“เรียนเสร็จตอนไหนก็โทรมานะ เดี๋ยวออกมารับ”
“ค่ะ ไอยเข้าใจแล้ว ขับรถดีๆนะคะ”
เช้าวันต่อมา รนราชย์มาส่งไอยรินทร์ที่มหาวิทยาลัยก่อนจะขับเลยไปทำงานต่อโดยไม่วายกระชับให้เธอโทรหาเขาทันทีที่เรียนจบ ซึ่งไอยรินทร์ก็พอรู้และไม่อยากทำให้เขาโกรธอีก และพอเธอเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยเกือบทุกสายตาก็มองมาที่เธอจนหญิงสาวอดนึกแปลกใจไม่ได้ เมื่อมันไม่ใช่สายตาในแบบปกติที่เธอเคยเห็น
“ไอย! จริงรึเปล่าที่แกมีเสี่ยเลี้ยง!”
“หือ? พูดอะไรของแก”
“อ่าว นี่ยังไม่รู้เหรอ ก็นี่น่ะสิ ในเฟสบุ๊คเขาแชร์กันไปทั่วแล้วว่าแกมีเสี่ยเลี้ยง แต่เสียดายรูปไม่ชัดเลยไม่เห็นหน้าเสี่ยของแกเลย”
ลันตา หรือ ลัน เพื่อนสนิทของไอยรินทร์รีบวิ่งมาหาเมื่อเห็นไอยรินทร์เดินเข้ามา ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับเพื่อนดู และพอได้เห็นข่าวในกลุ่มของเด็กมหาวิทยาลัยที่กำลังเป็นที่พูดถึงนั้นคือเรื่องเมื่อวานซึ่งเธอลืมไปเสียสนิทเลยจริงๆ
“จริงใช่ไหม”
