หลงยุค80มาเป็นภรรยาชายพิการ

บทที่ 1

โสทิตาเดินทางกลับเมืองไทยหลังจบภารกิจที่เมืองนอก เธอตั้งใจอยู่ที่เมืองไทยอย่างถาวรเลย เพราะลาออกจากหน่วยงานเรียบร้อยแล้วหลังจากทำงานอย่างหนักมาเกือบสิบปีในต่างแดน   ตอนนี้อายุ30ถึงเวลาไปทำตามฝันสักทีพร้อมเงินก้อนโตในธนาคาร  เธอมีบ้านอยู่ทางภาคเหนือที่ตายายทิ้งไว้ให้500ไร่คือเกษตรครบวงจร   ไร่นาสวมผสมไร่ผลไม้และฟามร์เลี้ยงสัตว์ต่างสายพันธุ์ทุกอย่างที่คุณตากับคุณยายสร้างให้กับหลานสาวกำพร้าที่บิดามารดาตายจากตั้งแต่เล็ก    สองตายายเลี้ยงให้อิสระทุกอย่างที่หลานสาวอยากทำและสั่งเสียไว้ก่อนที่ท่านทั้งสองจะเสียชีวิตว่า   สุดท้ายให้กลับมาดูแลของตัวเองในบั้นปลายของชีวิต ซึ้งโสทิตาก็รับปากตากับยายก่อนจะเดินตามฝันของตัวเองจนพอใจ   และวันนี้ก็ถึงเวลากลับบ้านของตัวเองเสียที

เครื่องบินทยานขึ้นสู้ฟ้ามุ้งหน้าสู่เมืองไทย แต่ใครจะรู้ละว่าชะตาของสาวสวยแกร่งต้องไปใช้ชีวิตอีกภพหนึ่งที่มีคนรอเธออยู่ทุกภพทุกชาติเครื่องบินขัดข้องและตกลงในทะเลผู้โดยสารเสียชีวิตทั้งหมด

โสทิตาสำลักน้ำออกมา นี้เรายังไม่ตายอีกหรือ         ก็เครื่องบินมันตกลงทะเลแล้วเรารอดมาได้ยังไงวะนี้  หลังจากที่เธอตะเกือกตะกายขึ้นจากน้ำและนอนแผ่ที่ริมฝั่งน้ำแต่ความทรงจำของสาวน้อยคนหนึ่งหลั่งไหลเข้ามาในหัวจนเธอรับรู้ว่าตัวเองตายแล้วมาอยู่ในร่างของสาวน้อยนามว่าไป่ซานซาน   ที่อาศัยอยู่กับตายายมาตั้งแต่เล็กจนท่านทั้งสองเสียชีวิตจากไป หลังจากส่งหลานสาวแต่งงานได้ไม่นาน

สาวน้อยแต่งงานกับคนในหมู่บ้านเดียวกันได้ห้าเดือนแต่สามีเป็นทหารแต่งได้สิบวันสามีก็กลับไปที่ค่ายทหาร   

โดยให้ไป่ซานซานอยู่บ้านของสามีที่มีแม่ผัวมหาภัยรังแกตั้งแต่วันที่สามีกลับไปที่ทหาร 

 งานบ้านทุกอย่างยกให้เธอทำทั้งหมดเงินเดือนสามีแม่ผัวก็ยึดเข้ากองกลางของบ้านหมด 

ในบ้านสามีพี่น้องสามคนสามีของซานซานเป็นลูกคนกลางและมีน้องชายเป็นคนสุดท้อง 

 พี่ชายใหญ่ได้เมียในหมู่บ้านเดียวกันมีลูกสองคน   แม่สามีจึงรักและเก็บอาหารที่ดีๆให้กับหลานชายหัวแก้วหัวแหวนและหลานชายคนเล็ก

ส่วนซานซานได้กินโจ๊กไสๆที่นับเม็ดข้าวเธอจึงมีร่างกายที่อ่อนแอ 

แต่ที่ร่างกายนี้เสียชีวิตเพราะว่าสามีของเธอไปทำภารกิจและได้รับบาดเจ็บสาหัสกลับมา   

  ขาโดนยิงเดินยังไม่ได้หน้าก็เป็นแผลยาวข้างซ้าย  เคราะห์ซ้ำกรรมโดนครอบครัวไล่ออกจากบ้าน ตัดขาดสามีของเธอและตัวเธอ 

ไป่ซานซานจึงพาสามีกลับมาอยู่บ้านเก่าของตากับยายที่อยู่ติดเชิงเขาเนื้อที่ห้าหมู่

วันนี้เธอมาซักผ้าและเป็นลมตกน้ำจนเสียชีวิต        โสทิตาที่เครื่องบินตกน้ำจึงมาเข้าร่างของเธอแทน 

