ตอนที่ 10 หวงของ
1876 คำ
มะนาวเดินเปิดประตูเข้ามาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นแม่และพ่อเลี้ยงยืนมองเธออยู่หน้าบ้าน ปกติดึกแบบนี้ถ้าไม่ออกไปเล่นการพนันก็เข้านอนไปแล้ว เธอจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปหาแม่ทันที
"มึงได้งานมั้ยนังมะนาว"
มะนาวยืนฟังคำถามแม่ที่ตอนนี้ยืนเอามือเท้าเอวโดยมีพ่อเลี้ยงเธอกอดคอไว้ สายตาของแม่เธอไม่มีแววความเป็นห่วงเลยแม้แต่น้อย
"ได้แล้ว แม่มีอะไรทำไมไม่นอน"
มะนาวตอบไปพร้อมกับถามแม่เธอกลับ
"กูจะนอนหลับได้ยังไงในเมื่อยังไม่ได้คำตอบว่ามึงได้งานทำยัง ถ้ายังกูจะได้แนะนำไปหาเจ้สร้อย กูเอารูปมึงให้เจ้เค้าดูเค้าบอกว่ามึงรับงานได้สบายๆ ลูกค้าติดตรึมแน่นอน"
"เจ้สร้อยคือใคร แล้วคืองานอะไรแม่"
มะนาวเอ่ยถามแม่ด้วยสงสัย
"อ้าวอีนี่ ถามมากจังมึงนิ เจ้สร้อยก็เปิดร้านคาราโอเกะซอยข้างๆ เอาง่ายๆ ก็จะให้มึงไปบริการลูกค้าให้เจ้เค้านั่นล่ะ"
"นี่แม่จะให้นาวไปขายตัวหรอ"
"เออ งานเสิร์ฟมึงหาเงินให้กูใช้ไม่ทันไง มึงจะหวงตัวทำไมนักหนาแค่ให้เค้าเอาไม่กี่นาทีมึงก็ได้ตั้งหลายพันแล้ว"
มะนาวได้แต่ยืนนิ่งเมื่อได้ยินคำพูดของแม่ตัวเอง แม่คนอื่นเค้าหวงลูกสาวกัน แต่แม่เธอกลับเสนอให้เธอไปเสียตัว
"ฉันไม่ทำงานนั้นเด็ดขาด ฉันได้งานใหม่แล้วยังไงก็หาเงินมาให้แม่ใช้ได้เหมือนกัน"
"เออ กูจะคอยดู ถ้ามึงหาเงินให้กูใช้ไม่ทันกูจับมึงไปขายตัวแน่อีมะนาว"
มะนาวเดินเข้าห้องไม่สนใจเสียงตวาดของแม่ตัวเอง เมื่อเข้ามาในห้องเธอก็ทรุดลงร้องไห้ทันที ความรู้สึกเสียใจ น้อยใจ สับสนกับการกระทำของแม่ที่ไม่เคยแสดงความรักให้เธอเลย มะนาวนั่งร้องไห้ไปได้ซักพักก็เผลอหลับไปทันทีทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ
เช้าวันต่อมา มะนาวรีบตื่นไปทำงานที่ร้านคาเฟ่เหมือนเดิมเพราะเป็นวันอาทิตย์ ในขณะที่เธอเดินมาถึงหน้าปากซอยเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น เห็นสายเรียกเข้าเป็นเบอร์แปลกจึงรับสายด้วยคำสุภาพ
"สวัสดีค่ะ"
(...)
