ตอนที่ 8 สัมภาษณ์งาน
1650 คำ
หลังจากราเชนทร์ไปมะนาวก็ตั้งใจทำงานต่อจนถึงเวลาร้านปิดจึงเก็บของเตรียมปิดร้าน
"นาวไปแล้วนะคะพี่ฝน พรุ่งนี้เจอกันค่ะ"
มะนาวเอ่ยลาน้ำฝนเมื่อเก็บร้านเสร็จแล้ว
"จ้า กลับดีๆ นะ บอกให้เอารถมอไซส์พี่ไปใช้ก็ไม่ยอมเอาไป"
"เกรงใจค่ะ อีกอย่างนาวไม่อยากตอบคำถามที่บ้านด้วยเดี๋ยวเห็นรถก็จะเอารถพี่ไปใช้อีก นาวไปแล้วนะคะ สวัสดีค่ะพี่ฝน"
มะนาวเอ่ยบอกน้ำฝนด้วยรอยยิ้มบางๆ ส่วนน้ำฝนก็ได้แต่พยักหน้ายอม จากนั้นมะนาวก็เดินออกมาจากร้านทันที
ปิ๊บ ปิ๊บ
ในขณะที่กำลังเดินอยู่ข้างทางก็มีรถสปอร์ตหรูสีดำบีบแตรใส่เธอพร้อมกับจอดเทียบข้างทางที่เธอเดินอยู่ เมื่อเขาลดกระจกลงเธอก็ถอนหายใจทันที
"มีอะไร"
มะนาวเอ่ยถามราเชนทร์ด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย
"จะกลับหรอ ขึ้นรถสิเดี๋ยวไปส่ง"
"ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้"
พูดเสร็จมะนาวก็เดินเลยรถราเชนทร์ไปทันที ส่วนราเชนทร์ก็ขับเทียบข้างตามเธอไปช้าๆ จนมาถึงป้ายรถเมย์ที่เธอยืนรออยู่ จากนั้นเขาก็ยิ้มมุมปากลงจากรถเดินไปหาเธอทันที
"เมียครับ ขึ้นรถเถอะครับหายงอนได้แล้ว ผัวมาง้อแล้ว นะครับเมีย"
คำพูดของราเชนทร์ทำเอามะนาวอ้าปากค้างตกใจ
"นายเป็นบ้าอะไร ใครเป็นเมียนาย กลับไปเลยนะ"
มะนาวตวาดใส่ราเชนทร์เสียงดัง ส่วนราเชนทร์ก็ตีหน้าเศร้าพูดต่อไปอีก
"ขึ้นรถเถอะครับเมีย ผัวผิดไปแล้วจริงๆ รถมันติดมากผัวเลยมารับช้า"
ราเชนทร์ยังทำหน้าซึมพูดกับมะนาวจนคนอื่นหันมามองเธอจนหมด
"ขึ้นรถไปกับผัวเถอะแม่หนู มาง้อขนาดนี้ป้าขึ้นรถกลับไปนอนกอดตั้งนานแล้วนะ"
เสียงป้าที่รอรถเมย์กับเธอพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม จนมะนาวต้องรีบแก้ตัว
"ไม่..."
"นั่นสิครับเมีย เห็นมั้ยขนาดป้ายังเห็นความพยายามของผัวที่มาง้อเมียเลยนะ ขึ้นรถเถอะครับ"
ในขณะที่มะนาวกำลังจะเอ่ยปฏิเสธว่าเธอไม่ใช่เมียของเขา ราเชนทร์ก็เอ่ยตัดบทเธอก่อน เมื่อเธอหันไปมองคนที่รอขึ้นรถกำลังส่งสายตามาทางเธอจนหมด เธอจึงถอนหายใจแล้วยอมเดินขึ้นรถไปกับเขา ส่วนราเชนทร์เมื่อเห็นมะนาวขึ้นรถก็รีบวิ่งไปที่รถทันที
"นายเป็นบ้าอะไรของนาย ทำแบบนี้ทำไม ไอ้บ้าๆๆๆๆ"
เมื่อราเชนทร์ขึ้นรถแล้วขับออกมาได้ซักพักมะนาวก็โวยวายตีที่แขนเขาไม่หยุด
"โอ๊ย! อย่าเพิ่งตี ฉันขับรถอยู่เห็นมั้ยเนี่ย"
มะนาวพยายามสงบสติอารมณ์นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาจนราเชนทร์หันไปมอง
"ขอโทษ ถ้าไม่ทำแบบนี้เธอก็ไม่ยอมขึ้นรถ"
"แล้วทำไมนายถึงต้องมาวุ่นวายกับฉันด้วย"
มะนาวถามด้วยความไม่พอใจ
"เห็นมันเริ่มมืด ฉันก็แค่อยากไปส่งเพราะมันทางผ่านคอนโดฉัน"
"งั้นก็ส่งฉันแค่หน้าปากซอยได้มั้ย"