เฮอะ!  โสทิตาคิดชีวิตของเธอช่างหน้าสงสาร สาวน้อยไปสู่ภพภูมิที่ดีนะ

 พี่จะใช้ชีวิตที่เหลือของเธออย่างดี โสทิตาเอ่ยเบาๆไปกับสายลม

หลังจากทบทวนความทรงจำจนจำได้ทุกอย่างแล้วโสติตาในร่างสาวน้อยไป่ซานซานจึงเอาตระกร้าผ้ากลับไปบ้านไปตาก

ยังมีสามีของสาวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บรออยู่ที่บ้าน   หลังจากย้ายมาจากบ้านหลักของสามีได้ห้าวัน 

  โดยการช่วยเหลือจากหัวหน้าหมู่บ้านที่นับถือตาของซานซาน

ได้เงินกองกลางมาห้าร้อยหยวนกับธัญพืชนิดหน่อยอีกสามเดือนก็จะเข้าหน้าหนาวแล้ว ตอนนี้ยุค80>84ชาวบ้านสามารถค้าขายได้แล้ว 

 ชาวบ้านก็ยังทำนากันเป็นอาชีพของชนบท

"เอาวาไหนๆก็มาแล้ว ลองหาอะไรไปขายในเมืองดูในเมื่อค้าขายเสรีได้แล้ว เดี่ยวจะได้พาสามีไปหาหมอด้วย เพื่อจะพอมีหนทางหายกับมาเดินได้ไหม 

 สำหรับเธอไม่รังเกียจคนอาชีพเดียวกันอยู่แล้ว"

โสติตาคิด ต่อไปนี้เธอคือสาวน้อยไป่ซานซานแล้วนะอย่าลืมตัวละ เธอย้ำกับตัวเอง 

 ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปดูสามีเสียหน่อยว่าจะมีหน้าตาเป็นอย่างไรบ้าง

ซานซานเดินเข้าไปในบ้านเก่าของตายายในบ้านมีสามห้องนอนมีห้องห้อง

ห้องครัวและห้องน้ำ ที่ท่านตาทำไว้ให้หลานสาวเมื่อก่อน ท่านตาเป็นหมอเท้าเปล่าในหมู่บ้านจึงพอมีเงินเลี้ยงดูซานซานอย่างไม่ลำบากมากนัก 

 ที่ดินที่ติดลำธารและภูเขา ท่านตาชอบพาซานซานขึ้นเขาหาสมุนไพรและของป่าเป็นประจำ

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม  มีสินเดิมให้กับหลานสาวพอสมควร   

  ท่านตาทำที่เก็บของไว้ให้ซานซานโดยรู้กันเฉพาะสองคนตาหลาน ว่าซ่อนไว้ตรงไหน

  เธอนำไปบ้านของสามีแค่น้อยนิด เพราะท่านตารู้ว่าเมียของเพื่อนลูกชายเป็นคนนิสัยไม่ดี

จึงบอกหลานสาวเอาไว้ที่บ้านก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต  ถ้าอยู่ที่นั้นไม่ได้ให้กลับมาอยู่บ้านของเรานะลูก 

 เพราะขัดหนังสือหมั้นหมายของลูกชายทั้งสองไม่ได้จึงต้องให้หลานสาวแต่งออกไปทั้งที่ไม่เต็มใจ 

 ซานซานคิดและทิ้งมันไว้ข้างหลัง มันคืออดีตที่กลับไปแก้ไขไม่ได้ต้องเดินหน้าอย่างเดียว   

ไม่เป็นไรสามีคนเดียวเลี้ยงได้ก่อนจะเดินเข้าห้องไปดูสามีของเธอ

พอเข้ามาในห้องเห็นสามีของเจ้าของร่างเดิมนั่งอยู่บนเตียง มองมาที่ภรรยาที่เดินเข้ามาในห้อง แล้วถามว่า

"ซานซาน น้องไปไหนมาจึงเปียกเข่นนั้น รีบไปเปลี่ยนผ้าเดี่ยวจะไม่สบายเอา"  เซียวหานเย่บอกภรรยา

ซานซานมองหน้าสามีและตอบว่า 

"น้องไปซักผ้ามาค่ะพี่เซียว"

"แต่ลื่นตกน้ำจึงเปืยก สามีไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ   น้องจะรีบไปเปลี่ยนผ้าตอนนี้ละคะ "   

พูดจบเธอก็รีบไปหยิบผ้าในตู้แล้วรีบออกจากห้อง   

"โอ้แม่เจ้า"     สามีน้องหล่อมากถึงจะมีผ้าปิดตรงที่เป็น แต่ใบหน้าฝั่งขวาเรียบเข้มในแบบทหาร และสูงไม่ต่ำกว่าร้อยแปดสิบขึ้น

ซานซานคิดก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนผ้าชุดใหม่