"ฮัลโหล ได้ยินมั้ยคะ"
มะนาวเริ่มคิ้วขมวดเมื่อปลายสายไม่ยอมพูด
"ถ้าไม่พูดฉันวางนะคะ"
(เดี๋ยว)
ในขณะที่มะนาวกำลังจะวางสายก็ได้ยินเสียงปลายสายพูดขึ้น จึงยกโทรศัพท์ใส่หูเหมือนเดิม
(เธอไม่ได้บันทึกเบอร์ฉันไว้หรอมะนาว)
"นายเองหรอ"
มะนาวพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ ใช่เธอลืมบันทึกเบอร์เขาไว้เพราะมัวแต่เสียใจเรื่องเมื่อคืน
(เป็นเลขา แต่ไม่ยอมบันทึกเบอร์เจ้านายไว้นี่นะ)
"ขอโทษได้มั้ยล่ะ ก็มันลืมนิ"
(บันทึกไว้เลยยัยตัวแสบ)
ราเชนทร์กัดฟันพูดด้วยความโมโหที่ยัยตัวแสบไม่ยอมบันทึกเบอร์เขาไว้เลย
"รู้แล้วน่า โทรมาทำไมแต่เช้าหรอหรือมีงานให้ฉันทำ"
(เธออยู่ไหน)
"ฉันกำลังจะไปร้านคาเฟ่ พอดีเสาร์อาทิตย์ฉันทำงานที่นั่นน่ะ ทำไมหรอ"
(ไปลาออกซะ)
"ห๊ะ!"
มะนาวร้องอุทานตกใจเมื่อได้ยินเขาบอกให้ไปลาออก
(ฟังฉันอยู่มั้ยเนี่ยมะนาว)
"นายจะให้ฉันออกได้ไง มันกระทบกับงานนายหรอ"
มะนาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย
(อืม เธอเป็นเลขาฉันแน่นอนว่าเธอต้องทำงานทุกอย่างช่วยฉัน เสาร์อาทิตย์ฉันจ่ายค่าโอทีให้ด้วย ตกลงมั้ย)
"ฉันไม่อยากลาออกอ่ะ"
(ทำไม?)
เสียงของราเชนทร์ทำเอามะนาวหวั่นกลัว เพราะน้ำเสียงคำถามเขาตอนนี้ดูดุดันเหมือนไม่พอใจเธอ
"ฉันชอบที่ได้ทำเครื่องดื่มพวกนั้น เวลาได้ทำมันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ แต่ถ้ามันกระทบกับงานนายฉันไปลาออกก็ได้แต่วันนี้ขอไปทำงานวันสุดท้ายได้มั้ย"
มะนาวพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน เธอรักงานนี้มากเพราะเป็นสิ่งที่เธอทำแล้วสบายใจที่สุด ขณะที่รอฟังคำตอบก็ได้ยินถอนหายใจจากปลายสาย
(มะนาว งานที่ผับปกติฉันจะเครียร์งานทุกเสาร์อาทิตย์ ถ้าเธอจะทำงานที่ร้านคาเฟ่ก็ได้แต่ตกเย็นเธอต้องมาทำงานที่ผับอีก เธอไหวหรอ)
"ไหวสิ ปกติฉันทำงานคาเฟ่เสร็จตกเย็นก็ไปเสิร์ฟที่ร้านเหล้าอยู่แล้ว นายไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะไม่ให้งานนายผิดพลาดเด็ดขาด"
(อืม งั้นปิดร้านเดี๋ยวฉันไปรับ)
"ฉันไปเองก็ได้ เอ้า จะวางก็ไม่บอกคนบ้า"
มะนาวบ่นโววายใส่ราเชนทร์เมื่ออยู่ดีๆ เขาก็ตัดสายไปไม่บอกไม่กล่าว จากนั้นเธอก็ไปรอรถเมย์ไปทำงาน ทางด้านราเชนทร์ที่เขารีบวางสายเพราะกำลังหัวเสียเมื่อเผลอยอมให้ยัยตัวแสบทำงานร้านคาเฟ่ต่อ
"เจอน้ำเสียงอ้อนไปเอาซะไปไม่ถูกเลยกู"
