นางบำเรอ
1215 คำ
เขาก็ยังคงหลับตานิ่ง แต่เสียงทุ้มเอ่ยลอดไรฟันเบา ๆ
“ ออกไป ”
“ ไม่ออก ริกาไม่ออก ยังไงเราก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง คุณทำเรื่องหยามหน้าริกา เอานางบำเรอที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ร่วมชายคา แถมยังเด็กคราวลูก ทุเรศทุรัง คุณไม่คิดบ้างหรือไงว่าบ่าวไพร่คนรับใช้มันจะนินทากันยังไง ไม่คิดบ้างว่ามาร์ซแกจะรู้สึกอย่างไรว่าพ่อเอาผู้หญิงคนอื่นมาเชิดชูยกย่องแบบนี้ ทุเรศสิ้นดี ” เขาสูดลมหายใจเข้าแรง ๆ ราวกับสะกดอารมณ์ไม่ให้มันระเบิด ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ ผมรับอุปการะเด็กคนนั้นเป็นลูกบุญธรรม แต่มันก็เรื่องของผมที่จะเอาใครก็ได้มาอยู่ในบ้าน ผมเป็นคนหาเงิน ผมเป็นเจ้าของบ้าน แล้วผมก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องน่าพิศวงตรงไหน ในเมื่อตัวคุณเองก็เอาผู้ชายผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมานอนไม่ซ้ำหน้าอยู่บ่อย ๆ บ่าวไพร่ก็คงจะชินชา ” ธาริกาหน้าเสีย แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้
“ ก็เพราะคุณนั่นแหละมาร์ติน เพราะสามีที่ไม่เอาไหนอย่างคุณ ไม่ยอมทำหน้าที่ของสามีกับภรรยาตนเอง แต่ไปขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนอื่นเป็นสิบเป็นร้อย ฉันยังสาวยังสวยก็ต้องการเรื่องแบบนี้เป็นธรรมชาติ ”
“ คนอย่างคุณ มันไม่ใช่ธรรมชาติหรอก มันเหนือธรรมชาติด้วยซ้ำ ธาริกา ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉาน ”
“ อร๊าย มาร์ติน ! มึงกล้าดียังไงด่ากูแบบนี้ มึงมีทุกวันนี้ก็เพราะพ่อกูนะ สำนึกบุญคุณบ้างหรือเปล่า ”
เธอส่งเสียงกรีดร้องพลางกระโจนเข้าไปทุบตีอกแกร่งแถมก่นด่าสารพัด เขาหมดความอดทนจึงลุกขึ้นยืนแล้วผลักเธออย่างแรงจนกระทั่งเสียหลักลงไปกองกับพื้น ก่อนจะตวาดกร้าว
“ ก็เพราะสำนึกในบุญคุณพ่อคุณน่ะสิ ผมถึงต้องทนให้คุณอยู่ร่วมชายคาแบบนี้ ไม่งั้นคุณได้ไปนอนเป็นปุ๋ยให้ต้นไม้ ใต้พื้นดินไปนานแล้ว ธาริกา ! ”
พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้เธอนั่งกรีดร้องร่ำไห้อย่างเคียดแค้นราวกับคนเสียสติอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง
***
เพียงขวัญลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงุนงงกับบรรยากาศรอบห้องนอนที่ดูแปลกตาไป ก่อนจะตระหนักว่าตนเองไม่ได้อยู่ที่บ้านของป้ารัตน์เช่นเคย แต่เป็นคฤหาสน์หลังเบ้อเริ่มเทิ่มของมิสเตอร์มาร์ติเนซ ไม่ใช่สิ เธอต้องเรียกเขาว่าป๋า
ป๋ามาร์ติน ผู้ปกครองคนใหม่ของเธอ
หลังจากที่ออกมาจากบ้านของป้าเมื่อวานก็เป็นเวลาร่วมหกโมงเย็น เขาพาเธอกลับเข้าบ้านหลังนี้ พร้อมเรียกคนรับใช้ในบ้านทั้งหมดมาแนะนำว่าเธอชื่อเพียงขวัญจะเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ โดยไม่ได้บอกว่าอยู่ในฐานะอะไร คนรับใช้หลายคนเหล่านั้นก็ทำเพียงพยักหน้ารับทราบและทำความเคารพเธอในฐานะเจ้านายคนใหม่ ไม่ได้ใส่ใจที่จะไถ่ถามพูดจา แม้กระทั่งคนรับใช้ที่พาเธอมาที่ห้องนอนนี้ ที่ชื่อละมัย ถามคำก็ตอบคำ
สงสัยจะเคยชินกับการที่ผู้เป็นนายนำผู้หญิงเข้ามาไม่ซ้ำหน้ากระมัง
