“นายครับ...”
“อะไรอีกวะ!...ไอย! เธอไปไหนมาห๊ะ!”
รนราชย์ที่หันออกไปมองนอกกระจกห้องต้องหันกลับมาตะคอกใส่เทวาอีกครั้งเมื่อเทวายังไม่ยอมออกจากห้องของเขาไปอีก ก่อนเขาจะมองเลยไปเห็นร่างเล็กของไอยรินทร์ยืนอยู่ด้านหลัง ชายหนุ่มไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแทบวิ่งตรงไปหาเธอก่อนจะกระชากร่างเล็กเข้ามากอดเอาไว้แน่น
“เธอเป็นบ้าอะไรห๊ะ! โทรไปก็ปิดเครื่อง ยัยเด็กบ้า!”
“เอ่อ...คุณราชย์คะ...”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
เทวารีบเอ่ยขอตัวเมื่อตอนนี้เขาดูเป็นส่วนเกินไปเสียแล้ว ก่อนจะเดินออกมาหยุดยืนหายใจอยู่หน้าห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม เมื่อไม่คิดว่าอาการที่เจ้านายของเขาเป็นคือหลงเด็ก คนที่ทำให้รนราชย์เปลี่ยนไปคือเด็กนักศึกษาคนนี้นี่เอง
“ไปไหนมา ทำไมทำแบบนี้อีกแล้ว เธอชอบหายไปแบบนี้ทุกที”
“ไอยขอโทษ...ไอยขอโทษนะคะ ไอยจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว”
รนราชย์ค่อยๆคลายกอดออกมามองหน้าไอยรินทร์ ที่ตอนนี้มองเขาอย่างสำนึกผิด
“รู้ไหมว
