ตอนที่ 9 ข้อเสนอ
1887 คำ
"นะ...นายเป็นเจ้าของผับนี้หรอ"
มะนาวถามเสียงกุกๆ กักๆ ทำตัวไม่ถูก
"อืม ผับนี้เป็นของฉัน นั่งก่อนสิ"
มะนาวนั่งลงยังเก้าอี้ตรงข้ามเขา สองมือประสานกันไว้อย่างประหม่าคิดตัดสินใจว่าจะทำงานนี้ดีมั้ย
"ทำไมถึงมาสมัครงานที่นี่ มันไกลบ้านเธอมากนะ"
ราเชนทร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล จนมะนาวได้แต่มองหน้าเขาเพราะสายตาเขาตอนนี้มันดูอ่อนโยนไม่น้อย
"ฉันเดินหางานมาเรื่อยๆ น่ะ จนมาเจอที่นี่"
"เดิน? อย่าบอกนะว่าเดินมาจากบ้านเธอ"
"อืม"
คำตอบของมะนาวทำเอาราเชนทร์หัวเสียไม่น้อย
"นี่เธอไม่เหนื่อยรึไง เดินมาไกลขนาดนี้ เธอออกมาหางานตั้งแต่กี่โมง"
"ฉันก็ออกมาตั้งแต่นายไปส่งนั่นแหละ"
มะนาวตอบออกไปพร้อมกับทำสีหน้าสงสัยเมื่อเห็นราเชนทร์เปลี่ยนสีหน้าเหมือนอารมณ์เสีย
"มะนาว เธอไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างหรอ เธอเป็นผู้หญิงนะ วันนี้เธอทำงานทั้งวันแถมยังต้องมาเดินหางานอีก ร่างกายไม่เตือนเธอให้เธอพักเลยรึไง"
"แล้วนายคิดว่าฉันไม่อยากพักรึไง นายคิดว่าชีวิตฉันมันสุขสบายเหมือนนายหรอ อึกก"
ราเชนทร์พูดตวาดใส่มะนาวอย่างอารมณ์เสียที่เห็นเธอเดินมาหางานกลางค่ำกลางคืนแบบนี้ ส่วนมะนาวเมื่อได้ยินคำถามก็พูดขึ้นด้วยเสียงสั่น น้ำตาเธอก็เริ่มไหลออกมาทันทีเพราะไม่เคยมีใครถามเธอแบบนี้เลย จนราเชนทร์เริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นเธอกำลังร้องไห้จึงลุกไปหาเธอแล้วคว้าเธอมากอดไว้
"ขอโทษ อย่าร้องนะ ฉันแค่อารมณ์เสียที่เห็นเธอไม่ยอมพัก"
ยิ่งได้ยินคำพูดอ่อนโยนมะนาวก็ยิ่งร้อง จนราเชนทร์นั่งคุกเข่าลงต่อหน้าเธอมือหนาก็กุมมือเธอไว้เพื่อเป็นการปลอบใจ
"เกิดอะไรขึ้น เธอระบายให้ฉันฟังได้นะ"
มะนาวมองหน้าราเชนทร์ คำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อย เธอจึงตัดสินใจระบายให้ราเชนทร์ฟัง
"นายคิดว่าฉันไม่เหนื่อยหรอ ฉันเหนื่อยมาก เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ แม่กับพ่อเลี้ยงฉันไม่ทำงานกินเหล้าเล่นการพนันทุกวัน ภาระทุกอย่างเลยตกมาอยู่ที่ฉัน หลังนายไปส่งฉันก็กะจะกลับไปพักแล้วแต่พอแม่ฉันรู้ว่าฉันโดนไล่ออก แม่ก็ไล่ให้ฉันไปหางานใหม่ไม่เอ่ยปากถามฉันซักคำว่าฉันเหนื่อยมั้ย ฉันไม่ได้คิดมากเลยเรื่องที่ต้องหาเงินเองคนเดียวแต่ฉันแค่อยากให้แม่แสดงความรักกับฉันบ้างไม่ใช่เอาแต่ด่าแต่ว่าฉันแบบนี้"
ราเชนทร์นั่งฟังมะนาวพูด เมื่อเธอพูดจบเขาก็ลุกขึ้นจูงมือเธอไปยังโซฟารับแขก
"แล้วทำไมเธอถึงไม่หนีมาอยู่คนเดียว"
