หลงยุค80มาเป็นภรรยาชายพิการ

บทที่ 2

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ซานซานจึงเข้าไปในห้องนอน

"พี่เย่ ออกไปนั่งข้างนอกดีกว่าค่ะ น้องจะทำอาหารเที่ยงให้พี่"

พูดจบก็เข้าไปพยุงสามีให้ออกมาจากในห้อง อีกข้างใช้ไม้ค้ำยันช่วยเดินที่ได้มาจากโรงบาลในค่ายทหารให้กลับมาด้วย ในวันที่เพื่อนของสามีมาส่งที่บ้าน

เซียวหานเย่เสียใจที่แม่ของเขาทำร้ายเมียของตัวเขาเองลับหลังตอนที่เขากลับไปทำงานที่ค่ายทหาร

พอเขาได้รับบาดเจ็บ แม่ยังขับไล่เหมือนเขาไม่ใช่ลูกที่แท้จริงอีก พอรู้ว่าเขาอาจจะเดินไม่ได้และใบหน้าเป็นแผลเป็นที่ยาวข้างใบหน้าซีกด้านซ้าย ทำให้หลานชายกลัวทั้งที่เงินเดือนของเขาที่ส่งมาตลอดหลายปีที่ใช้จ่ายซื้อของและสร้างบ้านใหม่ ก็มาจากเงินเดือนของเขา หลังกลับค่ายทหาร เงินเดือนที่ส่งมาให้ภรรยา แม่ยังแย่งเอาไปทั้งหมด ไม่เหลือให้ภรรยาของเขาใช้สักหยวน เขาจึงให้ผู้ใหญ่บ้านตัดขาดจากบ้านใหญ่เลย ยากดีมีจนห้ามมาเรียกร้องหาความกตัญญูจากเขาอีก ถือว่าเขาได้ตอบแทนบุญคุณที่เลี้ยงมาจนหมดแล้ว อีกทั้งคำด่าทอดูถูกเมียของเขาและตัวเขาที่เป็นลูกชายแท้ๆ ยังรู้สึกรับไม่ได้เลย

นี้สินะ พอหมดประโยนช์ ธาตุแท้ก็ออกมาให้เห็น ส่วนบิดาไม่พูดสักคำทุกอย่างเมียพูดคำไหนคำนั้น เขาจึงไม่เหลือความเคารพให้กับครอบครัวเซียวอีกต่อไป ดีที่ภรรยาไม่รังเกียจ พาเขากลับมาอาศัยบ้านเดิมของนาง และดูแลเซียวหานเย่เป็นอย่างดี ทั้งที่ตอนแต่งงานทั้งสองไม่ได้มีความรักต่อกัน แต่เป็นเพราะมีสัญญาหมั้นหมายของพ่อทั้งสองฝ่ายจึงขัดไม่ได้ และทั้งสองก็เข้าหอกันตั้งแต่แต่งงานกันแล้ว

อยู่ด้วยกันแค่สิบวัน ก่อนที่เขาจะกลับไปทำงานที่ค่ายทหาร และได้บาดเจ็บกลับมา นี้ก็เกือบห้าเดือนแล้วในวันนี้ภรรยาที่ไม่ได้รักกัน ดูแลเขาเป็นอย่างดี

เขาจึงคิดจะรักและเรียนรู้กันนิสัยของและกันจนกว่าจะตายจาก เซียวหานเย่คิดตอนที่นั่งรอเมียทำอาหารมาให้เขากินเที่ยง

ซานซานเดินไปดูในครัวว่ามีอะไรที่เธอทำตอนเช้าเหลือบ้างและจะทำเพิ่ม ในความทรงจำ ซานซานเคยเข้าในตัวเมืองกับตายายบ่อยเหมือนกัน

"อือ พรุ่งนี้ไปหาซื้อของมาเพิ่มดีกว่า ของใกล้จะหมดแล้ว แม่สามีแบ่งให้มาอย่างละเล็กน้อย คงจะต้องการให้ลูกชายกับลูกสะใภ้อดตายละมัง นี้สามีเธอเป็นลูกของพวกเขาจริงหรือเปล่า" ซานซานคิด

คนเป็นแม่ทำไมถึงได้เห็นแก่ตัวขนาดนั้น พอทำงานได้มีเงินก็ว่าดี พอทำงานไม่ได้ไล่เหมือนหมูเหมือนหมา อีกไม่นานหรอกจะรวยให้พวกมันกะอักเลือดตายให้ดูหึๆ

