แผนร้าย 3/4.1
1878 คำ
“อ้าว! นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเผลอตกใจเล็กน้อยที่เห็นเลโอยืนขว้างอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ซึ่งดูเหมือนว่าเขาอยากจะอาบน้ำมาก ๆ ถึงได้...เออ...ถอดเสื้อผ้าเหลือเพียงบ๊อกเซอร์เนี่ย ที่จริงฉันก็ยังไม่ชินเลโอในสภาพนี้เท่าไรหรอกนะ แต่เพราะเคยเห็นมาแล้วก็เลยทำเฉยได้นิดหนึ่ง
“จะอาบน้ำเหรอ” เลโอยืนก้มหน้านิ่งไม่ขยับเขยื้อน เขาโกรธฉันรึเปล่านะ ฉันได้ยินเสียงเขาครบกรามด้วยอ่ะ “งั้นเชิญนายไปอาบเถอะ” ฉันเดาอารมณ์เขาไม่ถูกจึงเลือกที่จะถอยห่างดีกว่า ฉันค่อยๆ ขยับตัวไปด้านข้างเพื่อหลบทางให้เขา ดีนะที่ฉันใส่ชุดนอนลายหมีพูแสนน่ารักเรียบร้อยแล้ว ปกติฉันไม่ชอบใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำ ฉันชอบออกมาแต่งตัวด้านนอกมากกว่าแต่ตอนนี้ทำแบบนั้นไม่ได้แล้วเพราะในห้องนี้ไม่ได้มีแค่ฉัน
“เธอ..”
“ว่า”
“ใช้ครีมอาบน้ำฉันเหรอ”
ตุบ!
ฉันถูกมือหนากระชากตัวอย่างแรงจนร่างฉันปลิวไปปะทะกับผนังห้อง แขนหนาทั้งสองข้างยกขึ้นมากักตัวฉันไว้กับผนัง กลิ่นเหล้าปนกลิ่นเหงื่อทำให้ฉันสมองเบลอนิดๆ แต่ก็ยังพอมีสติอยู่ แปลกแฮะ ทำไมเหงื่ออีตานี่ถึงได้หอมจัง ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ฉันไม่ได้เตรียมของฉันมา เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อ ขอยืมใช้วันนี้วันเดียวนะ” ฉันทำตาโตๆ เหมือนลูกแมวอ้อนเจ้าของเวลาอยากได้ขนมเพิ่ม เลโอจ้องหน้าฉันพร้อมกับหายใจแรงผิดปกติ เขาสะบัดหน้าหนีและบ่นพึมพำอะไรก็ไม่รู้ ฉันพึ่งสังเกตเห็นว่ากล้ามแขนของเลโอเริ่มมีอาการสั่น ไม่ใช่สิ นี่เขาสั่นไปทั้งตัวเลยต่างหาก เขาไม่สบายรึเปล่าเนี่ย
“นายไม่สบายเหรอ” ฉันยื่นมือไปจับหน้าเลโอให้หันมาหาฉัน แก้มของเลโอแดงปรี๊ดเหมือนลูกตำลึงสุก แววตาสั่นระริกมองนั่นมองนี่ไม่ยอมสบตาฉัน “ไปหาหมอไหม”
“ไม่” เสียงที่ตอบมาชั่งแหบพร่าซะน่าขนลุก
“นายดูไม่โอเครเลยอ่ะ ไปหาหมอดีกว่า” ฉันปล่อยมือจากใบหน้าของเลโอแล้วยกแขนเขาขึ้นมาพาดบ่า ตวัดเรียวแขนตัวเองไปด้านหลังเพื่อพยุงร่างหนาให้ทรงตัวเดินได้
“ปล่อย...” เหมือนเขาอยากจะตะคอกฉันแต่เสียงที่แปร่งออกมาคล้ายเสียงกระซิบซะมากกว่า
“ไว้หายป่วยแล้วค่อยมาตะคอกฉันนะ” ฉันพยุงร่างหนาอย่างทุลักทุเลเพื่อเดินไปให้ถึงประตู
ตุบ!
