เธอทำฉันคลั่ง

1130 คำ

เธอไม่ฟังพลางเพิ่มแรงทุบตีไปที่หน้าอก พลันปากร้อนก็ฉกวูบมาที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มแล้วบดจูบลงไปอย่างรุนแรง จนกระทั่งเธอสิ้นฤทธิ์ หยุดดิ้น หยุดต่อต้าน เขาจึงผละปากออก ก่อนจะพบว่าใบหน้าใสมีน้ำตาไหลอาบแก้ม เด็กนี่จะมาไม้ไหน เล่นละครเก่งจริงเชียว พอกันทั้งป้า ทั้งหลาน “ ร้องไห้ทำไม ” เธอไม่ตอบ ทำเพียงยกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตาออกจากแก้มอย่างกับเด็ก ๆ “ ฉันถาม ไม่ได้ยินหรือไง ” เธอก็ยังเงียบ “ ถ้าเธอไม่ตอบ ฉันจะจูบเธออีกครั้ง และสาบานว่าจะไม่หยุดแค่จูบ มันจะมากกว่าคืนนั้น ” นั่นแหละ เธอถึงหันมาจ้องหน้าเขาตรง ๆ ก่อนพนมมือขึ้นไหว้ “ หนูขอร้องนะคะ อย่าพึ่งทำอะไรหนูเลย หนู.. หนูยังไม่พร้อม แล้วนี่ก็ต่อหน้าคนของคุณด้วย ” เสียงทุ้มหัวเราะร่วน “ ถ้าเธอหมายถึงวิทย์ บอดี้การ์ดของฉัน ไม่จำเป็นต้องอาย เราโตมาด้วยกัน รู้เช่นเห็นชาติกันดี ” “ แต่หนูเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของ ไม่ได้คุ้นชินกับชีวิตแบบคุณ หนูมีความละอาย ” คำพูดของสาวน้อยเข้าไปสะกิดใจมาเฟียหนุ่มใหญ่ให้หงุดหงิด เขาเอื้อมมือไปกดสวิตซ์ปิดฉากกันระหว่างด้านหน้ากับด้านหลังลง “ ทีนี้ก็มีแค่เราสองคน ไม่ต้องทำตัวเป็นนางอายแล้ว ” พูดพร้อมกับกดจมูกโด่งลงไปที่ซอกคอระหง “ เธอทำฉันแทบบ้า กลิ่นของเธอ รสชาติของเธอมันอบอวลคละคลุ้งอยู่ในโสตประสาทจนฉันคลั่ง แถมยังทิ้ง ชุดชั้นในไว้ให้ดูต่างหน้า ยิ่งทำให้ฉันเป็นบ้าเข้าไปใหญ่ ใจร้ายแบบนี้ ต้องจับลงโทษเสียให้เข็ด ” ยิ่งเขาพูดเธอยิ่งหน้าแดงซ่านไปจนถึงหัวหู น่าละอาย น่าละอายยิ่งนัก แต่ที่มันมากกว่าความอายคือความร้อนเร่าที่มันเริ่มปะทุอยู่ในเรือนกาย เมื่อเขากดจมูกซุกไซ้ไปทั่ว เมื่อไรเคราสากครูดกับผิวบาง เมื่อลมหายใจเร่าร้อนเผาแผดเนื้อนวล เมื่อมือใหญ่ล้วงไล้ซอกซอนไปทั่วความนุ่มนิ่ม “ ดะ.. เดี๋ยว พอก่อนเถอะค่ะ ” “ ไม่พอ กลิ่นของเธอทำให้ฉันคลั่ง ฉันได้ตัวเธอมาแล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องคอยดมชุดชั้นของเธออีกแล้ว ” “ อะไรนะ ! ” เธออุทานออกมาเสียงดัง เขาไม่สนใจ ยังคงเลื้อยไล้ไปทั่ว คนเราจะโรคจิตขนาดไหนถึงได้เอาชุดชั้นในคนอื่นมาดม ! “ อะไร คืออะไร ” เสียงทุ้มถามงึมงำอยู่ที่เนินอกอิ่ม เธอผลักใบหน้านั้นให้ออกห่าง “ ก็คุณน่ะสิ เอาชุดชั้นในหนูไปดมเนี่ยนะ ” เขายักไหล่อย่างยียวนก่อนเอ่ยตอบราวกับมันเป็นเรื่องปกติที่ปุถุชนคนทั่วไปเขาทำกัน “ ทำไมล่ะ ยังไม่ได้ซักด้วยนะ กลิ่นของเธอวันนั้นยังคงอยู่แต่มันก็จางหายลงไปบ้างแล้ว ” “ บ้า โรคจิต ! ” เขายิ้มที่มุมปาก “ เราก็ไม่ต่างกันหรอกเพียงขวัญ ไม่มีผู้หญิงปกติที่ไหนเขาขึ้นมาบนรถผู้ชายแล้วถอดกางเกงแหกขาให้เลียหอยหรอกนะ ” คำพูดจาบจ้วงของเขามันแทงเข้าไปในใจ เธอไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ทำไมตัวเองถึงทำเรื่องบัดสีได้ถึงเพียงนั้น แต่เธอรู้ตัวดีว่าปกติแล้วไม่เคยเป็นแบบนั้น