28
ณ คอนโดเอ็มพรี สุขุมวิท
เกวลินไม่รู้ว่า ตัวเองมายืนอยู่หน้าห้อง 2905 ได้อย่างไร เธอเองก็ไม่รู้เช่นกัน มารู้ตัวรู้สติก็ตอนนี้ ตอนที่เธอยืนมองดูตัวเลขที่ติดอยู่หน้าประตูห้อง ก่อนจะเสมองไปยังกริ่งที่ติดอยู่ข้างประตู สลับกับมองหมายเลขห้อง เกวลินยืนอยู่อย่างนั้นหลายนาที กว่าจะยกมือกดกริ่ง เพื่อเรียกให้คนในห้องมาเปิดประตู
ก่อนหน้านี้สองชั่วโมง
เกวลินนั่งอยู่หน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เธอกำลังนั่งคิดและนั่งตัดสินใจกับข้อเสนอของรัฐรวินทร์ที่บีบคั้นหัวใจเธออย่างหนัก ใจดวงน้อยยังคงเต้นแรงแม้ว่าจะเดินออกจากอาคารพาณิชย์หลังนั้น เธอจำได้ดีว่า เดินออกมาด้วยใจเลื่อนลอย สมองน้อยๆ แทบไม่สั่งการ เธอรู้สึกว่า มองไม่เห็นคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เสมือนกับว่าตนเองอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้
“ข้อเสนอง่ายๆ แค่เธอย้ายตัวเองมานอนบนเตียงของฉัน ให้ฉันทำอะไรต่อมิอะไรที่อยากทำ แค่นี้เรื่องของน้องชายเธอก็จะเงียบเหมือนไม่มี
