ล่อลวงรักนางบำเรอ

บทที่ 4 เราจะได้เจอกันอีกแน่

อัมพิกาจ้องมองไปยังชายหนุ่มด้วยหัวใจที่เต้นรัว สายตาคู่นั้นที่มองมามันให้ความรู้สึกประหลาดกับผู้หญิงอย่างเธอมาก ทั้งชีวิตไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายมากขนาดนี้มาก่อน และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้ามาบริการใกล้ชิดขนาดนี้ ปกติจะทำเพียงแค่รับออเดอร์และเสิร์ฟเพียงแค่นั้น แต่ผู้จัดการบอกว่าคนนี้เงินถึงเธอจึงยอมมา

"ถ้าจะกรุณานะคะ หนูจะสำนึกในบุญคุณมากเลยค่ะ"

หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาก่อนจะยกมือกราบชายหนุ่มตรงไหล่กว้าง ขอเพียงโอกาสให้เธอได้เติบโตกว่าที่เป็นอยู่เท่านั้น มั่นใจว่าจะเป็นอิสระจากทุกอย่าง ชายหนุ่มยื่นมือไปลูบศีรษะของเจ้าหล่อนเอาไว้ มองด้วยความเอ็นดูเด็กคนหนึ่ง วาจาน่ารักแถมยังน่าเอ็นดูในสายตาของผู้ใหญ่อีก

"เดี๋ยวเอานามบัตรฉันไปนะ แล้วเราค่อยไปคุยกันวันอื่น แต่ว่าวันนี้ช่วยทำให้ฉันผ่อนคลายหน่อยสิ"

"ได้สิคะ"

หญิงสาวยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบเอาอกเอาใจชายหนุ่มด้วยการสั่งอาหารมาให้กิน ชงเหล้าให้อย่างถูกใจ ชวนคุยเรื่องทั่วไปในสิ่งที่สนใจ และดูเหมือนว่าทั้งคู่จะเข้ากันได้ดีทีเดียว

ในตอนนี้เป็นเวลาเกือบตีหนึ่ง ชายหนุ่มเริ่มเมาได้ที่กำลังจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ หญิงสาวจึงอาสาพาไปส่งก่อนจะยืนรออยูข้างนอก เพราะสภาพตอนนี้ถ้าปล่อยให้ไปคนเดียวคงจะลำบากแย่

"ทำไมยังไม่ออกมาอีกเนี้ย เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"

เธอเริ่มเป็นห่วงชัชวินมาก เพราะเขาเมาหนักดูเหมือนจะทรงตัวไม่ไหว ลาฟาที่เดินมาทางนี้มองซ้ายขวาหาเจ้านาย คลาดสายตาเพียงแป๊บเดียวเท่านั้น กลายเป็นว่าหายไปเลยตามหาตรงไหนก็ไม่เจอ

"คุณคะเจ้านายคุณอยู่ทางนี้ค่ะ"

หญิงสาวตะโกนเรียกผู้ช่วยของชัชวิน ลาฟาได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งเข้ามาทันทีก่อนจะเอ่ยถามหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนรน

"เห็นเจ้านายผมเหรอ"

"ในห้องน้ำค่ะ เข้าไปนานพอสมควรเลย เขาเมามากค่ะคุณช่วยเข้าไปดูหน่อยได้ไหมคะ"

เธอรีบคะยั้นคะยอให้เขารีบเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อดูว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง ทว่าก่อนจะได้ขยันร่างกาย ผู้ชายที่ทุกคนกำลังเป็นห่วงก็เดินออกมาพร้อมกับสะบัดหน้าไล่ความมึนออกไปจากร่างกาย

"คุณคะไหวมั้ย"

เธอรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะยื่นมือไปกอดคอเธอเอาไว้ กระซิบกระซาบข้างใบหูด้วยน้ำเสียงเบาหวิว

"อ๊ะ!"

"หนูพาฉันไปนอนหน่อย ไม่ไหวแล้ว"

"นอนเหรอคะ ที่นี่มีห้องพักนะคะ คืนละ 2,000 บาท ถ้าคุณไม่ไหวค้างที่ผับนี้ได้ค่ะ ราคาอาจจะแพงหน่อยแต่ไม่ต้องเสี่ยงออกไป เมาขนาดนี้อันตรายค่ะ"

หญิงสาวเสนอทางเลือกให้ชายหนุ่ม และลาฟาก็เห็นด้วยที่เจ้านายจะค้างที่นี่ อีกอย่างเขาเหมาผับที่นี่ทั้งคืนอยู่แล้ว ไม่มีปัญหาในการกลับช่วงเช้าหรอก

"ผมว่าค้างที่นี่แหละครับเจ้านาย เดี๋ยวพาไป คุณช่วยพาผมกับเจ้านายไปยังห้องพักหน่อยนะ"

"ได้เลยค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับประคองชายหนุ่มเดินออกไปจากตรงนั้น ส่วนอีกข้างก็มีผู้ช่วยคนสนิทคอยประคองไว้อีกแรง เดินมายังชั้นสามอ้อมเข้าไปยังประตูอีกฝั่ง ก่อนจะตรงเข้าไปข้างใน ซึ่งมีห้องพัก VIP อยู่หลายห้อง

"ห้องนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพิจะทำเรื่องให้ค่ะ ค่าใช้จ่ายลงในบิลรวมไปเลยนะคะ"

