หลงยุค80มาเป็นภรรยาชายพิการ

บทที่ 3

เซียวหานเย่ดีใจลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับไปกลับมาโดยที่ไม่รู้สึกปวดขาและแผลเลย เมื่อมองแผลเป็นที่ใบหน้าในกระจกก็มีแค่รอยจางๆ เซียวหานกอดภรรยาจนเธอหายใจไม่ออกจนต้องทุบอกเขา

"พี่เย่ จะฆ่าน้องหรือ พอหายดีแล้ว"

"พี่ขอโทษ"

"พี่ดีใจไปหน่อยอย่าโกรธพี่เลยนะคนดี ต่อไปนี้ให้น้องนอนอยู่บ้านเฉยๆ ก็พอ พี่จะเลี้ยงน้องเอง"

เซียวหานเย่กอดเมีย หอมแก้มทั้งสองข้างก่อนจะก้มลงจูบเมียรักด้วยความดีใจที่กับมาเดินได้อีกครั้ง ทั้งที่หมดความหวัง และเสียใจจากคนในครอบครัวของตัวเอง

"พี่ค่ะพอก่อนค่ะ" ซานซานบอกสามีก่อนจะขาดใจตาย เกิดมายังไม่เคยเสียซิงและจูบใคร เคยเห็นแต่ในหนัง ซานซานแข้งขาอ่อนไปหมด สั่นจนสามีต้องพยุงเอาไว้ในอ้อมแขน ถ้าเขาปล่อยเธอคงล้มอย่างแน่นอนเลย

เซียวหานเย่หัวเราะเบาๆกับความไร้เดียงสาของภรรยา เขาซุกซอกคอขาว วนเวียนสูดดมกลิ่นกายหอมของภรรยาสาว ส่วนมือก็ล้วงเข้าไปกอบกุมอกอวบอิ่มของเมียรัก เขาห่างหายจากภรรยามาตั้งห้าเดือน

พอหายดีก็อยากแสดงความรักกับเมียรัก ความรักเสน่หาพี่ขอลองดูกำลังหน่อยว่ากลับมาเต็มร้อยหรือยังส่วนซานซานนั้นตัวอ่อนเพราะไม่เคยต้องมือชายมาก่อน สร้างความพอใจให้กับเซียวหานเย่เป็นอย่างมาก

ที่ได้ยินเสียงครางหวานของภรรยาสาวที่ไม่ประสาของเขา สามีมอบความรักให้กับภรรยาจนหลับคาอกไปด้วยกันจนถึงตอนเย็น

สี่โมงเย็นกว่าๆซานซานตื่นขึ้นมาและมองค้อนสามีที่ลงมือกินเธอตั้งแต่บ่ายจนหลับคาอกของสามี

เซียวหานเย่กอดเมียรักไม่ห่าง

"ตื่นแล้วหรือคนดี" แล้วหัวเราะเบาๆด้วยความสุข ที่เจอสายตาค้อนกลับมา

"ก็พี่อดใจไม่ไหว เมียพี่หน้ารักออกอย่างนี้ อีกอย่างเราก็ห่างเรื่องเข้าหอกันมาหลายเดือนแล้ว ถึงแม้ว่าตอนที่แต่งกันจะยังไม่รักกัน แต่เราก็เข้าหอด้วยกันทุกคืนนะครับซานซาน "

พูดจบแล้วก็ก้มลงไปหอมแก้มอีกครั้ง แล้วพูดต่อ

"ตอนนี้พี่พูดจากใจว่า รักซานซานเต็มหัวใจของพี่ น้องรู้ว่าพี่พิการดูแลตัวเองไม่ได้ น้องก็ยังไม่ทิ้งพี่ไป ต่างจากคนที่อ้างว่าเป็นพ่อแม่ พี่น้องที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กยังไล่พี่เหมือนหมูหมา พี่ยังคิดเลยว่าพี่ใช่ลูกของพวกเขาจริงๆ หรือเปล่า"

เซียวหานเย่พูดออกมาอย่างเศร้าใจในชะตาชีวิตของตัวเอง

ซานซานเอามือปิดปากสามีไม่ให้พูด

"อย่าคิดถึงคนเห็นแก่ตัวพวกนั้นเลยนะคะพี่เย่ ต่อไปนี้จะมีแค่เราสองคนเท่านั้น คนพวกนั้นทำร้ายพี่กับน้องอย่างไร้จิตสำนึก ต่อจากนี้ใครร้ายมา น้องจะเอาคืนกลับให้เท่าตัวเลยคอยดู แต่ถ้าพี่ตัดใจจากครอบครัวไม่ได้แล้วใจอ่อนอีก น้องจะหย่าแล้วไปหาเอาผัวใหม่ทันทีเลย พอเห็นว่าเรามีเงินแล้วจะกลับมาขอความกตัญญูอีกน้องจะตอบแทนอย่างสาสมเลยทีเดียว “

ซานซานพูดอย่างมีอารมณ์แค้นแทนเจ้าของร่างเดิมและมองหน้าสามีอย่างเอาเรื่อง

เซียวหานเย่ก้มลงจูบเมียรักลงโทษต่อทันที

ก่อนจะปล่อยให้หายใจและจูบอีกครั้งจนซานซานจะขาดใจตาย

จึงทุบอกสามีก่อนที่เขาจะพูดต่อว่า

"ห้ามพูดเรื่องหย่าเด็ดขาด เพราะพี่ไม่ยอม ส่วนครอบครัวเก่าพี่ตัดขาดแล้ว ตั้งแต่ที่พี่กลับมาถึงบ้านแล้วโดนไล่ออกจากบ้านเหมือนหมาตัวหนึ่ง พอรู้ว่าพี่พิการ พวกเขาจะเป็นหรือตายไม่เกี่ยวกับเราสองคน พี่มีจะแค่ซานซานพร้อมลูกของเราที่จะเกิดมาเท่านั้นเข้าใจไหม"