แล้วเขาก็หายไปเลยตั้งแต่นั้น เธอรับประทานอาหารเย็นบนโต๊ะอาหารข้างห้องนอนแต่เพียงลำพัง เมื่ออิ่มแล้วเธอก็กลับเข้ามาในห้องนอน ถึงแม้จะหวาดกลัวเขาอยู่บ้าง แต่ความสวยงามของห้องนอนที่กว้างขวาง มีเฟอร์นิเจอร์ครบพร้อม มีห้องน้ำในตัว แถมยังมีห้องนั่งเล่นเป็นของตัวเองติดกับห้องนอน ที่สามารถเปิดประตูกระจกก้าวลงไปเดินเล่นในสวนเล็ก ๆ ส่วนตัวที่มีน้ำตกจำลองอยู่ด้วย ก็ทำให้เด็กสาวตื่นตาตื่นใจอยู่ไม่ใช่น้อย
เธอออกไปนั่งเล่นทอดอารมณ์อยู่ตรงนั้นนานเท่าไรก็ไม่รู้ รู้อีกทีคือมีผู้หญิงหน้าตาสวยจัด แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด เดินกระแทกส้นเท้าเข้ามาแล้วทักทายเธออย่างหนักหน่วง มือเล็กที่กระพุ่มมือขึ้นไหว้ทักทายชะงักค้างกลางอากาศอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ อีกะหรี่ หน็อย ยังเด็ก ยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลย ริอาจเป็นกะหรี่จับผู้ชายไปทั่ว ทั้งที่เมียเขายังทนโท่อยู่ในบ้านแบบนี้ นี่คงหลงเสน่ห์หอยใหม่ถึงขนาดให้เด็กยกข้าวมาให้ถึงห้องนอน ถ้าฉันไม่มาเจอนังละมัยที่กำลังยกถาดไปเก็บก็คงไม่รู้หรอกว่าผัวเอานางบำเรอ เอาเมียน้อยเข้ามาอยู่ในบ้าน ”
เธอคนนั้นผรุสวาทเสียยาวเหยียด ไม่ให้โอกาสเพียงขวัญได้เอ่ยตอบอะไรแม้แต่น้อย แถมยังสาวเท้าเข้ามา เงื้อมือขึ้นหมายจะฟาดลงบนใบหน้าเธอ นั่นแหละ เด็กสาวถึงได้เชิดหน้าเสียงแข็งขึ้นมา ก่อนจะชี้หน้าเธอแล้วตวาดกลับ
“ หยุดนะ ! ” เธอคนนั้นชะงัก เพียงขวัญจึงตอกกลับบ้าง
“ ถ้าคุณตบมา รับรองว่าหนูไม่ยอมให้คุณตบอยู่ฝ่ายเดียวแน่ ๆ ดูอายุอานามคุณก็มากกว่าหนู แรงคุณก็คงจะสู้หนูไม่ได้ หน้าคุณก็คงจะผ่านมีดหมอมามากถึงได้สวยเป๊ะทุกองศาขนาดนี้ หนูไม่รับรองนะว่าแรงตบของหนูมันจะทำให้หน้าคุณบิดเบี้ยวหรือเสียทรงแค่ไหน ได้ข่าวว่าแก้น่ะมันแพงกว่าทำไม่ใช่เหรอ ”
ธาริกาหยุดชะงักเพียงเท่านั้น ก่อนจะถอยหลังมาสองก้าว ที่เด็กนั่นมันพูดก็เป็นความจริง จมูกกับคางที่พึ่งไปจัดมาใหม่ที่เกาหลีเมื่อต้นปียังไม่ทันเข้าที่เข้าทาง ยังไม่อยากแก้ใหม่หรอกนะ หมดไปตั้งร่วมสองล้าน กระนั้นเธอก็ยังมิวายใช้คำพูดระราน
“ พ่อแม่สอนมาแบบไหนถึงได้หน้าด้านหน้าทนเข้ามาอยู่ในบ้านผัวที่เมียกับลูกเขาก็ยังอยู่ทนโท่ แถมยังรักกันดี ต้อง หน้าด้านหน้าทนแค่ไหนที่เป็นกะหรี่ตั้งแต่ยังใส่ชุดนักศึกษาขนาดนี้ หรือแม่มึงก็สันดานแบบมึงด้วย ฮะ ! ”
“ หยุดล่วงเกินแม่ฉันเดี๋ยวนี้ ! ”
“ ทำไม แทงใจดำหรือไง กระหรี่แพ็คคู่ ” เพียงขวัญเงื้อมือขึ้นบ้าง เธอคนนั้นจึงวิ่งหันหลังกลับไปทันที แต่เสียงก่นด่าก็ยังไม่หยุดลงเท่านั้น
“ ฉันจะไปคุยกับผัวฉัน เก็บเสื้อผ้าแล้วเตรียมเฉดหัวออกไปจากบ้านของฉันได้เลย อีกระหรี่ ! ”
คำคำนั้นกระแทกเข้าไปในหัวใจดวงน้อย ๆ ของเพียงขวัญ เธอโกรธเหลือเกิน โกรธที่ผู้หญิงคนนั้นก่นด่าเธอไม่พอ ยังลามปามไม่ถึงคุณแม่ คุณแม่ที่ตอนนี้ท่านควรจะสงบสุขอยู่บนสวรรค์แล้ว
น้ำตาแห่งความโมโหไหลอาบแก้ม แต่มันก็จริงอย่างผู้หญิงคนนั้นว่า มาร์ติเนซนำเธอเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะลูกบุญธรรมอย่างที่เขาบอกกับป้ารัตน์ แต่เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่า มันไม่ใช่
แล้วเธอควรจะเป็นอะไรล่ะ
นางบำเรอ เมียน้อย หรือกะหรี่อย่างที่ผู้หญิงคนนั้นว่า
ไม่อยากเป็น ไม่อยากเป็นแบบนั้นเลย…
- ผู้เขียน
