เสพกายเร้นรัก

เงื่อนไขคนบาป

ชญาดาไม่ตอบ มองจ้องเขากระดกบรั่นดีสีอำพันในแก้วของเขาจนหมดก่อนจะยกแก้วที่รับมากระดกดื่มเพียงอึกเดียวแล้วถือไว้ในมือ

“หมดแก้ว ฉันสั่ง!” น้ำเสียงเหี้ยมเปล่งลอดไรฟัน พร้อมกับโน้มลงมาใช้มือข้างที่ว่างจับไหล่มนแล้วบีบแรงๆ เพื่อให้หล่อนทำตาม

“เจ็บ!”

หึหึ

“ดื่มให้หมดสิถ้าไม่อยากเจ็บ”

ยิ้มมุมปากเล็กน้อยแต่ก็ไม่หยุดบีบหัวไหล่เล็กของหล่อน ด้านชญาดาเมื่อถูกกดดันและบังคับจนต้องยอมยกแก้วบรั่นดีในมือขึ้นดื่มอีกครั้งจนหมดแก้ว บรั่นดีร้อนแสบคอบาดลึกถึงท้องของหล่อนจนร้อนวูบวาบ หล่อนไม่ดื่ม ไม่เคยดื่มที่ไหนมาก่อน และนี่เป็นครั้งแรกที่ได้ดื่มของสิ่งนี้ และเป็นการถูกบังคับด้วย เมื่อบรั่นดีได้ไหลสู่ลำคอระหงลงไปถึงท้องของหล่อนกระจายไปตามร่างกาย หล่อนก็เริ่มหูอื้อ ตาลาย มองอะไรไม่ชัดเจน ความรู้สึกตอนนี้บอกไม่ถูก นี่สินะเขาเรียกว่าเมา

“เก่งมากสาวน้อย” ผละมือที่บีบหัวไหล่เล็กมาลูบหัวของหล่อนแผ่วเบาก่อนจะผละห่างพร้อมคว้าแก้วในมือเล็กมาถือแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานพร้อมกับรินบรั่นดีใส่แก้วของตนเองและของหญิงสาวอีกครั้ง

“ไม่แล้วนะคะ ฉันไม่ดื่มแล้ว ฉันดื่มแก้วเดียวก็มากเกินพอแล้ว” หล่อนส่ายหัวแรงๆ ปฏิเสธเมื่อเขาเดินกลับมาพร้อมยื่นแก้วบรั่นดีแก้วเดิมให้อีกครั้ง

“อืม ได้ยังไงล่ะ ถ้าอยากออกไปจากสกายก็ต้องดื่มจนกว่าฉันจะพอใจเข้าใจไหมทิมมี่ แต่ถ้าไม่ดื่มฉันจะเอาเรื่องเธอที่เข้ามาสืบความลับของคาสิโนฉัน แต่ถ้าอยากรอดออกไปต้องดื่มจนกว่าฉันจะพอใจ” น้ำเสียงปรับเป็นนุ่มนวลจากที่ทุ้มห้าวแต่ดวงตาของเขากลับไม่ได้บอกแบบดวงตาที่สื่อออกมา เขาทรุดตัวนั่งเบียดข้างๆ ชญาดาพร้อมตวัดแขนแข็งแรงพาดไหล่เล็ก

“อือ ไม่ดื่มแล้วค่ะ ฉันดื่มไม่ได้แล้วจริงๆ” หล่อนปฏิเสธพร้อมกับดันแขนของเขาออกจากไหล่ตน แต่มือน้อยกลับไร้เรี่ยวแรงเพียงแค่ดื่มบรั่นดีไปแก้วเดียว

“เหมือนทิมมี่จะเมาแล้วนะว่าไหม”

“ค่ะ ฉันว่าแบบนั้นแหละ เพราะเป็นครั้งแรกที่ฉันดื่ม อึก” หล่อนบอกพร้อมกับสะอึก

หึหึ

“คุณหนูของคาลีย์ดื่มไม่เป็นงั้นเหรอ แล้วยังคิดมานั่งบริหารคาสิโน แถมยังกล้ามาถิ่นคนบาป หึหึ น่าขันนะว่าไหม”

ไทรีสมีอะไรสนุกๆ ขึ้นมาแล้วสิเมื่อได้รู้อะไรเกี่ยวกับคนตัวเล็กที่นั่งเบียดสีอยู่ เขาอยากรู้จักหล่อนให้มากขึ้น จะใช้การที่หล่อนปลอมตัวมาในคาสิโนของเขาในครั้งนี้มาต่อรองและหลอกล่อหล่อนให้ทำตามที่ต้องการก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แล้วเขาต้องการอะไรจากตัวหล่อนกันล่ะ ตัวก็เล็ก เต้าก็แบน แล้วเขาต้องการอะไรล่ะ

“ให้ฉันกลับไปเถอะนะ ฉันขอโทษ แล้วลูอิสบอดี้การ์ดของฉันล่ะไทรีส” หล่อนเพิ่งนึกได้ว่าตนเองมากับบอดี้การ์ดคนสนิท

“ชูว์ กลับตอนนี้ได้ยังไงกันคนสวย ไหนๆ มาถึงแดนบาปแล้วก็ต้องรู้จักคนบาปอย่างฉันลึกทุกซอกทุกมุมหน่อยเป็นไง ส่วนไอ้บอดี้การ์ดหน้าโง่ของเธอไม่ต้องห่วง คนของไทรีสจะดูแลเป็นอย่างดี” ยกมือขึ้นมาลูบไล้แก้มนวลเนียนถูไถหลังมือไปกับแก้มนุ่มนิ่มน่าสัมผัสของเจ้าหล่อนแล้วกระดกบรั่นดีในมืออีกข้างดื่มจนหมดแก้ว