ราเชนทร์เอ่ยถามทั้งที่มือหนายังกุมมือเธอไว้ไม่ปล่อย ส่วนมะนาวเธอก็ไม่ขัดขืนแต่กลับรู้สึกดีเมื่อคนข้างๆ แสดงความอ่อนโยนใส่เธอ
"ฉันเคยคิดจะหนี แต่เคยมีรอบหนึ่งที่ฉันไปค้างห้องเพื่อนเช้ามาแม่ก็ไปอาละวาดที่มหาลัยจนฉันโดนตักเตือนเพราะเป็นเด็กทุนด้วย ฉันไม่อยากโดนไล่ออกกลางคันเลยได้แต่อดทนแล้วรอจนตัวเองเรียนจบ"
มะนาวเล่าให้ราเชนทร์ฟังไปตามตรง ไม่รู้เพราะอะไรกับเขาเธอถึงกล้าพูดกล้าระบายให้เขาฟัง
"เธอเรียนที่ไหน คณะอะไรหรอ"
"นายถามทำไม"
มะนาวทำหน้าสงสัยเมื่ออยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องมาถามเธอ
"ตอบมาเถอะ ก็สัมภาษณ์งาน"
มะนาวชักมือออกจากมือหนาเมื่อตั้งสติได้
"ฉันเรียนมหาลัยxxx คณะบริหารน่ะ"
"มหาลัยรัฐหรอ"
"อืม"
"เธออยู่ปีไหน"
"ปี 3"
"เราอายุเท่ากัน"
คำพูดของราเชนทร์ทำเอามะนาวมองหน้าอย่างสงสัยจึงเอ่ยถามไป
"หมายความว่านายก็อยู่ปี 3 หรอ"
"อืม ฉันรับเธอเข้าทำงานก็ได้แต่ฉันมีข้อเสนออยู่สองข้อให้เธอ"
"ข้อเสนออะไร"
ราเชนทร์นั่งเงียบซักพักก็ตัดสินใจพูดขึ้น
"ข้อหนึ่งมาเป็นเลขาฉัน เงินเดือนสามหมื่น"
"สะ...สามหมื่นเลยหรอ ต้องทำงานอะไรบ้าง"
มะนาวเบิกตากว้างเมื่อได้ยินข้อเสนอแรกของเขา
"หน้าที่ฉันคือดูแลจัดสรรพนักงานในผับ นั่นก็แปลว่าต้องทำตั้งแต่สัมภาษณ์งานจนถึงขั้นตอนจ่ายเงินเดือนพนักงานด้วย เธอก็มาช่วยฉันทำ"
"แล้วข้อเสนอที่สองล่ะ"
"ข้อสอง ถ้าเธออยากหลุดพ้นจากแม่เธอ เธอต้องมาเป็นเมียฉัน เงินเดือนเธอฉันให้เดือนละสองแสนแต่เธอต้องย้ายมาอยู่กับฉัน"
"ห๊ะ"
มะนาวตกใจกับข้อเสนอที่สองของราเชนทร์
"ข้อเสนอที่สองของนายมันเหมือนฉันขายตัวนะ นายดูถูกฉันมากไปรึเปล่า
คำพูดมะนาวทำเอาราเชนทร์ไปต่อไม่ถูกเจตนาเขาไม่ได้หมายความแบบนั้น เขาแค่อยากให้เธอหลุดพ้นจากครอบครัวเท่านั้นเอง
"มะนาว ฉันไม่ได้ดูถูกเธอแต่ถ้าเธออยากออกจากครอบครัวบ้าๆ นั่น ฉันคนนอกเข้าไปยุ่งไม่ได้ เว้นแต่เธอจะมาเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน ฉันถึงจะสามารถกันเธอออกจากแม่และพ่อเลี้ยงเธอได้ ข้อเสนอที่สองฉันให้เวลาเธอตัดสินใจได้นานๆ เลย แต่งานเลขาเธอก็มาทำปกติ โอเคมั้ย"
มะนาวนั่งคิดซักพักก็ตัดสินใจตอบราเชนทร์
"ฉันจะเป็นเลขาให้นาย แต่ข้อเสนอที่สองถ้าเกิดฉันกลับปฏิเสธนายจะยังให้ฉันทำงานเป็นเลขาอยู่มั้ย"
มะนาวเอ่ยถามราเชนทร์ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล จนราเชนทร์ยิ้มกว้างขึ้น
"เธอก็ทำงานเลขาฉันเหมือนเดิมนั่นล่ะ ไม่ต้องกังวล"
"นายยื่นข้อเสนอแบบนี้ให้พนักงานทุกคนมั้ย"
มะนาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"ฉันไม่เคยคิดจะยกใครให้มาเป็นเมียและเลขาสุ่มสี่สุ่มห้า ข้อเสนอทั้งสองข้อนี้ฉันให้สิทธิ์เธอเพียงคนเดียวเท่านั้นมะนาว"