มะนาวเริ่มใจเย็นลงเมื่อราเชนทร์พูดใจเย็นใส่เธอ
"อืม"
ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย มะนาวก็ได้แต่คิดว่าราเชนทร์มาวุ่นวายกับเธอเพราะอะไร ส่วนราเชนทร์ก็ได้แต่คิดว่าจะต้องทำยังไงถึงจะให้เธอมาเป็นของเขา ซักพักก็ถึงหน้าปากซอยบ้านของมะนาว
"ขอบคุณนะที่มาส่ง"
"มะนาว"
เสียงเรียกชื่อทำเอามะนาวตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าเขาจะรู้จักชื่อเธอ
"นายรู้จักชื่อฉันได้ยังไง"
"ลืมแล้วหรอว่าเราเคยนอนด้วยกัน คิดว่าฉันจะนอนกับคนที่ไม่รู้จักชื่อรึไง"
คำพูดของราเชนทร์ทำเอาตากลมเบิกกว้าง จริงๆ เธอลืมเรื่องนี้ไปด้วยซ้ำเพราะมัวแต่คิดเรื่องปัญหาที่บ้านตัวเอง
"อะ...อ่อ"
มะนาวพูดกุกๆ กักๆ สั้นๆ เพราะทำตัวไม่ถูกจนราเชนทร์ยิ้มเอ็นดูให้กับท่าทางของเธอ
"ฉันชื่อเชนทร์ จำชื่อฉันไว้ด้วย ไม่ใช่เรียกแต่นาย"
"อือออ"
มะนาวตอบรับคำพูดของราเชนทร์แล้วรีบเปิดประตูลงรถวิ่งไปทันที ไม่ฟังเสียงเรียกราเชนทร์เลยแม้แต่น้อย
"เดี๋ยวเธอ เอ้าเฮ้ยยย ไม่ฟังกันให้จบอีกแล้วยัยตัวแสบ จะขอเบอร์ไว้ทำไมมันยากเย็นแบบนี้วะ"
พูดจบราเชนทร์ก็ขับรถไปอย่างหัวเสียที่ไม่ได้ช่องทางติดต่อยัยตัวแสบของเขา ทางด้านมะนาวเมื่อเดินมาถึงบ้านก็ได้แต่คิดถึงหน้าราเชนทร์อยู่ๆ ก็ใจเต้นแรงตอนที่เขาเรียกชื่อเธอแล้วก็แนะนำชื่อตัวเองให้เธอรู้จัก
"ชื่อเชนทร์งั้นหรอ จำไว้ก็ไม่เสียหายอย่างน้อยก็ได้รู้จักชื่อผู้ชายที่เราเสียบริสุทธิ์ให้แล้วกัน"
มะนาวเอ่ยพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินเข้าบ้านแต่จังหวะที่เข้าบ้านมาก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงเรียกจากแม่
"นังมะนาว เอาเงินมาซักสองพันซิ กูจะออกไปข้างนอก"
มะนาวถอนหายใจแล้วเดินไปหาแม่ตัวเอง เธอตัดสินใจบอกเรื่องที่ถูกไล่ออกเผื่อแม่จะเห็นใจเธอบ้าง
"แม่ นาวถูกไล่ออกจากงานที่ร้านเหล้าแล้วนะ นาวยังหางานทำไม่ได้ ที่คาเฟ่นาวทำแค่เสาร์อาทิตย์เงินได้แค่ไม่กี่บาทเอง"
"แล้วยังไง มึงไปทำยังไงให้ตกงาน วันนี้มึงรีบไปหาสมัครงานเลยนะ ถ้าวันนี้มึงไม่ได้งานกูจะพังห้องมึงให้เละ แล้วตอนนี้ก็เอาเงินมาให้กูด้วย"
มะนาวได้แต่มองหน้าแม่ตัวเองด้วยความรู้สึกน้อยใจที่แม่เธอไม่ปลอบใจเธอซักนิดจนคิดว่าเธอใช่ลูกแท้ๆ ของแม่รึเปล่า เมื่อเห็นแม่ไม่มีท่าทีจะยอมเธอจึงหยิบกระเป๋าเงินออกมา แต่ก็โดนแม่แย่งไปก่อนพร้อมกับเปิดกระเป๋าหยิบเงินออกมาจนหมด จากนั้นก็โยนกระเป๋าใส่เธอทันที
"หึ วันนี้มีตั้งสามพันห้าร้อยบาทว่ะ มึงก็รีบออกไปหางานตอนนี้เลยไป"