“ส่วนแก้วนี้ผมดื่มแทนเอง” เขาแย่งแก้วบรั่นดีในมือเล็กมาดื่มจนหมดแก้วในรวดเดียว

“คุณไม่ทำอะไรฉันหรอกไทรีส ใช่ไหมคะ คุณจะไม่ทำอะไรศัตรูของคุณ” หล่อนถามเสียงสั่นเมื่อรู้ความหมายในประโยคของคนตัวโต

หึหึ

“ยิ่งเป็นศัตรูผมยิ่งต้องขย้ำให้มันจมดินว่าไหมทิมมี่” สายตาเหี้ยมโหดของชายโฉดจ้องมองร่างเล็กสั่นเทาที่ตนเองนั่งบดเบียดแล้วยิ่งรู้สึกชอบและสนุกที่ได้เห็นเจ้าหล่อนสั่นกลัวตน ‘หึ สุดท้ายเธอก็แค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งเท่านั้นแหละทิมมี่’ เขาพึมพำในใจก่อนจะพูดต่อ

“กลัวฉันแล้วเข้ามาในสกายทำไม ถ้ากลัวก็ไม่ควรเป็นคุณหนูของคาลีย์ ไม่ควรบริหารคาสิโนและโรงแรมของไอ้มอร์แกนเข้าใจไหมสาวน้อย”

น้ำเสียงเยาะเย้ยดูถูกของเขาน่ารังเกียจสิ้นดีสำหรับชญาดาตอนนี้ แต่ทำไมหัวใจของหล่อนถึงได้เต้นแรงเมื่อเขาเข้ามาใกล้ชิด แถมตอนนี้เขากำลังลูบไล้ไหล่ของหล่อนเล่นอยู่

“ฉันไม่ได้กลัว และฉันทำงานของฉันมาปีกว่าไม่เห็นมีปัญหา คิดเหรอว่าฉันจะกลัวคนบาปอย่างไทรีส ไม่มีวันนั้นหรอก” หล่อนกัดฟันเอ่ยสิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึกลึกๆ ของตน บังคับร่างกายไม่ให้สั่นกลัวแล้วหันมาสบจ้องตาของเขาอย่างไม่เหลียวหลบแม้แต่วินาทีเดียว

“โธ่! หนูตัวน้อย ช่างไม่รู้เลยว่าตนเองจะตายอยู่แล้วยังทำเป็นอวดเก่ง แสร้งทำไม่กลัว หึหึ”

ไทรีสรู้ว่าชญาดากำลังหวาดกลัวเขาอยู่ในตอนนี้ ทำไมจะดูไม่ออกล่ะ มีหรือน้ำเสียงที่สั่นเทาก่อนหน้า เนื้อตัวที่นั่งสั่นที่เขานั่งเบียดอยู่ก่อนหน้าที่ตอนนี้พยายามกดดันตัวเองฝืนเก็บความกลัวตัวเองไม่ให้หวาดหวั่นไปกับความน่ากลัวของเขา

“ให้ฉันกลับเถอะ ฉันไม่มีอะไรที่ไทรีสต้องการหรอก”

“มีสิ อยากรู้ไหมว่าอะไร แล้วรู้ไหมว่าคนบาปอย่างฉันต้องการอะไรที่สุดในเวลานี้ เวลาดึกแบบนี้ฉันควรทำอะไรมากกว่านั่งชวนหนูน้อยอย่างเธอคุย” มือใหญ่ลูบไล้ต้นขาเล็กที่เล็กมากของหล่อนขึ้นมาถึงโคนขาแล้วก็หยุดมองหน้าสวยที่กำลังเม้มปากสั่นด้วยความโกรธตนเองอยู่

หึหึ

“กลัวฉันเหรอทิมมี่ รู้อะไรไหมผู้ชายผู้หญิงอย่างเรามันต่างกันตรงไหน และตรงไหนของเรามันจูนกันได้ทุกจังหวะ แถมผู้หญิงตัวเล็กอย่างเธอจะรับแรงกระแทกของฉันไหวรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย แต่ทุกอย่างมันต้องลองว่าไหม?” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูของเธอ ก่อนจะผลักร่างเล็กให้ล้มลงไปกับเตียงนอนของตนเอง

ว้าย!

ทันทีที่แผ่นหลังของชญาดาสัมผัสกับเตียงนุ่มหล่อนก็ดิ้นรนเพื่อจะหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่กดร่างของหล่อนไว้กับเตียง

“ไหนๆ ก็มาถึงที่แล้ว ลองหน่อยเป็นไง อยากรู้เคล็ดลับของสกายฉันจะบอก แต่ต้องหลังจากนี้”

“ไม่! ฉันไม่ต้องการ”

เธอปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมกับแสดงท่าทางรังเกียจคนเหนือร่างที่ตอนนี้เคลื่อนตัวมาคร่อมทับเธอตอนไหนก็ไม่รู้ เรี่ยวแรงที่ถูกบรั่นดีหนึ่งแก้วดูดไปก็ทำให้เธอแทบจะไม่มีแรงหนีอยู่แล้ว และยิ่งตอนนี้ถูกเขาคร่อมตัวกดทับร่างของเธออยู่ยิ่งหนียากเข้าไปอีก