“โอ๊ย!” แล้วเท้าของฉันก็ดันไปสะดุดขาเตียงเข้าจึงทำให้ร่างของเราล้มไปบนเตียงทั้งคู่ กลายเป็นว่าฉันล้มทับเลโอซะได้ “ขอโทษนะ เดี๋ยวฉันไปตามคนมาช่วยนายดีกว่า” ฉันยันตัวขึ้นเพื่อลุกออกจากร่างหนา แต่...
“ปล่อยสิ” แขนแกร่งกลับไม่ยอมปล่อยฉัน “ถ้านายไม่ปล่อยฉันก็ลุกไม่ได้นะ” ฉันพยายามยันตัวลุกขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เลโอยอมปล่อยแต่ไม่ได้ปล่อยให้เป็นอิสระหรอกนะ เขาปล่อยแล้วจับร่างฉันพลิกมานอนใต้ร่างเขาแทนต่างหาก
“นายเล่นบ้าอะไรเนี่ย ปล่อย” ฉันเริ่มระแวงแล้วนะ สายตาที่เลโอมองฉันตอนนี่แทบจะเผาฉันทั้งเป็นอยู่แล้ว เขาไม่ยอมพูดอะไร ได้แต่พ่นลมหายใจแรงๆ ใส่หน้าฉัน
“ฉันทนไม่ไหวแล้ว” เลโอโน้มหน้าลงมากระซิบบอกพร้อมกับพ่นไอร้อนรดหลังหู มันทำให้ฉันรู้สึกจั๊กจี๊และขนลุกไปทั่วร่าง
“มะ ไม่ไหวก็ไปหาหมอสิ” ฉันรอบกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดหวั่น เริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงก็ไม่รู้
“หมอช่วยฉันไม่ได้หรอก” ตาคมจ้องมองฉันอย่างสื่อความหมายแล้วทำไมฉันถึงได้เข้าใจความหมายจากนัยน์ของเขาด้วย ไม่นะ ไม่ได้
“เธอต้องช่วยฉัน”
“ดะ เดี๋ยว...” ริมฝีปากหนาโฉบลงมาปิดปากฉันพร้อมกับบดขยี้อย่างรุนแรงจนแสบร้อน เขี้ยวแหลมคมขูดริมฝีปากล่างจนปริแตกแล้วเขาก็ดูดดื่มมันอย่างเมามัน ลิ้นชื้นพยายามแทรกแซงเข้ามาในโพรงปากซึ่งฉันก็ต่อต้านมันอย่างสุดฤทธิ์ มือหนาข้างหนึ่งจับปลายคางฉันแล้วบีบแรง ด้วยความเจ็บฉันจึงร้องแต่ยังไม่ทันได้แปร่งเสียง ลิ้นชื้นก็ตวัดเข้ามาอุดเสียงร้องฉันสนิท เป็นการจูบที่ป่าเถื่อนมาก ความนุ่มนวลไม่มีเลยสักนิด เขาจูบอย่างกระหายและหิวโหยต่างจากวันแต่งงานโดยสิ้นเชิง
“อื้อ..” ฉันพยายามร้องประท้วงอีกครั้งแต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะดูเหมือนว่าเลโอจะปิดโสตประสาทการรับฟังไปแล้ว เมื่อร้องประท้วงไม่ได้ฉันก็ใช้กำปั้นนี่แหละทุบหลังเขาแรงๆ เพื่อให้เขาได้สติ ฉันทั้งดิ้นทั้งดีดตัวแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากการรุกรานนี้ได้ เขาเป็นอะไรของเขาเนี่ย หรือว่าเมา เป็นพวกเมาแล้วของขึ้นรึไงนะ แต่ถึงอย่างไรก็เถอะ ฉันยังไม่พร้อมที่จะฟิชเจอร์ริ่งกับเขาตอนนี้นะ
แกว๊ก!!
