EP3 ยังมีเรื่องดี
1332 คำ
"สรุปว่าเธอจะทำเมนูอะไร?"
"อุ้ย ตกใจหมดเลยค่ะ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง" เธอสะดุ้งน้อยๆ ใครจะไปคิดว่าเขาจะมายืนช้อนหลังแนบชิดเธอแบบนี้ คนกำลังหั่นผักเพลินๆ
"หึ ขวัญอ่อนจริงนะ"
"ก็ตกใจนี่คะ ก็คิดว่านั่งอยู่ที่เดิม" เธอเอ่ยราวกับกระซิบ
"แล้วสรุปจะทำอะไร หื้ม?" เขาเอ่ยถามเสียงอ่อน น่าแปลกที่พอเป็นเธอ เขาก็ทำอะไรลืมตัวไปหมด แม้กระทั่งน้ำเสียงที่อ่อนลงให้เธอ ทั้งที่ไม่เคยอ่อนให้ผู้หญิงคนไหนมาก่อน เธอคือคนแรก และนอกจากนี้แล้ว หลังจากที่นอนด้วยกันคืนนั้น เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้เขารู้อยากนอนกับเธออีกครั้งทั้งที่ไม่เคยกินผู้หญิงคนไหนรอบสองมาก่อน อีกอย่างตอนนั้น เธอทำให้เขาเบื่อพวกผู้หญิงไปพักใหญ่ แต่อย่าว่าแค่เขาคนเดียวเลย ไอ้พี่ชายก็ด้วย ปกตินานๆ ครั้งเรียกผู้หญิงทีเพราะเอาแต่บ้างาน หลังจากนอนกับเธอ มันไม่เอาผู้หญิงเลยเป็นเดือนๆ ไม่รู้อดทนไปได้ไง ชักว่าวจนมือด้านไปหมดแล้วมั้ง
"กำลังจะทำข้าวผัดค่ะ ไม่อยากให้คุณรอนาน" เธอเอ่ยยิ้มๆ พอหั่นผักทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วและเตรียมวัตถุดิบทุกอย่างครบ ตั้งไฟลงมือทำข้าวผัดให้เขา
"ทำไมเธอทำอาหารเป็น ใครสอน?"
"แม่ค่ะ แม่สอน เพราะว่าเพียงมาเรียนในกรุงเทพฯ ใช้ชีวิตคนเดียวเนื่องจากว่ามาเรียนที่กรุงเทพ"
"อ๋อ แล้วตอนนี้เธออายุเท่าไหร่?"
"เพิ่ง 19 ได้ไม่กี่วันนี้เองค่ะ" เธอตอบเสียงอ้อมแอ้ม น่าอายมั้ยหล่ะตั้งท้องอายุแค่นี้
"เชี้ย นี่พวกฉันเอาเธอตั้งแต่ 18 งั้นเหรอ ถ้าทางการที่นี่ เธอยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ ให้ตายเถอะ!" เกิดมาเพิ่งเอาผู้หญิงอายุ 18 - 19 เป็นครั้งแรก พูดที่ไหนอายที่นั่น!
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูพลาดเอง เมาแล้วไม่ดูแลตัวเอง แต่ตอนนั้นหนูมั่นใจนะคะ หนูลองดื่มไปแก้วเดียวเอง แต่ไปโผล่ห้องคุณได้ยังไงก็ไม่รู้ ทั้งที่ไม่น่าจะเมาได้" เธอเอ่ยเสียงแผ่ว พรางฉุกคิดถึงเรื่องวันนั้น เธอเจอกับพวกเขาวันแรกที่เชียงใหม่นั่นแหละ ไปฉลองกับเพื่อนหลังเรียนจบ คืนนั้นเธอกลับบ้านแล้วไม่ได้บอกพวกท่านว่าไปเจออะไรมา แต่พอมาเรียนที่นี่ได้ไม่ถึงสองเดือน เธอก็ตั้งท้อง สุดท้ายก็แบกหน้ากลับมาหาพวกเขานี่แหละ
"แล้วทำไมไม่แทนตัวเองว่าเพียงเหมือนเดิมหละ?"