เธอเอ่ยถามพร้อมกับพาเขาไปนอนลงบนเตียงนอน ใบหน้านั้นเมาหนักมากแทบจะลืมตาไม่ขึ้น อัมพิกาไปหยิบกะลามังและผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้อย่างเบามือ ก่อนหน้านี้เขาให้ทิปเธอที่มาคอยบริการเป็นหมื่น คงต้องตอบแทนบ้างจะเป็นไรไปล่ะ

"รบกวนแย่เลย แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ"

"ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ มันเป็นหน้าที่อยู่แล้ว ถ้าหนูเช็ดตัวให้คุณวินเสร็จยังไงขอตัวก่อนนะคะ ได้เวลาหนูกลับบ้านแล้ว ถ้าคุณวินเขาตื่นขึ้นมาก็คงจะเช้าพอดี ถ้าเกิดว่ามีอะไรเรียกพนักงานข้างล่างได้เลยนะคะ"

หญิงสาวหันไปคุยกับผู้ช่วยคนสนิทของชัชวิน จากนั้นก็ใช้มือทั้งสองข้างค่อย ๆ บิดผ้าขนหนู จากนั้นก็ทำการเช็คใบหน้าของเขาลากไล่ลงมาจนถึงแผงอกหนา แต่ว่าคงไม่ลงต่ำกว่านี้เกรงว่าจะเสียมารยาท

"แค่นี้ก็ดีมากแล้วครับ ยังไงขอบคุณอีกครั้งนะที่ดูแลคุณวินในวันนี้"

"เป็นหน้าที่อยู่แล้วค่ะ ถ้าอย่างงั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ"

หญิงสาวจัดการธุระเสร็จเรียบร้อยกำลังจะขยับตัวลุกขึ้น แต่ทว่าก็ต้องชะงักไปเมื่อคนที่นอนอยู่กลับลืมตาขึ้น ดึงมือของเธอเอาไว้ก่อนจะหันมามองสบตากันและกันเนิ่นนาน

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย เดี๋ยวฉันให้หนูเพิ่มอีกหมื่นหนึ่ง"

เขาเสนอเงินให้หญิงสาวเพื่อที่เธอจะได้คอยดูแลเขาในค่ำคืนนี้ แต่ทว่าพรุ่งนี้เธอมีเรียนไม่สามารถอยู่รับงานต่อได้ จึงต้องบอกปฏิเสธทั้งที่อยากได้เงินใจจะขาด

"อยากรับงานมากเลยค่ะ แต่ว่าหนูมีเรียนช่วงเช้า ขอโทษจริง ๆ นะคะ"

เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับเอ่ยขอโทษชายหนุ่มด้วยความรู้สึกผิด ทั้งที่ก่อนหน้านี้รับปากว่าจะอยู่เป็นเพื่อนแท้ ๆ แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะพอเข้าใจก็เลยไม่ว่าอะไร

"เราจะได้เจอกันอีกแน่ เอาไว้ว่างแล้วจะโทรหานะ ลาฟาขอเบอร์โทรศัพท์ของเด็กคนนี้ไว้ เธออยากเป็นดาราในช่องของเรา นายช่วยดูแลเธอหน่อยแล้วกัน"

หญิงสาวไม่คิดว่าชายหนุ่มจะจดจำคำพูดได้ นึกว่าพูดไปงั้นเสียอีก คนรวยเขาก็มีสัจจะเหมือนกันนะเนี่ย

"คุณจำได้ด้วยเหรอคะ นึกว่าลืมซะแล้ว"

อัมพิกายิ้มออกมาอย่างดีใจ ในขณะที่ชายหนุ่มก็เผลอยิ้มตามเธอเช่นกัน เขาจะลืมได้ยังไงเพิ่งจะรับปากสัญญาก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมงเอง เด็กอยากดังมีความพยายามทำไมเขาไม่สนับสนุนล่ะ

"ฉันสนับสนุนเด็กที่ใฝ่ดีอยู่แล้ว กลับบ้านเถอะมันดึกแล้ว ลาฟาไปส่งหนูคนนี้หน่อย ไม่ต้องห่วงฉันเดี๋ยวลาฟคงมาแหละ"

"ได้ครับเจ้านาย งั้นรออยู่ที่นี่นะครับเดี๋ยวผมมาอยู่เป็นเพื่อน ลาฟคอยดูแลคนที่สนุกกันอยู่ข้างล่าง คงจะยังขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้านายไม่ได้ตอนนี้ งั้นเดี๋ยวผมไปส่งหนูคนนี้ก่อน จะรีบกลับมานะครับ"

"อืม โชคดีนะหนูเดี๋ยวฉันจะให้คนติดต่อไปหา"

"ขอบคุณค่ะคุณวิน ใจดีกับหนูที่สุดเลยค่ะ งั้นกลับก่อนนะคะหนูจะรอโทรศัพท์จากคุณค่ะ"

เธอยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้น ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืน หยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเขาไว้ คอยดูแลอย่างดีจนชายหนุ่มถึงกับอดยิ้มตามไม่ได้ เด็กมันน่ารักแบบนี้เองสินะ... หึ

"ไปก่อนนะคะ นอนพักผ่อนนะคะคุณ"

"ไปเถอะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับลาฟา ทว่ายังคงเผลอเหลียวหลังหันไปมองเขาอีกครั้ง ซึ่งชัชวินเองก็แอบมองเธออยู่เช่นกัน ไม่มีใครรู้หรอกว่าทั้งสองคนกำลังคิดอะไร แต่ทว่าลาฟากลับคิดว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างในความสัมพันธ์ที่เขารู้สึกแปลกแต่ไม่กล้าพูดออกมา...