มะนาวเดินออกจากบ้านน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด เธอไม่ได้โกรธแม่ที่เอาเงินไป แต่เธอรู้สึกเสียใจที่แม่ไม่เคยถามไม่เคยห่วงเธอเลยทั้งที่เธอเพิ่งเลิกงานมาแท้ๆ เมื่อแม่ไม่ยอมให้เธอเข้าบ้านจึงตัดสินเดินหาสมัครงานอีกครั้ง รอบนี้เธอเดินมาไกลกว่าทุกครั้งเพราะร้านใกล้ๆ ไม่เปิดรับสมัครงานเลย จนเวลาเกือบสองทุ่มเธอเดินมาด้วยความเหนื่อยล้ากะจะกลับบ้านแล้วแต่ก็หยุดเดินเมื่อสายตามองเห็นป้ายรับสมัครพนักงานเสิร์ฟที่หน้าผับ MDR เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไป
"เอ่อ ขอโทษนะคะพอดีเห็นป้ายรับสมัครเด็กเสิร์ฟ ยังรับสมัครอยู่มั้ยคะ"
มะนาวเดินไปถามการ์ดที่ดูแลอยู่ทางเข้าร้าน
"รับสมัครอยู่ครับ งั้นเดินไปหลังร้านเลยครับเดี๋ยวผมพาไปหาผู้จัดการ"
"ขอบคุณค่ะ"
มะนาวเดินตามการ์ดไปยังหลังร้านจนมาหยุดที่หน้าห้องที่มีป้ายติดไว้ว่าห้องผู้จัดการ การ์ดให้เธอยืนรอข้างนอกแล้วเขาก็เปิดประตูเข้าไปทันที
"ขอให้ได้ทีเถอะ สาธุ"
มะนาวเอ่ยขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ตัวเองได้งาน ซักพักการ์ดก็เดินออกมาพร้อมกับชายตัวโตแต่งตัวมีภูมิฐานบ่งบอกว่าเป็นผู้จัดการแน่นอน เธอจึงยกมือไหว้เขา
"สวัสดีค่ะ"
"มาสมัครเป็นเด็กเสิร์ฟหรอครับ"
ภูภูมิเอ่ยถามหญิงตรงหน้าอีกครั้ง
"ค่ะ"
"จริงๆ หน้าตาอย่างคุณควรมาเป็น PR จะดีกว่านะครับ"
ภูภูมิเสนองานให้มะนาว เพราะด้วยหน้าตาที่สวยคม บวกกับหุ่นของเธอมันไม่เหมาะกับการไปเป็นเด็กเสิร์ฟแม้แต่น้อย
"คือฉันไม่ถนัดงานแบบนั้นค่ะ"
มะนาวเอ่ยบอกไปตามตรง
"ครับ งั้นผมจะพาไปหาเจ้าของร้านนะครับ เพราะที่นี่เจ้าของร้านจะเป็นคนสัมภาษณ์พนักงานเองทุกคน"
"ค่ะ"
เมื่อมะนาวรับคำภูภูมิจึงพาเธอเดินขึ้นมายังชั้นสองซึ่งฝั่งหนึ่งเหมือนจะเป็นโซนวีไอพีของลูกค้าแต่อีกฝั่งหนึ่งเหมือนจะเป็นห้องทำงานแต่ก็มีอยู่สามห้อง เพราะท่าทางหน้าสงสัยของมะนาวภูภูมิจึงอธิบายให้เธอฟัง
"ผับนี้มีเจ้าของสามคนครับ ห้องทำงานเลยแบ่งเป็นสามห้อง"
"อ่อค่ะ"
มะนาวหายสงสัยทันทีแล้วเดินตามภูภูมิไปหยุดที่ห้องหนึ่ง
"คุณยืนรอสักครู่นะครับ ผมจะเข้าไปแจ้งคุณราเชนทร์ก่อนว่าสะดวกสัมภาษณ์คุณมั้ยเพราะไม่ได้นัดไว้"
ชื่อเจ้าของผับทำเอามะนาวคิ้วขมวด ได้แต่คิดว่าคงไม่ใช่คนเดียวกันมั้ง
"ค่ะ"
มะนาวตอบสั้นๆ แล้วรอข้างหน้า ซักพักภูภูมิก็เดินออกมา
"คุณเข้าไปข้างในได้เลยครับ คุณราเชนทร์รอสัมภาษณ์ข้างใน"
"ขอบคุณค่ะ"
มะนาวโค้งขอบคุณภูภูมิจากนั้นก็เดินเข้าห้องไป แต่ก็ยังไม่เห็นหน้าเจ้าของผับเพราะตอนนี้เขานั่งหันหลังให้เธออยู่ที่โต๊ะทำงานเขา
"สวัสดีค่ะ ฉันมาสัมภาษณ์งานค่ะ"
"เธอ/นาย"
เสียงหวานคุ้นหูทำเอาราเชนทร์รีบหันมาดูก็ตกใจไม่น้อยที่เป็นยัยตัวแสบมาสัมภาษณ์งาน เช่นกันกับมะนาวที่ตกใจไม่ต่างเขาจึงอุทานเรียกพร้อมกัน
- ผู้เขียน