"เคยชินน่ะค่ะ" เธอเอ่ยแล้วตักข้าวใส่จานเรียบร้อย จัดจานให้หน้ากินแล้วไปวางไว้ตรงหน้าเขา เธอเองก็ทานด้วย หิวน่ะ
"แล้วอยากกลับไปเรียนรึเปล่า?"
"ก็อยากค่ะ แต่ค่าเทอมแพง ทั้งตัวมีเงินแค่พันเดียวเองค่ะ" เธอเอ่ยเสียงแผ่วแล้วนั่งทานข้าวเงียบๆ ไม่พูดไม่จา ไม่อยากตอกย้ำความโง่ของตัวเอง
"ทำอะไรกัน?"
ทว่าบทสนทนาของทั้งสองก็เงียบลงเมื่อได้ยินเสียงของผู้มาใหม่อย่างแมธธิว พี่ชายของเขาเดินเข้ามา
"เพียงฟ้าทำอาหารให้ผมทานน่ะครับ พี่จะเอาด้วยมั้ย?" แมธเธียสเอ่ยถามพี่ชายที่ทำหน้านิ่ง ซึนๆ อยู่ ไม่รู้จะวางท่าอะไรนักหนา แต่ก็อยากว่าแหละ นี่แหละนิสัยของแมธธิว
"อืม"
"รอสักครู่นะคะ" พอเขาไม่ได้ปฏิเสธ เธอก็รีบลุกขึ้นเพื่อไปตักอาหารให้เขา ตอนนี้ทั้งสามนั่งทานข้าวกันอยู่ในห้องครัว
"แล้วเรื่องเรียน เธอยังอยากเรียนอยู่รึเปล่าหล่ะ?" แมธเธียสยังไม่ลืมบทสนทนาที่คุยกันไว้ก่อนที่พี่ชายจะมาขัด
"..."
"ก็อยากเรียนค่ะ แต่.."
"ก็กลับไปเรียนซะสิ ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เอง อีกอย่างฉันเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้" แมธเธียสพูดอย่างที่คิดจริงๆ ไม่ใช่พูดเพื่อให้ตัวเองดูดี เขาอยากแสดงความรับผิดชอบต่อเธออย่างสมควรมากที่สุด เพราะดูแล้ว เธอก็คงไม่ได้หลอกกันจริงๆ นั่นแหละ
"จะจริงเหรอคะ!?" เธอเอ่ยถามด้วยความตกใจปนกับดีใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะรับผิดชอบเธอเรื่องเรียนต่อด้วย
"อืม ไว้ว่างๆ จะหาคนมาดูแลส่วนตัวไปรับไปส่งให้ พวกฉันงานยุ่ง จะให้ดูแลตลอดทุกวันก็คงไม่ได้ เผื่อว่าเกิดอะไรขึ้นจะได้มีคนดูแลได้" แมธเธียสเอ่ย
"แต่พวกคุณบอกว่าศัตรูพวกคุณเยอะนี่คะ ถ้าเรื่องฉันกำลังท้องหลุดออกไปคงไม่ดีแน่"
"ถ้าบอกอะไรก็พยักหน้ารับก็พอ ฉันไม่ชอบคนขัดใจ" ทว่าแมธธิวเป็นคนเอ่ยประโยคนี้ เจ้าหล่อนถึงกับเงียบไป ก้มหน้าหงุดราวกับกลัวเขานักหนา ทีหล่ะกับน้องชายของเขา เธอพูดซะเป็นกันเอง ไหนจะรอยยิ้มที่ยิ้มจนแก้มแทบปริแตกนั้นอีก
"ค่ะ" พอพี่ชายเขาพูด เธอก็ถึงกับสลดลง
"พอเถอะ พี่จะดุอะไรนักหนา เพียงกลัวแล้วนั่น" เห็นพี่ชายดุเขาก็อดที่จะพูดไม่ได้ แทนที่จะให้เธอปรับตัวกับการอยู่ที่นี่ แต่ไหงมาทำให้เธอเกร็ง เธอกลัวกับการที่จะอยู่ที่นี่ โดยเฉพาะการอยู่ร่วมกันกับพี่ชายของเขา
"เหอะ ดูท่ามึงจะเป็นเอาหนักนะ ใช่ลูกมึงรึเปล่าเถอะ ผิดกับตอนแรกมึงก็ดุเธอเหมือนกันนั่นแหละ" อดไม่ได้ที่จะกระแนะกระแหนผู้เป็นน้องที่ทำอะไรก็ลืมไปหมด
"..."
