืนบางติดตัวมา เนื่องจากว่าชุดนอนของเธอค่อนข้างเบาสบาย
"อืม ขอบใจ"
.
เธอเป็ดตู้เย็นเพื่อหาวัตถุดิบที่พอจะคิดเมนูอาหารที่จะทำได้ โชคดีที่หมูสดเก็บไว้อยู่ เธอจึงกะจะทำอาหารที่เขาไม่ต้องรอนานจนเกินไป และเธอก็ไม่เหม็นด้วย
"ปกติที่นี่คุณทานอาหารไทยใช่มั้ยคะ เพราะคุณเองก็ไม่ใช่คนไทย" เธอเอ่ย พร้อมกับมองหน้าเขาที่นั่งรอเธอเงียบๆ ในห้องครัวด้วยกัน
"หึ ใครบอกหล่ะ ฉันลูกครึ่งไทย - อังกฤษ แม่แต่งงานกับป๋าที่เป็นต่างชาติ เราเลยได้เลือดไทย - อังกฤษไง ไม่งั้นฉันจะพูดไทยได้เหรอ?" เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะนั่งรอเธอทำอาหารเงียบๆ อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำอะไรให้ทาน รสมือจะอร่อยมั้ย?
- ผู้เขียน
