Chapter 20 แม่เลี้ยงจอมสุรุ่ยสุร่าย
นางจึงเลี้ยงซ่านลี่ให้อยู่แต่ในบ้าน หมกตัวอยู่กับกองผ้าและงานครัว ไม่เคยให้ออกไปงานเลี้ยงสังสรรค์ที่จวนของใครทั้งสิ้น ด้วยไม่ต้องการให้ใครได้เห็นความงามของซ่านลี่แล้วนำไปร่ำลือให้ระคายหู
“ข้าได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งสบายใจ กลัวแต่ว่าเจ้าจะถูกตบตีใช้ความรุนแรง ชาวเกาะพวกนี้ไม่เหมือนชาวเมืองอย่างเราๆ บทจะร้ายขึ้นมาข้ากลัวว่าเจ้าจะลำบาก หากเป็นเช่นนั้นเจ้าต้องรีบบอกข้าทันทีนะซ่านเอ๋อร์ ข้าจะได้ช่วยเจ้าแก้ไขได้ทันการ
“ข้าซาบซึ้งในความห่วงใยของท่านแม่เหลือเกิน”
จูซ่านลี่ฝืนพูดออกไป หากว่านางมีเรื่องทุกข์ร้อนจริง เห็นทีว่าคงไม่ได้รับการช่วยเหลือจากมารดาเลี้ยง แต่อาจถูกเหยียบซ้ำจนจมธรณีก็เป็นได้
“อะแฮ่ม!”
เสียงกระแอมไอทำให้บทสนทนาที่น่าอึดอัดหยุดลง เจ้าของร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาก่อนจะโค้งคำนับมารดาของภรรยาด้วยท่าทางนอบน้อม
“คารวะท่านแม่ ข้าเสียมารยาทแล้วที่ไม่ไ