ราเชนทร์บ่นพึมพัมอยู่คนเดียว ที่เขาอยากให้เธอลาออกจากร้านคาเฟ่เพราะอยากให้เธอมีเวลาหยุดพัก จริงๆ เขาจะตรวจงานทุกวันแต่ไม่ได้อยู่นาน เพราะพอไปนั่งดื่มก็มีผู้หญิงเดินมาอ่อยเขาทุกครั้งแล้วก็ไปจบที่โรงแรม หรือบางครั้งถ้ามีพนักงาน PR ใหม่มาเขาก็ต้องเป็นคนเช็คหรือทดลองงานด้วยตัวเอง แต่สิ่งที่เขาไม่ทำคือไม่ยอมกินพนักงานตัวเองเด็ดขาดอย่างมากก็โอบก็กอดหรือให้นั่งตักเพื่อดูปฏิกิริยาการรับมือจากลูกค้าของพนักงานแค่นั้น จึงเป็นปกติที่เวลาเขาและเพื่อนอีกสองคนมาดื่มจะมีแค่เขาที่เรียกเด็กมานั่งด้วยเพราะเป็นการทดสอบงานไปในตัว ราเชนทร์ขับรถออกไปยังบริษัทส่งออกเครื่องจักรกลขนาดใหญ่ที่ทำงานคู่กับบริษัทของมาวินและดินแดน ทั้งสามคนเป็นทายาทผู้สืบทอดตำแหน่งผู้บริหารเพราะใกล้เรียนจบจึงต้องเข้าไปศึกษางานที่บริษัทพ่อตัวเองเหมือนมาวิน ทางด้านมะนาวก็ทำงานที่ร้านคาเฟ่จนเวลาล่วงเลยมาถึงบ่าย3 ในขณะที่เธอก้มหน้าก้มตาทำเครื่องดื่มก็ได้ยินเสียงกระดิ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีลูกค้าเข้ามาเพิ่ม
"สวัสดีค่า รับอะไรดีคะ เอ้า! นาย"
มะนาวเอ่ยทักทายลูกค้าตามปกติแต่ต้องตกใจเมื่อเห็นเป็นราเชนทร์เจ้านายอีกคนของเธอ
"มารับเธอไง"
ราเชนทร์ตอบไปสั้นๆ
"ฉันปิดร้านห้าโมงเย็นที่มันเพิ่งบ่าย3 เองนะ"
"ฉันรอได้ ขอกาแฟหน่อยสิเอาเหมือนเดิมนะ"
ราเชนทร์สั่งเครื่องดื่มเสร็จก็เดินไปนั่งยังมุมร้านใกล้ๆ เคาน์เตอร์ของเธอ ส่วนมะนาวได้แต่ทำหน้างงเมื่ออยู่ดีๆ เขาก็จะมานั่งรอเธอทำไมตั้งหลายชั่วโมง จึงละความสนใจทำเครื่องดื่มให้ลูกค้าแล้วกลับมาทำให้เขา
"อ่ะ! กาแฟดำเย็นสูตรเดิมไม่ขมมาก"
มะนาววางแก้วกาแฟบนโต๊ะต่อหน้าเขา พร้อมกับยื่นจานเค้กให้ 1 ชิ้น จนราเชนทร์ทำหน้าสงสัย
"ฉันไม่ได้สั่งเค้กนิ"
"คือวันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันทำเค้กเอง เลยอยากให้นายลองชิมดู เห็นว่านายจะมารับฉันเลยเลือกทำเป็นรสช็อกโกแลตให้ ชิมให้หน่อยได้มั้ย"
มะนาวพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนจนราเชนทร์ทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอโหมดนี้ เพราะปกติเจอกันทีไรก็ด่าเขาตลอด
"เธอตั้งใจจะทำให้ฉันชิมเป็นคนแรกหรอ"
"อืม"
"กะจะให้ฉันเป็นคนแรกของเธอทุกอย่างรึไง"
ราเชนทร์พูดด้วยท่าทีกวนๆ ใส่มะนาว จนทำให้เธอร้องตวาดใส่เขาทันที
"คนแรกอะไรของนาย"
"เอ้า ลืมแล้วหรอว่าคืนนั้นฉันทำเธอเสียความบริสุทธิ์นะ"
"นี่นายจะพูดขึ้นมาทำไมเนี่ย จะกินมั้ยถ้าไม่กินฉันจะเอาไปให้คนอื่นกิน"
