ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใคร คือเพื่อนและผู้จัดการไร่ของถิ่น กลับมาครั้งนี้เธอคงได้รับสายตาดูถูกจากทุกคนเป็นแน่ แต่เธอไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ เธอไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน และความปลอดภัยที่จะได้รับจากการดูแลของถิ่นมันมากมายกว่าการอยู่ข้างนอก เธอจึงได้แบกหน้ากลับมาที่นี่อีกครั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้คนที่เอาแต่นั่งร้องไห้ รีบปาดน้ำตาทิ้ง เดินไปเปิดประตูให้คนที่มาเคาะประตูโดยไว
“รวิ” แก้วตาอุทานออกมา
“รวิขออนุญาตเข้าไปในห้องพี่แก้วได้ไหมคะ” รวิดาเอ่ยขออนุญาตด้วยท่าทีเกรงใจ เธอกลัวเหลือเกินว่าแก้วตาจะโกรธเคืองเธอ
“เข้ามาสิจ้ะ” แต่ประโยคของแก้วตาทำให้เธอรวิดาใจชื้นขึ้นมาหน่อย
“พี่แก้วร้องไห้เหรอจ๊ะ” รวิดาเอ่ยถาม
“พี่คิดเรื่องที่ผ่านมาก็เลยเผลอร้องไห้ออกมาน่ะจ้ะ พี่รู้สึกเคว้งคว้างไปหมด เหมือนคนอ่อนแอแล้วก็ไม่มีที่ไป ต้องกลับมาหาคุณถิ่น ทั้งๆ ที่ทำให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจ”
“รวิขอโท