และจะตีปากยายแก่นั้น แทนเจ้าของร่างเดิมที่ยอมคนเหลือเกินจนโง่ในสายตาคนอื่น

ตอนที่ซานซานเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ซานซานเอามือลูบแขนตอนที่ใช้ผ้าเช็ดตัวให้แห้ง

เธอตกใจที่จู่ๆ ผ้าเช็ดตัวหายเข้าไปในอากาศ แต่ดึงกลับมาก็ติดมือมาเหมือนเดิมดีที่เธอมีสติ เพราะถูกฝึกมาเป็นอย่างดีจึงลองหยิบของเข้าไปก็หายไปอีก จึงหลับตาตั้งสมาธิและคิดในใจว่า " เข้า "!¡!!!¡ "โอ้ใครจะคิดว่าเธอเข้าไปได้จริงๆ!¡!!!!แม่เจ้าสรรค์ขอบคุณตายายมากนะค่ะที่ไม่ทิ้งหลานคนนี้"

เพราะสิ่งที่เธอเข้ามามันคือ ฟามร์ของตายายที่ยกให้กับที่โลกเก่าของเธอ และให้กลับมาดูแลเองหลังจากที่ตากับยายเสียชีวิตแล้ว ในบ้านมีทุกอย่างที่เป็นของๆเธอ และของตากับยาย ในที่สุดก็ไม่อดตายแล้วเรา โสทิตายกมือก้มลงกราบรูปตากับยายในห้องนอน

ก่อนที่จะเดินออกไปสำรวจรอบบ้าน และเจอน้ำผุดในบ่อที่ขุดไว้ข้างบ้านสีฟ้าคราม เธอจึงเอามือลองมาดื่มทำให้รู้สึกมีแรงอาการที่ตกน้ำหัวกระแทกหิน ก็รู้สึกได้ว่าไม่ปวดและแผลหายไปเหลือเชื่อจริงๆด้วยอย่างนี้สามีก็มีโอกาศหายแล้วนะสิซานซานคิดก่อนจะเอากระบอกน้ำมารองใส่และจะนำออกมาให้สามีดื่ม

“ เราคงต้องบอกเรื่องนี้กับสามี และพาเขาเข้ามาด้วยแต่ตอนนี้ต้องออกไปก่อน”

และลองเดินไปเปิดตู้เย็นในบ้าน หยิบเอาอาหารออกไปกินกับสามีก่อน ซานซานเลือกหยิบเอาข้าวมันไก่สามกล่องไปเวฟแล้วเทใส่จานแล้วออกจากมิติ และแกล้งเดินออกมาจากในครัวเอาอาหารมาให้สามีกินตอนเที่ยงพร้อมกับน้ำอัดลมของเธอเองที่เทใส่แก้วก่อนออกมา ส่วนของสามีเอาน้ำผุดใส่กระบอกน้ำต่างหาก

เซียวหานเย่มองดูกับข้าวที่เมียเอามาให้กิน ก็มองอย่างแปลกใจ นี้เมียเขาทำข้าวมันไก่เป็นด้วยหรือถึงจะสงสัย แต่เขาก็ไม่ถามนั่งกินข้าวที่เมียวางให้เงียบๆ

แลลอบมองหน้าเมียเงียบๆ

"ตั้งแต่ที่เธอกลับมาจากลำธาร ดูเหมือนภรรยาเปลี่ยนไป ทุกทีที่เขามองหน้าเขาเธอ เธอจะอายหน้าแดงไม่ค่อยพูด ขนาดที่แม่เขาด่าเธอ เธอยังไม่กล้าเงยหน้าหลบอยู่ข้างหลังเขาตลอดเวลา ตอนเช้าที่ทำกับข้าวให้เขากินเธอก็ก้มหน้าตลอดไม่กล้าสบตาเขาเท่าไร แต่หลังจากกลับมาจากซักผ้าเธอพูดกับเขาและสบตาเขา ดูมีท่าทางที่ต่างกันมาก เกิดอะไรขึ้นตอนที่เมียของเขาไปซักผ้าหรือเปล่า"

เซียวหานเย่คิดและมองหน้าเมียเงียบๆ

"ไม่อร่อยหรือคะพี่เย่"

ซานซานถามสามีและเอียงคอมองตาใส เธอเห็นสามีลอบมองเธอหลายครั้งที่นั่งกินข้าว แต่เขาไม่พูดอะไรเธอจึงถามเองเลย