เหมือนฉันจะได้ยินเสียงอะไรขาด ฉันจึงล่ะมือจากการทุบหลังเขาแล้วเลื่อนมือลงมาคล้ำชุดนอนของตัวเองซึ่งไร้วี่แววเหมือนฉันไม่ได้ใส่มา ไม่นะ! หมีพูน้อยของฉัน พอรู้ว่าชุดนอนถูกฉีกขาดฉันก็ยิ่งดิ้นแรงขึ้นไปอีก ทั้งเตะทั้งถีบและทุบหลังเขาเป็นว่าเล่น
“หยุด!” เหมือนเขาเองก็รำคาญฉันเต็มทนที่พยายามดิ้นหนีไม่หยุด มือทั้งสองข้างถูกมือหนารวบแล้วกดไว้เหนือหัวทำให้ฉันไม่สามารถทุบตีเขาได้
“นายก็ปล่อยฉันสิ!”
“ไม่!”
ริมฝีปากหนาโฉบลงมาซุกไซร้ที่ต้นคอและจูบกัดเบา ๆ มันทำให้ฉันเกร็งไปทั้งตัวด้วยความตกใจ และเขาก็ไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เขายังวนจูบซ้ำ ๆ และคลบผิวเนื้อทุกจุดที่ริมฝีปากหนาลากผ่าน ฉันเผลอจิกเล็บเข้าหลังมือตัวเองอย่างต้องการระบายความรู้สึกวาบหวามนี้ ฉันผวาทุกครั้งที่ถูกริมฝีปากหนาดูดเม้มแรง สมองของฉันมึนตื้อไปหมดแล้ว ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่านี่ฝันหรือเรื่องจริง ก่อนหน้านี้เขาไม่มีทีท่าจะพิศวาสฉันสักนิด แต่นี่...ฉันคิดว่ามันไม่ปกติแล้วนะ
“เลโอ” ฉันพยายามตั้งสติแล้วเรียกเขา
“ฮื้อ...” เขาขานรับแต่ก็ยังไม่ล่ะใบหน้าออกจากต้นคอฉันอยู่ดี
“นะ นายเป็นอะไรไป” เลโอชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันแวบเดียว แค่แวบเดียวจริง ๆ จากนั้นเขาก็...
“อื้ออ ละ เลโอ” ยอดอกของฉันถูกริมฝีปากหนารัวลิ้นใส่แทบลืมหายใจ ฉันพยายามกลั้นเสียงอันน่าเกลียดของตัวเองไว้ แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน เขาช่ำชองและเชี่ยวชาญ เขาทำให้ร่างกายของฉันทรยศต่อคำสั่งของตัวเอง ฉันพยายามปิดกั้นความรู้สึกไม่ยอมอ่อนไหวไปกับเขา แต่ร่างกายกลับทำตรงกันข้าม แทนที่ฉันจะรีบดิ้นให้หลุดแต่ร่างกายกลับบิดเร่าเข้าใส่อย่างลืมอาย ก้อนเนื้อนิ่มข้างซ้ายถูกริมฝีปากหนาดูดดื่ม ส่วนอีกข้างก็ถูกนวดเฟ้นด้วยมือหนา เลโอเก่งเกินไป เขาทำให้ฉันเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาทำให้ฉันปั่นป่วนหายใจไม่ทั่วท้อง
“หยุดเถอะ...” เสียงของฉันเบาหวิวดังเสียงกระซิบ ความรู้สึกตอนนี้มันเริ่มไม่อยากจะต่อต้านเขาแล้ว ก่อนที่อะไร ๆ มันจะเกินเลยไปมากกว่านี้ ฉันต้องหยุดเขา
“ถ้านายไม่หยุด เรื่องที่เราตกลงกันไว้ ฉันถือว่าโมฆะนะ” ฉันเลือกที่จะเอาเรื่องที่เราตกลงกันไว้มาเป็นข้ออ้าง เพราะฉันรู้ว่าเลโอหวงชีวิตโสดมากแค่ไหน เลโอหยุดการกระทำแล้วเลื่อนสายตาขึ้นมาสบตากับฉัน หวังว่ามันจะได้ผลนะ บอกตามตรง ฉันยังไม่พร้อมจริง ๆ เรื่องแบบนี้มันต้องเกิดจากความรู้สึกดี ๆ ของทั้งสองฝ่ายสิ ไม่ใช่เพราะความมึนเมาหรือเพราะความอยากเป็นบางเวลา
