Chapter 9 หยาดฝนชโลมใจ
993 คำ
Chapter 9 หยาดฝนชโลมใจ
นางเกิดและเติบโตในเมืองหลวงซึ่งตั้งอยู่บริเวณพื้นที่ราบลุ่มแม่น้ำ จึงไม่รู้ว่าลมพายุบนเกาะหมิงหนวนนั้นโหดร้ายและบ้าคลั่งราวกับธรรมชาติกำลังโกรธเกรี้ยวก็ไม่ปาน
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น พลันต้นไม้ใหญ่ก็ล้มครืนลงต่อหน้าต่อตา หญิงสาวเสียขวัญจนแทบล้มทั้งยืน ราวกับเลือดในกายเหือดหาย ดวงตาเบิกโพลง เนื้อตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ
ซ่านลี่สูญเสียมารดาไปในคืนวันฝนตกหนัก คืนที่นางร้องไห้ฟูมฟายจนแทบขาดใจ นับตั้งแต่นั้นทุกครั้งที่ฝนตกฟ้าร้องนางจะหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เอาแต่นอนร้องไห้จนกว่าจะรุ่งสาง
ซ่า!
ห่าฝนเทลงมาอย่างหนักจนหนทางด้านหน้าพร่ามัว ซ่านลี่ตัวสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บ พยายามรวบรวมความกล้าก้าวขาเดินกลับเรือน
เปรี้ยง!
“กรี๊ด!”
ครานี้นางถึงกับหวีดร้องออกมาด้วยความกลัวจนทรุดฮวบลงไปกองอยู่บนผืนดินเปียกแฉะ นางพยายามจะยันกายลุกแต่กลับปวดแปลบที่ข้อเท้าจนทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นอีกเป็นคำรบสอง
“เจ็บ!”
นางยื่นมือไปจับข้อเท้าแล้วนิ่วหน้า แหงนมองท้องฟ้าที่กำลังวิปริตบ้าคลั่งด้วยความหวาดหวั่นจับใจ จากนั้นจึงฟุบหน้าทิ้งตัวลงนอนบนพื้นแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาจสะกดกลั้นความอ่อนแอเอาไว้ได้อีกต่อไป
“ท่านแม่...ท่านแม่”
ซ่านลี่ร้องไห้โฮราวกับเด็กเล็กๆ ที่ร้องหาอ้อมกอดอบอุ่นจากมารดาผู้ให้กำเนิด ทว่าสิ่งที่นางได้รับกลับมีเพียงหยาดฝนที่แสนหนาวเหน็บ มันโอบรัดเรือนกายนางจนเปียกโชกซึมแทรกแผ่ความยะเยือกเข้าไปในผิวกายจนสั่นสะท้าน
แล้วโดยที่ซ่านลี่ยังไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ นางก็ถูกกระชากแรงจนตัวลอย
“ว้าย!”
ชั่วเวลาไม่ถึงหนึ่งลมหายใจร่างบอบบางก็ถูกจับพาดบนบ่ากว้างแข็งแกร่ง คนตัวโตสาวเท้ายาวกึ่งวิ่งฝ่าสายฝนไปอย่างรวดเร็ว
หลิวเส้าเหิงกัดฟันกรอด หรี่ตามองไปรอบๆ กายก่อนจะรีบพานางเข้าไปหลบในศาลาขนาดเล็กที่มารดาสร้างเอาไว้สำหรับจิบน้ำชายามบ่าย
ค่อยๆ ประคองนางให้นั่งลงบนตัก แล้วใช้แขนแข็งแกร่งข้างหนึ่งตระกองกอดนางเอาไว้ ซ่านลี่ยกสองมือโอบกอดรัดรอบคอเขา ซุกหน้าลงบนอกกว้าง ปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลลงบนอกแกร่งของเส้าเหิงหยดแล้วหยดเล่า
เปรี้ยง!