"เดี่ยวพี่กินข้าวอิ่มน้องมีเรื่องจะบอกค่ะ"

เซียวหานมองหน้าเมียแล้วพยักหน้า และกินข้าวต่ออย่างอร่อยจนอิ่มและดื่มน้ำที่ภรรยาเทใส่แก้วให้เขา พอเขาดื่มน้ำไปสักพักเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง

ความรู้สึกคือ เหมือนมีพลังสายหนึ่ง เย็นสบายไหลผ่านไปตามตัวของเขาเรื่อย อาการปวดขาที่แผลที่โดนยิงและแผลเป็นเหมือนค่อยๆสมานกันช้าๆ

เซียวหานเย่มองหน้าภรรยาอย่างตกใจนี้

"มันเกิดอะไรขึ้น ซานซาน!!" เซียวหานเย่เรียกภรรยาเสียงดัง!!!!!

ซานซานลุกขึ้นจับมือสามีและพาเข้ามิติทันที ทั้งสองหายเข้ามาในห้องนอนเก่าของซานซาน เซียวหานเย่ก็ยิ่งตกใจนี้มันเกินอะไรขึ้นกับเขากันแน่ เซียวหานเย่ดึงเมียเข้ามากอดไว้ข้างตัวเองและมองทุกอย่างในห้องอย่างระวังตัวและพร้อมจะสู้ทันทีถ้ามีอะไรเข้ามาจู่โจม

และบอกภรรยาว่า

"อย่าขยับให้อยู่นิ่งๆ ข้างหลังพี่"

ซานซานจับแขนสามีและพูดว่า

" พี่เย่ อย่าตกใจไปค่ะ อย่าพึ่งตกใจ นี้คือสิ่งที่น้องจะบอกพี่ค่ะ น้องไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไง จึงเลือกพาพี่เข้ามาให้เห็นกับตาเลยว่า น้องมีมิติพิเศษ ตอนเช้าที่น้องไปซักผ้าน้องลื่นตกน้ำหัวกระแทกหินจนสลบคิดว่าตายไปแล้ว น้องได้เจอท่านตากับท่านยายพาน้องไปที่แห่งหนึ่ง ที่นั้นเจริญมาก แล้วยังมอบมิตินี้ให้กับน้องและพามาส่ง ถ้าสามีเห็นอะไรที่น้องทำไม่เหมือนทุกวัน ก็อย่าได้ตกใจเพราะน้องได้เรียนรู้หลายอย่างมาจากอีกโลกใบหนึ่งค่ะ พี่”

เซียวหานเย่ตกใจมากนี้มันคือเรื่องจริงหรือว่าเขาฝัน

"ซานซานช่วยตบหน้าพี่ทีสิ"

เสียงสามีบอก

ซานซานก็ตบหน้าสามีเต็มแรง

เพี้ย!!

"เจ็บไหมค่ะ พี่เย่" เธอถามสามีตาใส

"เจ็บ ข้าไม่ได้ฝันจริงด้วย"

เซียวหานเย่พูดเบาๆ รีบพูดต่อขึ้นว่า

"แต่เรื่องนี้ต้องเป็นความลับนะซานซาน จะบอกใครไม่ได้ มันอันตรายมาก" เซียวหานเย่รีบบอกภรรยาทันที

"ค่ะสามี น้องบอกพี่แค่คนเดียวค่ะ"

ซานซานจับแขนสามีให้เดินตามมาที่กระจก และแกะผ้าที่ปิดบนแผลออกแล้วให้สามีส่องกระจกดูแผลเป็นของตัวเอง

" แผลของพี่หายแล้วนะคะ แต่ยังมีรอยจางที่เป็นแผลเป็นอยู่นิดหนึ่งค่ะ เดี๋ยวยวคนจะสงสัย ถ้าหายเร็วไป"

แล้วมองไปยังผ้าพันแผลที่ขา

"พี่เย่นั่งลงก่อน น้องจะดูแผลที่ขาให้”

ซานซานเอาผ้าพันแผลที่ขาออกให้สามี ขาก็หายมีรอยแผลเป็นจางๆและนูนหน่อยๆตามรอยเย็บ

“น้องให้พี่กินแบบเข้มข้นไม่มาก นี้ก็ถือว่าหายแล้วนะค่ะ พี่เย่"

ซานซานบอกกับสามีของเธอ