“นิ่ม...ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่ไหม?”
เขาถามและในเวลานั้นเองจเด็จก็มีสีหน้าเหมือนกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง นภัทสรีย์พยักหน้าน้อยๆ
“ดีขึ้นแล้วค่ะ...แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไข้ขึ้นอีกเมื่อไหร่ถ้าเกิดไข้อีกนิ่มก็ต้องกินยาอีกใช่ไหมคะ?”
“ใช่...แล้วก็...”
จเด็จหยุดคำพูดไว้เพียงแค่นั้น ในประกายตาของเขาราวกับมีบางอย่างวาบขึ้นมา มันเป็นความสำนึกได้ที่ติดลึกอยู่ภาย ในเขาตั้งปณิธานไว้ยังไงจะไม่มีวันลืมตัวเองแต่ตอนนี้เขากำลังลืมตัวและเริ่มควบคุมอารมณ์ได้ยากมากขึ้นทุกขณะ
เขาจะทำยังไง จะจัดการมันได้อีกนานแค่ไหน ถึงตอนนี้มันอยู่ที่จิตใต้สำนึกของตัวเขาแล้วว่าเขาจะควบคุมมันยังไงไม่ให้ความปรารถนาในด้านมืดเข้าครอบงำ
“พี่เด็จจะไปไหนคะ?”
นภัทสรีย์ถามเขาเมื่อจู่ ๆ จเด็จก็ลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ เธอเห็นแผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าของเขา นภัทสรีย์ขยับลุกนั่งตาม เธอถามพร้อมทั้งรั้งแขนของเขาเอาไว้ จเด็จนิ่งเงียบ เขาไม่ยอมเ