เธอเป็นผู้หญิงค่อนข้างเรียบร้อยและรักนวลสงวนตัวมาก ๆ ขนาดเพื่อนผู้ชายยังไม่ค่อยจะมี ยิ่งแฟนยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่เคยมีมาก่อนจวบจนอายุสิบแปดขวบปี “ หนูขอบอกคุณตามตรงนะคะคุณมาร์ติน หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับในวันนั้น นั่นไม่ใช่ตัวตนของหนู ” เขาผละใบหน้าจากการดูดดึงยอดอกอิ่มผ่านเสื้อนักศึกษาสีขาวจนเปียกเป็นวง แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากลมโต “ เด็กดีที่ไหนจะอยู่ย่านผับบาร์เวลานั้นด้วยชุดนักศึกษา “ “ ลุงของหนู สามีของป้า หลอกให้หนูไปที่นั่น... ” “ เขาผสมยาลงในเครื่องดื่ม แล้วหลอกให้เธอดื่ม ” เขาสอดขึ้นมาตั้งแต่เธอยังพูดไม่จบ นั่นทำให้เธอแปลกใจ “ ทำไมคุณรู้ล่ะคะ ” “ พล็อตละครน้ำเน่า ใคร ๆ ก็รู้ทั้งนั้น ” “ มันไม่ใช่พล็อตละคร หนูพูดความจริง หนูไม่เคยโกหก ! ” เธอเถียงเสียงแข็ง ซึ่งปกติแล้วไม่เคยมีใครกล้าแข็งกับมาร์ติเนซแบบนี้ ทำให้เขามีอารมณ์คุกรุ่นขึ้นมา “ เธอไม่จำเป็นต้องเล่นละครกับฉันหรอกนะ เพียงขวัญ จะบริสุทธิ์ผุดผ่องหรือผ่านสงครามมาอย่างโชกโชน ฉันไม่แคร์ ก็แค่เซ็กส์ ถ้าฉันอยากได้ ฉันต้องได้ ” น้ำใส ๆ ไหลรื้นคลอหน่วยตาทันทีที่สิ้นคำของเขา สำหรับมาเฟียหนุ่มใหญ่หล่อรวยเหลือร้าย ร่างกายของผู้หญิงมันก็แค่ของเล่น รวมทั้งพรหมจรรย์ของเธอด้วยสินะ เขาอยากได้ เขาก็ต้องได้... “ คุณมันไม่มีหัวใจ ” เธอเอ่ยออกมาเสียงสั่นเทา ตาคมกริบสบตาเธอนิ่ง มันค่อย ๆ ทวีความร้อนแรงบางอย่าง ความโกรธ ความเจ็บปวดออกมา ก่อนที่เขาจะยกเธอลงจากตักไปวางกระแทกที่เบาะอย่างรุนแรง “ โอ๊ย ! ” เธออุทานออกมาด้วยความเจ็บ “ ใช่ ฉันมันไม่มีหัวใจ มันผุสลายเป็นผุยผงไปนานแล้ว ” เขากระชากเสียงห้วน ก่อนจะหยิบขวดสุรานำเข้าสีอำพันใสขึ้นมาเทแล้วดื่มเพียว ๆ แก้วแล้วแก้วเล่า ไม่มีบทสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นหลังจากนั้นแม้แต่คำเดียว แม้หางตาเขาก็ไม่ชายมาแล ดีแล้ว ขอให้เป็นแบบนี้ไปตลอดเถอะ สาธุ ! เพียงขวัญภาวนาในใจอยู่เพียงลำพัง *** “ นี่มันอะไรกันมาร์ติน คุณทำแบบนี้มันหยามหน้าฉันชัด ๆ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง้ ! ” เสียงแหลมปรี๊ดแสบแก้วหูดังขึ้นตั้งแต่ยังไม่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องพักผ่อนส่วนตัวของเขา ร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำผ้าแพรบางสีแดงเลือดหมู ทอดกายอยู่เก้าอี้โซฟาหนังแสนแพงตัวโปรดลืมตาขึ้น คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยขุ่นเคืองว่าเธอเข้ามารบกวนภวังค์อันสงบสุข แล้วร่างอวบอัดในชุดเดรสรัดรูปแสนเซ็กซี่สีดำก็ปรากฏขึ้น เขาหลับตาลงเช่นเดิมก่อนจะยกแก้วสีอำพันขึ้นจิบ ราวกับไม่สนใจ ไม่รับรู้ว่ามีผู้มาเยือน เธอเดินเข้าไปกระชากแก้วเหล้าจากมือเขาก่อนจะปามันลงกับพื้น แก้วเจียระไนกระทบกับพื้นหินอ่อนอย่างแรง ก่อนจะแตกกระจายส่งเสียงดังกึกก้องในทันที เพล้ง !

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more