หลงรักเด็กซ่อง #1 - ลาป่วย
777 คำ
"เฮ้ย! ก๋วยเตี๋ยว" เสียงของใครคนหนึ่งที่เพิ่งมาใหม่ตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวอย่างตกใจ ทำให้ก๋วยเตี๋ยวค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง พร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออกทั้งสองข้าง
"ฮึก! พะ..พี่ทิม"
"เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ ใครทำ" ทิมเอ่ยถามแม่บ้านเด็กสาว ก่อนจะหย่อนตัวลงไปนั่งยองๆข้างๆ มือหนาจับแขนเรียวพลิกไปมาเพื่อดูว่าเธอมีร่องรอยบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า
เขาเข้ามาสั่งงานและตรวจความเรียบแทนเจ้านายบ่อย เลยทำให้รู้จักกับเด็กในนี้เป็นอย่างดี
"หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่หน้ามืดนิดหน่อยเลยล้มลง" ก๋วยเตี๋ยวบอกด้วยน้ำเสียงแหบแห้งราวกับคนป่วย เธอค่อยๆพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
"ไม่หน่อยแล้วมั่งถึงกับร้องไห้เนี่ย"
"พอดีฝุ่นมันเข้าตาน่ะค่ะ"
"ไหวปะเนี่ย ลากลับบ้านไปนอนพักก็ได้นะเดี๋ยวพี่เคลียร์กับเจ้านายให้" เขาหยัดกายลุกตามขึ้นมา แล้วยกหลังมือเข้าไปแตะหน้าผากมนเบาๆ "ตัวอุ่นๆ เหมือนจะไม่สบาย"
"ไหวค่ะ หนูไม่อยากลาวันนี้ได้โอทีด้วยป้าแม่บ้านลาหยุด" ใบหน้าขาวอมชมพูค่อยๆเปลี่ยนเป็นซีดเซียว ถึงร่างกายจะไม่ไหวแต่เธอก็ต้องสู้ต่อไป ใจอยากจะหยุดเหมือนคนอื่นเขาก็หยุดไม่ได้ถ้าหยุดก็ไม่มีเงินจ่ายค่าบ้านค่าโน้นนี้ ขนาดกินข้าวแค่วันละมื้อยังจะแทบไม่พอใช้
"ไม่ไหวอย่าฝืน พี่ให้ลา..แล้วก็ไม่หักเงินด้วยไม่ต้องกลัว ส่วนเงินโอทีก๋วยเตี๋ยวก็ได้ตามปกติโอเคไหม"
"ไม่โอเคค่ะ หนูไม่ชอบเอาเปรียบคนอื่น" แม่บ้านเด็กสาวปฏิเสธขึ้นทันควัน ช่วงชีวิตเธอจะถูกคนส่วนใหญ่เอาเปรียบมาโดยตลอดเธอจึงไม่ชอบการถูกเอาเปรียบ เลยไม่อยากทำแบบนี้กับใคร
"แต่ตัวเองกำลังจะแย่อย่าอวดเก่งได้ไหม ถ้ายังอยากทำงานที่นี่อยู่ก็ไปลาป่วยซะ" ทิมเค้นเสียงดุอย่างหงุดหงิด แค่เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอเขาก็รู้แล้วว่าไม่ไหว ขืนฝืนทำต่อไปมีหวังได้ไปนอนโรงพยาบาลแน่
"....."
"ไม่มีแต่ อะนี่เอาไปซื้อยากินและขึ้นวินกลับ อย่าเดินเดี๋ยวไม่ถึงบ้าน" เธอกำลังจะอ้าปากแต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรก็ถูกทิมพูดดักคอขึ้นเสียก่อน พร้อมกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางหยิบแบงก์พันออกมายัดใส่มือเล็ก "ทีหลังมีอะไรหรือเป็นอะไรก็มาบอกพี่เข้าใจไหม ถือว่าเห็นพี่เป็นพี่ชายคนหนึ่งก็ได้" เขารู้สึกเอ็นดูถูกชะตากับเด็กคนนี้เหมือนเคยผูกพันกันมาก่อน
“.....” หัวใจดวงน้อยกระตุกสั่นไหวเมื่อทิมพูดจบ คำพูดของเขามันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่ได้รับความรู้สึกแบบนี้มานานมากตั้งแต่ผู้แม่จากไปเธอก็อยู่แบบโดดเดี่ยวมาโดยตลอด วันๆก็ทำแต่งานกลับบ้านนอน ชีวิตวนเวียนอยู่แค่นี้
"คะ..ค่ะ เอ่อ..แต่หนูคงรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะพี่ทิมมันเยอะเกินไป บ้านหนูอยู่ใกล้ๆเดินไปนิดเดียวก็ถึงแล้ว" เธอรีบยื่นเงินส่งคืนทิมอย่างไม่ลังเล เงินที่เขาให้อาจจะน้อยสำหรับใครหลายคนแต่มันเยอะมากสำหรับเด็กจนๆอย่างเธอ ซึ่งเธอจะไม่รับเงินของใครฟรีๆแม้ผู้นั้นจะเต็มใจให้ก็ตาม
"เอาไปเถอะถือว่าพี่จ้างให้ลา อย่าลืมแวะซื้อยากับนั่งวินกลับตามที่สั่งด้วย" พูดจบทิมก็ยกฝ่ามือหนาขึ้นมาลูบศีรษะเธอ ก่อนจะรีบเดินตรงไปยังห้องเจ้านายโดยไม่รอให้เธอได้พูดอะไรกลับมา
"เฮ้อ!" ก๋วยเตี๋ยวถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างหนักใจ แล้วค่อยๆพยุงตัวเองลงไปลาป่วยที่เคาน์เตอร์กับผู้จัดการทันที เธอจำใจต้องยอมทำตามสิ่งที่ทิมสั่งเพราะไม่อยากเปลี่ยนงานใหม่
---------------------------------------
นางเอกผู้นางสงสารแม้จะป่วยแต่ต้องสู้ชีวิตเพื่อปากท้อง พี่ทิมคิดอะไรกับน้องเปล่าเนี่ยบังคับยังกับเป็นหลัวระวังโดนทีนเจ้านายลอยมานะเว้ย
(อ่านจบแล้วถูกใจและคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ)
ช่วงนี้อาจลงช้านิดนึงนะคะรู้สึกว่าสมองตัวเองกำลังตายคิดอะไรไม่ออกมันมืดมัวไปหมด?
- ผู้เขียน
