“ก็ได้ฉันจะไปทำงานกับคุณ” ประโยคของวนิดาคืออยากการเอาชนะล้วนๆ ทำเอาถกลยิ้มกริ่มในทันที วนิดาเพิ่งรู้ว่าเธอพลาดก็ตอนเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของถกลนี่แหละ แต่พูดไปแล้วจะคืนคำได้อย่างไรกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็เอาที่สะดวกแล้วกัน” ถิ่นพูดขึ้น ทำให้ศึกหย่อมๆ ระหว่างสองหนุ่มสาวจบลงในที่สุด
หลังบทสนทนาของคนทั้งสาม การรับประทานอาหารบนโต๊ะผ่านไปอย่างเรียบร้อย ถิ่นนิ่งเงียบตามนิสัยของเขา ในขณะที่ถกลเองลอบสังเกตคนรอบข้างอย่างสนใจ เขาเห็นว่าวนิดาพยายามเอาใจถิ่น และรวิดาพยายามก้มหน้าก้มตากินอาหารของตัวเองแบบไม่สนใจใครเลย
ถกลคิดว่าหากรวิดาสนใจคนอื่นก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจ เพราะว่าพี่ชายของเขานั่งทำหน้ายักษ์อยู่ที่หัวโต๊ะ
เขารู้เรื่องราวทุกอย่างที่นี่จากคนของเขา จริงๆ แค้นพี่ก็ไม่น่าจะมาลงกับน้อง เขาคิดว่ามันน่าจะมีอะไรสักอย่างระหว่างพี่ชายของเขากับรวิดา
“เฮียครับ ผมถามอะไรหน่อยสิ” การรับประทานอาหารจบสิ้นแล้