พูดจบมะนาวก็กำลังจะหยิบจานเค้กลุกเดินไปแต่ก็โดนมือหนาจับมือเธอ สายตาเขาตอนนี้นิ่งจนเธอรู้สึกกลัว
"อะไรที่เป็นของฉัน ฉันไม่ให้คนอื่นเอาไปเด็ดขาด จำไว้นะมะนาว"
น้ำเสียงดุดันของราเชนทร์ทำเอามะนาวนิ่งกลัว
"คะ...แค่เค้กเองนะ ทำไมต้องทำหน้าดุขนาดนี้ด้วย นายทำฉันกลัวนะ"
"หึ กลัวก็ดีจะได้จำไว้ว่าฉันเป็นคนหวงของมากแค่ไหน เค้กชิ้นแรกของเธอฉันจะชิมเอง นั่งลงได้แล้ว"
มะนาวนั่งลงพร้อมกับมองหน้าราเชนทร์อย่างไม่เข้าใจกับคำพูดของเขา ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร เมื่อมะนาวนั่งลงแล้วราเชนทร์ก็หยิบช้อนตักเค้กชิม ส่วนมะนาวเมื่อเห็นเขากำลังชิมเค้กก็นั่งมองด้วยความลุ้นรอคำตอบจากเขา เมื่อเห็นสีหน้าราเชนทร์นิ่งเรียบเธอก็ใจแป้วทันทีรสชาติคงจะไม่ได้เรื่องจึงเอ่ยถามเขาขึ้น
"ทำหน้าแบบนี้แสดงว่ามันไม่โอเคใช่มั้ยนาย"
มะนาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงซึมลง
"เปล่า ฉันแค่สงสัยว่าเธอทำครั้งแรกจริงๆ หรอ"
"อือ ฉันเคยแต่ดูพี่ฝนทำ เค้กชิ้นนี้ฉันก็ลองคิดสูตรเอง อยากให้มีรสชาติที่ไม่หวานมากแต่ไม่ขมเกินไปเพราะบางคนก็ไม่ชอบเค้กรสหวานเลยลองทำดู"
มะนาวเอ่ยอธิบายให้ราเชนทร์อย่างคล่องแคล่วจนทำให้เขากระตุกยิ้มเอ็นดูกับท่าทางเธอ
"ที่ฉันนิ่ง เพราะแปลกใจว่าทำครั้งแรกทำไมมันอร่อย อย่างที่เธอบอกฉันก็เป็นคนไม่ชอบกินหวานเลยไม่ยอมกินเค้ก แต่ชิ้นนี้เข้ากับกาแฟดำได้ดีเลยล่ะ เธอชอบทำหรอ"
"จริงๆ ฉันอยากมีร้านคาเฟ่เป็นของตัวเองน่ะ แต่คงได้แต่ฝัน"
มะนาวเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มบางๆ
"หึ ฉันทำให้ฝันเธอเป็นจริงได้นะ"
"ทำไม นายจะเปิดร้านให้ฉันรึไง"
"ถ้าเธอเป็นเมียฉัน อยากได้อะไรฉันก็หามาให้ได้หมดล่ะ"
คำพูดของราเชนทร์ทำเอามะนาวได้แค่มองค้อนใส่
"เอะอะจะเอาฉันเป็นเมียอย่างเดียวเลยรึไง นายใช้เงินล่อสาวแบบนี้ทุกคนสินะ"
"ฉันก็ล่อเธอแค่คนเดียวนี่ล่ะ เมื่อไหร่จะยอมติดกับฉันซักที วางกับดักไว้แล้วแท้ๆ"
ราเชนทร์พูดด้วยรอยยิ้มกวนๆ จนมะนาวเบ้ปากใส่เขา
"ฉันไม่ติดกับดักนายง่ายๆหรอก นั่งรอไปนะจะไปทำงานแล้ว"
พูดจบมะนาวก็ลุกไปทำงานต่อทันที ส่วนราเชนทร์ก็ได้แต่นั่งยิ้มอารมณ์ดีที่เห็นเธอกล้าพูดกล้าเถียงเขา เพราะไม่ชอบเวลาเธอเศร้าและทำตัวนิ่งเงียบ หน้าสวยๆ ของเธอมันเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าการทำหน้าเศร้า ราเชนทร์นั่งเล่นโทรศัพท์รอเธอเงียบๆ จนถึงเวลาร้านปิด เมื่อมะนาวปิดร้านแล้วจึงชวนไปทำงานที่ผับต่อทันที
- ผู้เขียน