ราเชนทร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง สายตาเขาตอนนี้ทำเอามะนาวใจเต้นแรง แต่ก็เก็บอาการไว้
"งั้นฉันรับข้อเสนอแรก ฉันจะเป็นเลขานาย แต่ข้อเสนอที่สองฉันขอคิดดูก่อนได้มั้ย"
"ฉันรอได้เสมอ"
ราเชนทร์ยิ้มอ่อนโยนให้มะนาวจนทำให้มะนาวยิ้มตอบโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
"ให้ฉันเริ่มงานวันนี้เลยมั้ย ไหนๆ ก็มาแล้ว"
มะนาวเอ่ยถามด้วยท่าทางร่าเริงเมื่อได้งานทำแล้ว
"เริ่มวันนี้เลย หน้าที่แรกของการเป็นเลขาฉันคือเธอต้องไปนอน"
"ห๊ะ!"
มะนาวได้แต่ร้องอุทานตกใจกับงานแรกของเธอ
"เธอทำงานมาทั้งวันแล้วนะ ไปนอนพักซักนิดเถอะ เอาไอแพดฉันไปนอนดูหนังที่โซฟาก็ได้ถ้านอนไม่หลับนี่คือคำสั่งของเจ้านาย"
มะนาวยิ้มกว้างจนราเชนทร์ทำตัวไม่ถูก รอยยิ้มของเธอช่างมีอิทธิพลต่อใจเขาจริงๆ
"งั้นจะทำตามคำสั่งเจ้านายอย่างเคร่งครัดเลยค่ะ"
"หึ ยัยตัวแสบ"
ราเชนทร์ยิ้มมุมปากเมื่อยัยตัวแสบของเขาไม่ปฏิเสธคำสั่งเขาแถมยังยิ้มถูกใจซะด้วย ราเชนทร์จึงเดินเข้าไปห้องนอนหยิบผ้าห่มและหมอนมาให้เธอพร้อมกับเอาไอแพดมาวางไว้ให้
"พักเถอะ ฉันจะทำงานแล้ว เลิกงานเดี๋ยวปลุก"
"รับทราบค่ะ ขอบคุณนะ"
มะนาวเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเธอหยิบผ้าห่มทิ้งตัวลงนอนหยิบไอแพดมาเปิดหนังดูด้วยเสียงเบาๆ เพราะกลัวรบกวนเจ้านายคนใหม่ของเธอ ส่วนราเชนทร์เมื่อเห็นเธอนอนดูหนังก็ยิ้มกว้างมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่คิดว่าทำไมตัวเองถึงเป็นได้ขนาดนี้ ข้อเสนอสองข้อนั่นเขาก็ไม่เคยพูดกับใครแต่กับยัยตัวแสบเขากลับทำอะไรที่ตรงกันข้ามกับนิสัยตัวเองตลอด ราเชนทร์ก้มหน้าก้มตาทำงานซักพักก็เงยหน้ามองมะนาว ได้แต่ยิ้มไม่หุบเมื่อตอนนี้ยัยตัวแสบของเขานอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว
"หึ คงเหนื่อยมากสินะ ถึงหลับง่ายแบบนี้"
ราเชนทร์เอ่ยพูดเบาๆ จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อจนเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน จริงๆ เขาทำงานเสร็จตั้งแต่สี่ทุ่มแล้วแต่อยากให้มะนาวได้นอนพักเขาจึงนั่งงีบหลับที่โต๊ะทำงาน ทั้งที่ในห้องทำงานก็มีห้องนอนในตัว แต่เพราะกลัวเธอตื่นแล้วไม่เห็นเขาจึงเลือกที่จะนอนบนโต๊ะทำงานดีกว่า มะนาวรู้สึกตัวขึ้นเมื่อหายงัวเงียเธอจึงหันไปมองราเชนทร์ก็เห็นเขานั่งหลับที่เก้าอี้อยู่
"ทำไมมานอนแบบนี้"
มะนาวลุกขึ้นพับผ้าห่มไว้เรียบร้อยแล้วเดินไปปลุกราเชนทร์
"นาย ทำไมมานอนแบบนี้ล่ะ"
มะนาวสะกิดแขนราเชนทร์เบาๆ
"อ๊ะ!"
