เมื่อกลับมาที่โรงแรม พริมาก็ไม่ได้พักผ่อน เพราะหล่อนต้องเตรียมข้าวของเพื่อเดินทางกลับลาสเวกัสพร้อมเจ้านาย เนื่องจากชั่วโมงสอนของเขาครบแล้ว และเขาต้องกลับไปทำงานต่อ... เก็บของได้เรียบร้อยยังไม่ทันได้หายเหนื่อย โทรศัพท์ของหล่อนก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงห้วนๆ ของเจ้านายที่เอ่ยมาตามสาย
“ตามมาที่ห้องของผมหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย”
“ตอนนี้หรือคะ” หญิงสาวมองนาฬิกา อีกสิบห้านาทีคือเวลาที่เขานัดให้หล่อนหิ้วกระเป๋าลงไปรอที่ล็อบบีเพื่อไปสนามบินด้วยกัน แต่นี่เขาเรียกหล่อนไปหาก่อนเพื่ออะไรกัน
“ใช่ตอนนี้ เก็บของแล้วใช่ไหม ลากกระเป๋ามาที่ห้องผมได้เลย... คุยกันแล้วจะได้ไปสนามบินเลย” เขาสั่งให้หล่อนไปเอากระเป๋าล้อลากใบเล็กของหล่อนที่ห้องพักของหล่อนเองแล้วเข้าไปนั่งรอที่โซฟานุ่มของห้องพักตนเองรอหล่อน...จนได้ยินเสียงเคาะประตูไม่แรงนักเขาจึงเดินไปเปิดรับพริมาในชุดเรียบร้อยพร้อมเดินทางหิ้วกระเป๋าลากมาหาเขาที่ห้อ
