เพียงขวัญทรุดนั่งลงกับพื้น ยกมือขึ้นโอบกอดตนเองแน่นแล้วร่ำไห้ออกมาอย่างอดสู ก่อนที่จะเดินเข้าห้องนอนหลับใหลไปอย่างง่ายดายโดยที่ไม่ได้อาบน้ำอาบท่า
เช้านี้เธอจึงตื่นมารีบจัดการตัวเอง หยิบเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้อันน้อยนิดออกจากกระเป๋าแล้วจัดเรียงมันให้เป็นระเบียบ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็เดินไปนั่งเล่นที่สวนข้างห้อง เธอไม่กล้าที่จะเดินเพ่นพ่านตามลำพัง เกรงว่าจะไปเจอตออย่างผู้หญิงคนเมื่อคืนเข้าอีก
... ภรรยาของเขา ซึ่งไม่รู้จะมีแค่คนเดียวหรือเปล่า
เธอนั่งเล่นกับน้ำตกจำลองอยู่อย่างนั้นสักครู่ อาหารเช้า ก็ถูกยกเข้ามาโดยละมัยเช่นเคย
“ อาหารเช้ามาแล้วค่ะคุณเพียงขวัญ เมื่อรับเรียบร้อยแล้ว คุณเตรียมตัวเลยนะคะ คุณมาร์ตินสั่งว่าให้พาคุณไปหาซื้อเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นสำหรับคุณค่ะ ”
“ หนูเอาทุกอย่างมาจากบ้านแล้วค่ะพี่ละมัย ” คนใช้นางนั้นทำแต่เพี