เซียวหานเย่ย้ำกับภรรยา

"ค่ะพี่เย่ น้องเข้าใจแล้ว แต่ตอนนี้เราออกไปดูฟามร์ของเราก่อนดีไหมค่ะ น้องอยากรู้ว่ามีอะไรบ้าง”

ซานซานชวนสามีหลังจากนั้นสองคนผัวเมียก็เดินสำรวจในมิติจนค่ำก่อนจะกินข้าวในมิติและนอนในมิติจนถึงตอนเช้า

เช้าวันรุ้งขึ้น สองสามีภรรยาก็ยังอยู่ในมิติช่วยทำงานปลูกและเก็บผลผลิตในมิติเข้าห้องเสบียงในมิตรภาพ ไม่มีทางเน่าเสียแล้วยังเรียงไว้เป็นหมวดหมู่เวลาหยิบจับก็ง่ายต่อการใช้

และปรึกษากันว่าจะเข้าเมืองไปดูช่องทางในการค้าขายต่อไป เพราะตอนนี้ในเมืองได้เปิดให้มีการขายของได้อย่างเสรีแล้ว

ซานซานตั้งใจจะไปดูที่ ตึกแถวและบ้านเอาไว้ในอนาคต เธอจะปล่อยเช่าอย่างเดียว แล้วจะเปิดร้านค้าหนึ่งร้าน ที่จะขายผลผลิตในมิติ ที่กินไม่หมดทั้งชาติ ซานซานคิดวางแผน

เธอว่างแผนจะก๊วนซื้อตึกและบ้านไว้เก็บค่าเช่าต่อไปในทุกเมืองกับสามี

"พี่ค่ะ น้องจะเปิดร้านค้าในเมืองแค่ร้านเดียวนะคะ อีกอาทิตย์หนึ่งเราค่อยเข้าเมือง ไปดูที่ ที่ทางรัฐปล่อยขายไว้หลายๆ ที่ไว้ให้คนเช่านะคะ"

"ได้ ตามใจน้อง อ้อ เงินที่พี่ได้มาจากการเกษียณจากทหารและค่าชดเชยจากการบาดเจ็บ ยังมีจากค่าออกไปทำภารกิจในแต่ละครั้ง ที่พี่เก็บสะสมไว้อยูในกระเป่าทหารในช่องลับคงประมาณ 15000 หยวนครับ น้องเอาไปเก็บ หรืออยากได้อะไรก็ซื้อได้เลย"

เซียวหานเย่บอกกับซานซานที่ตอนเช้าเขาให้ภรรยาพาออกไปเอาของในบ้านเข้ามาไว้ในมิติด้วย

"ค่ะ น้องเอาเก็บไว้แล้วในตู้เซฟของเราในห้องของตายาย"

ซานซานทั้งดีใจและตกใจ เมื่อรู้ว่าในตู้นั้นมีเงินหยวนที่ตาใส่ไว้ให้เป็นเงินหยวนห้าสิบล้านหยวน!!!!!!!เลยทีเดียวต่อไปเราก็คือเสือนอนกินดีๆนี้เอง

ต้องไปหาซื้อตึกและบ้านไว้อย่างเดียวในเมืองที่กำลังเจริญต่อไปราคาจะสูงขึ้นและแพงมากด้วย

จะซื้อรถด้วย จะพาสามีไปซื้อที่และตึกเก็บเอาไว้เยอะๆเลยซานซานคิดในใจและหัวเราะหึๆอย่างอารมณ์ดี

“ถ้าได้เงินของเธอที่ภพเก่าในธนาคารมาด้วยคงจะดี ตั้งสิบล้านทำงานมาตั้งนาน มีแต่ฝากยังไม่ได้ใช้เงินที่หามาอย่างยากลำบากเลย “

ซานซานคิด

“ มีแต่ของตากับยายที่มอบให้ซานซานคิดถึงเงินสิบล้านของตัวเองที่อยู่ในธนาคาร “

กรี้ดด !!! แต่ก็ต้องตกใจร้องดังลั่นเงินจากไหนหล่นใส่หัวเธอเต็มๆ!!!!! พอรู้ว่าเงินของตัวเองก็ข้ามภพมาด้วยเธอก์ร้องลั่นอย่างดีใจนี้มันเงินสิบลัานของเราเองก็ตามมาด้วย

“ขอบคุณนะคะ ท่านตาท่านยาย”

ซานซานยกมือไหว้ท่วมหัวอย่างดีใจและร้องกรี้ดเสียงดังจนสามีต้องวิ่งออกมาดู

เซียวหานเย่วิ่งออกมาจากบ้านเพราะได้ยินเสียงของเมียรักร้องเสียงดัง

แต่ก็ต้องตกใจที่เห็นเมียนั่งกอดมัดเงินและหัวเราะเหมือนคนบ้านั่งกอดเงินหยวนหลายมัดจนเต็มอก

และเขายืนมองอย่างโง่งมนี้เมียเขาเป็นคนจริงๆหรือเปล่า !???