ด้วยสัญชาตญาณความรู้สึกตัวเร็วของเขา เมื่อมีคนมาแตะตัวจึงรีบจับมือนั้นไว้ จนมะนาวร้องตกใจดีที่เขาคิดได้ทันว่าตัวเองไม่ได้อยู่ห้องคนเดียวเหมือนทุกครั้งจึงผ่อนแรงจับลง
"ขอโทษ ฉันลืมว่าเธออยู่ในห้องด้วย พอดีครอบครัวฉันมีศัตรูเยอะเลยต้องฝึกระวังตัวตลอดเวลา เจ็บมั้ย"
ราเชนทร์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาจับมือเธอมาดูว่ามีรอยแดงตรงไหนมั้ย
"ฉันไม่เป็นอะไร ขอโทษนะที่ไปสะกิดปลุกแบบนั้น ทีหลังฉันจะเรียกเอาเฉยๆ แล้วกันนะ"
มะนาวเอ่ยบอกคนตัวโตให้เขาสบายใจเพราะตอนนี้ทำหน้าตารู้สึกผิดจนเธอไม่กล้าโกรธเลย
"อืม เธอจะกลับบ้านมั้ยรึจะนอนที่นี่ก็ได้นะ"
"ไม่เอา ฉันไม่กล้านอนคนเดียวในที่ต่างถิ่นแบบนี้"
"หึ ใครบอกว่าเธอนอนคนเดียว ฉันก็นอนด้วยไง อ๊ะ! ตีฉันทำไม"
ราเชนทร์ร้องเสียงหลงเมื่อโดนมะนาวตีเข้าที่แขน
"ในหัวนายคิดแต่เรื่องนี้รึไง ฉันไม่นอนหรอกกับนายก็ไม่นอน ฉันจะกลับบ้าน"
"แค่หยอกนิดหยอกหน่อยก็ตีซะแล้ว มือหนักมากนะเธอนิ"
ราเชนทร์เอ่ยแกล้งมะนาวจนมะนาวได้แต่มองค้อนใส่ ซักพักราเชนทร์ก็มาส่งมะนาวที่บ้านโดยส่งเธอที่หน้าปากซอยเหมือนเดิมเพราะมะนาวไม่อยากให้แม่รู้
"อะไร?"
มะนาวเอ่ยถามราเชนทร์อย่างสงสัยเพราะขณะที่เธอกำลังจะลงรถเขาก็ยื่นโทรศัพท์ตัวเองมาให้
"เอาเบอร์เธอมาสิ"
มะนาวหยิบโทรศัพท์เขามากดเบอร์ให้อย่างว่าง่ายเพราะเข้าใจว่าทำงานเป็นเลขาก็ต้องมีเบอร์เจ้านายตัวเอง
เมื่อกดเบอร์ให้แล้วก็คืนโทรศัพท์ให้เขา ซักพักก็มีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์เธอ
"นั่นเบอร์ฉัน มีอะไรเธอโทรหาฉันได้ตลอด 24 ชั่วโมง เข้าใจมั้ย"
"อือ เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะที่มาส่ง นายก็ขับรถกลับดีๆ นะ"
มะนาวโบกมือลาราเชนทร์พร้อมรอยยิ้มจนทำให้ราเชนทร์ยิ้มตามเขารอให้เธอเดินเข้าบ้านก่อนแล้วค่อยขับรถกลับคอนโดตัวเอง
- ผู้เขียน