นางสะดุ้งจนสุดตัวเบียดเรือนกายเข้าหาชายหนุ่มซึ่งเป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวในชีวิต เส้าเหิงมองร่างเล็กสั่นเทิ้มด้วยรู้สึกหลากหลาย
เวลานี้นางบอบบางและอ่อนแอ จนทำให้เขารู้สึกอยากปกป้อง อยากทะนุถนอม อยากคอยดูแลให้นางยิ้ม หัวเราะ อยากให้ใบหน้าสวยๆ ของนางปราศจากหยาดน้ำตาแห่งความเศร้าเสียใจ
เป็นความต้องการที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจของผู้ชายตัวโตจนมันแทบจะระเบิดออกมาเลยทีเดียว
นานจนฝนเริ่มซาเม็ด เจ้าของร่างเล็กจึงค่อยผละออกจากอ้อมกอดอบอุ่น ก้มหน้างุดแล้วเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ขะ...ขอบคุณเจ้าค่ะ”
ซ่านลี่ไม่คาดคิดว่าจะเผยความอ่อนแอออกมาให้หลิวเส้าเหิงได้เห็น ครอบครัวนางไม่มีใครรู้ว่านางกลัวฝนตกฟ้าร้อง จะมีก็เพียงสาวใช้คนสนิทที่บัดนี้มารดาเลี้ยงได้เลิกจ้าง โดยอ้างว่าครอบครัวกำลังประสบปัญหาจึงต้องช่วยกันประหยัด ทว่าสาวใช้ของน้องๆ ทุกคนกลับยังอยู่ครบถ้วน เว้นเพียงแต่นางที่ขาดคนติดตามอีกทั้งยังต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองอย่างยากลำบาก
“สภาพอากาศบนเกาะหมิงหนวนไม่เหมือนบนแผ่นดินใหญ่ ลมฝนที่นี่โหดร้ายกว่าหลายเท่านัก ไม่มีใครบอกเจ้ารึว่าวันนี้จะมีลมพายุห้ามออกจากเรือน”
เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับไม่ใส่ใจ ทั้งที่จริงแล้วเขาร้อนรนจนต้องวิ่งฝ่าห่าฝนออกมาตามหาตัวภรรยาทันทีที่สาวใช้บอกว่าเห็นนางถือตะกร้าเดินออกไปในสวน
“มะ...ไม่มี”
นางส่ายหน้าเร็วๆ ผมยาวเปียกลู่แนบไปกับดวงหน้าซีดเผือด สองมือเล็กผสานกันแน่นที่หน้าตัก คิดว่าเขาคงจะดุด่าต่อว่า ทว่าสิ่งที่เขาทำกลับทำให้หัวใจดวงน้อยที่บอบช้ำฟูฟ่องขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาดใจ
เขาวางมือหนาลงบนศีรษะของหญิงสาวแล้วจับโคลงไปมาเบาๆ อย่างอ่อนโยน
“เอาไว้ข้าจะสอนให้เจ้าดูท้องฟ้าและดวงจันทร์ จะได้คำนวณคร่าวๆ ได้ว่าวันไหนจะมีพายุหนักวันไหนท้องฟ้าแจ่มใสเหมาะแก่การออกมาเดินเล่นนอกเรือน”
“เจ้าค่ะ”
นางพยักหน้าน้อยๆ แล้วแอบเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ผู้ชายตัวโตใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราราวกับโจรโฉด ทว่าเขากลับใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยได้อย่างน่าประทับใจ
ซ่านลี่ลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่าฝนซาลงมากแล้ว จังหวะที่นางจะย่างก้าวพลันฟ้าก็ร้องกระหึ่มก่อนจะแผดเสียงผ่าลงบนพื้นดินดังสนั่น
เปรี้ยง!
“กรี๊ด!”
นางโผเข้ากอดสามีด้วยตัวสั่นเทา ฉายชัดว่านางหวาดกลัวหาใช่เสแสร้งแกล้งทำ
“กอดข้าไว้แล้วหลับตา”
เส้าเหิงสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วอุ้มนางออกเดินไปท่ามกลางสายฝนโปรย นางไม่ได้หวาดกลัวเช่นทุกครั้ง กลับกันใบหน้าที่ซุกแนบอกแกร่งกลับมีรอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้น ราวกับต้นไม้แห้งแล้งใกล้ตายที่เพิ่งได้รับหยาดฝนชโลมลงมาหล่อเลี้ยงชีวิต
- ผู้เขียน
