หม่าอี้เหยียนได้ทิ้งความสงสัยเอาไว้ในใจของนาง แต่ในจังหวะที่นางต้องการจะไปสืบหาความจริง ก็พอดีกับที่เฉินตงหยางได้กลับมาเสียก่อน นางจึงต้องละความสนใจทุกอย่างเอาไว้
"เสด็จพี่บอกจะไปไม่เกินชั่วยาม แต่นี่ผ่านมาเกือบสองชั่วยามแล้ว พระองค์ทานอะไรรองท้องมาบ้างหรือยัง"
"เจ้าเล่า…หลี่กงกง บอกข้าว่าตั้งแต่ตื่นมา เจ้ายังไม่มีอันใดตกถึงท้องเลยมิใช่หรือ เหตุใดถึงได้โง่นัก ครั้งหน้าไม่ต้องรอข้าเข้าใจหรือไม่ หากเจ้าเกิดล้มป่วยขึ้นมาข้าจะไม่รู้สึกผิดแย่หรือ"
"พระองค์เพียงกลัวจะรู้สึกผิดเท่านั้นหรือเพคะ"
น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความน้อยใจ ใบหน้างอง้ำของหญิงสาว ทำให้เฉินตงหยางอดใจไม่ไหวที่จะเดินเข้ามารวบร่างบางของนางแนบอก
"ย่อมเป็นห่วงสุขภาพของเจ้าเป็นสำคัญ ข้าได้ยินว่าช่วงที่ข้าไม่อยู่ มีแมลงหวี่แมลงวัน มารบกวนเจ้าอย่างนั้นหรือ"
"สายของพระองค์ทำงานยอดเยี่ยมยิ่งนัก ดูเหมือนว่าทุกการเคลื่อนไหวของหม่อมฉ