จู่ๆ สถานการณ์ตรงหน้าก็นิ่งเงียบ ร่างเล็กหลุดพูดไปโดยกระทันหัน เธอวางจานข้าวผัดลงตรงหน้าเขา แล้วตัวเองก็นั่งทานต่อเงียบๆ ไม่พูดไม่จา
"พี่จะพูดทำไมเถอะ อุตส่าห์กำลังชินแล้ว" แมธเธียสพึมพำ แล้วก้มหน้าทานข้าวต่อเงียบๆ เหมือนกัน ด้วยคิดว่ารีบทานรีบขึ้นห้องไปเสียที จะได้แยกย้ายเลิกคุยเรื่องนี้
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอาเป็นว่าถ้าตรวจดีเอ็นเอออกมาแล้วว่าเด็กไม่ใช่ลูกพวกคุณ ฉันคลอดแกเมื่อไหร่ ฉันกับลูกจะออกไปให้เร็วที่สุดค่ะ" เธอเอ่ย ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้นอนกับใครหลังจากนั้นเลยก็ตาม ดูทรงแล้วเขาน่าจะไม่ใช่พ่อของลูกเธอ คนที่เธอคิดว่าใช่ก็คือน้องชายของเขา เพราะเขาดูเข้าถึงง่ายกว่า พูดคุยกับเธอได้ ประมาณว่าสายใยพ่อลูกพาเข้าหากันน่ะ ส่วนอีกคนก็ดูห่างเหิน เขาน่าจะไม่ใช่พ่อของลูกเธอ
"ก็ดี.."
สุดท้ายบทสนทนาก็จบแหละมั้ง...
ไม่ใช่สิ น้องชายของเขาเป็นฝ่ายพูดเสริมต่อ อย่างน้อยคำพูดของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
"เอาเถอะๆ อย่าไปฟังพี่ฉันนักเลย เอาเป็นว่าเธอใช้ชีวิตไปอย่างปกตินั่นแหละ ถ้าผลตรวจออกมาว่าเป็นลูกฉันหรือลูกพี่แมธธิว ฉันก็จะรับผิดชอบเหมือนเดิม เข้าใจ เพราะยังไงเด็กก็สายเลือดพวกฉัน แต่ถ้าอนาคตเป็นไปยังไง เด็กนี่ก็ต้องเป็นทายาทต่อไปอยู่ดี ถ้าเป็นลูกชายก็ยิ่งดี"
"แล้วถ้าเป็นผู้หญิงหล่ะคะ? คุณจะทำร้ายเธอมั้ย?" ประโยคนี้บอกตรงๆ เธอลุ้นเอามากๆ
"หึ เธอนี่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ใครจะฆ่าลูกตัวเองได้ลง ถ้าเขาเป็นลูกฉันจริงๆ ฉันก็จะเลี้ยงดู ทำหน้าที่พ่ออยู่แล้วเธอไม่ต้องห่วง" พูดแค่นั้น บทสนทนาก็จบลง ซึ่งเธอก็ใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยเขาก็ยังไม่ทอดทิ้งเธอกับลูก
- ผู้เขียน
