“ป้าไม่ต้องห่วงเเหรอกนะ ช่วงนี้พ่อเลี้ยงไม่มีเวลาที่จะปวดหัวเรื่องของใครหรอกถ้าจะปวดหัวก็คงจะต้องปวดหัวกับเรื่องน้องเมียนั่นแหละ”
“นี่แกพูดเรื่องนี้อีกแล้วนะเกนหลง เมื่อไหร่แกจะมองพ่อเลี้ยงกับคุณนิ่มในแง่ดีซะบ้าง”
“ป้านั่นล่ะไม่รู้อะไร ช่วงนี้พ่อเลี้ยงหงุดหงิดบ่อย ๆ และฉันก็สังเกตเห็นด้วยนะตอนที่เพื่อนของพ่อเลี้ยงที่เป็นคุณหมวดคเชนทร์อะไรนั่นมาที่ปางไม้แล้วก็ทำท่าสนิทสนมกับคุณนิ่ม รู้ไหมฉันเห็นพ่อเลี้ยงทำท่าหงุดหงิดแล้วก็อารมณ์เสียด้วย”
“แกนี่มันช่างสังเกตสังกาเรื่องของเขาไปซะทุกอย่างเลยนะเกนหลง เอาเถอะ...ถ้าแกจะไปเก็บเห็ดก็ไปเถอะแต่ระวังตัวเองด้วย”
“พี่เกนจะไปไหนจ๊ะ”
เสียงเจื้อยแจ้วที่ดังขึ้นทำให้ทั้งป้าวรรณาและเกนหลงต้องหยุดชะงักและหันไปมองพร้อมกันก็เห็นเด็กผู้หญิงวัย 9 ขวบวิ่งเข้ามาหาและมาหยุดยืนที่ข้าง ๆ เกนหลง
“อ้าว...มาลี...แล้ววันนี้ไม่ไปโรงเรียนเหรอ?”
ป้าวรรณาเอ่ยถามมาลีเด็ก