“แล้วแต่เลย” ความหวังของฉันดับวูบทันทีที่ได้ยินคำตอบจากเขา
“ฉันไม่หย่าจริงๆนะ ถ้านาย...” คำพูดถูกกลืนหายกลับไปในลำคอเพราะถูกลิ้นชื้นกวาดต้อนเข้ามา ฉันพยายามเม้มปากแน่นพร้อมที่จะต่อต้านเขา แต่ว่า...ครั้งนี้เขากลับไม่รุนแรง ริมปากหนาเม้มเบา ๆ กับริมฝีปากล่างของฉันอย่างหยอกล้อ ทำให้ฉันแปลกใจไม่น้อยจึงเผลอลืมตาขึ้นและก็เจอกับสายตาแสนยั่วยวนจากเขา ซึ่งมันแฝงไปด้วยความร้อนแรงที่พร้อมจะแผดเผาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันถูกปนเปอด้วยรสจูบแสนนิ่มนวลและอ่อนหวานมันทำให้สมองของฉันพร่าเลือน สติที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด ค่อย ๆ จางหายไปในอากาศ ทำไมต้องอ่อนหวานใส่ฉันด้วย มันทำให้ฉันอยากจะยินยอมและพร้อมใจ ไม่ว่าเขาจะกระทำกับฉันแบบไหน ฉันก็พร้อมที่จะยอมศิโรราบให้แก่เขา
“ถ้าเธอได้ลิ้มรสพิวาศของฉันแล้ว...” เลโอเลื่อนใบหน้าขึ้นมาสบตากับฉันด้วยสายตาแพรวพราวและรอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่สาวคนไหนได้เห็นเป็นต้องละลาย
“...เธอไม่อยากหย่าหรอก ต้นหลิว” ร่างกายเหมือนต้องมนต์ ฉันไม่อาจล่ะสายตาจากใบหน้าของเลโอได้เลย คำพูดหวานแสนนุ่มนวลยังดังก้องอยู่ในหัว ฉันรู้ว่าเขาไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นผู้หญิงในสต๊อกคงไม่เยอะแบบนี้ และที่ยังตามตื้อเขาไม่เลิกนั้น หาใช่เพราะอยากได้เงินเขาอย่างเดียว แต่ผู้หญิงเหล่านั้น ติดใจลีลาของเขาด้วยต่างหาก
“โอ๊ย!” ฉันที่ตกอยู่ในภวังค์ถึงกลับต้องร้องลั่นเมื่อมีบางสิ่งที่ขนาดไม่น้อย กำลังพยายามดุนดันเข้ามาในร่างกายฉันและมันก็มาพร้อมกับความเจ็บร้าวไปทั่วหน้าขา เหมือนส่วนนั่นจะฉีกขาดซะให้ได้ ร่างกายกระถดหนีเองโดยอัตโนมัติเพราะไม่คุ้นชินกับสิ่งแปลกตรงหน้า
“อย่า! เกร็ง!” เลโอสั่งเสียงดุ แต่ใครมันจะไปทำได้ล่ะ ฉันเจ็บนะ เจ็บมากด้วย น้ำตาปริ่มจวนจะไหลออกมาอยู่แล้วนะ และเหมือนเขาจะรู้ตัวว่าเผลอดุใส่ฉัน เขาจึงเคลื่อนตัวออกเพียงเล็กน้อย แค่เล็กน้อยจริง ๆ เขายังฝั่งตัวตนของตัวเองอยู่ไม่ได้ขยับออกไปหมด เขายอมปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระ และทันทีที่ถูกปล่อย มือบางก็รีบยื่นไปข้างหน้าเพื่อดันหน้าท้องอันแข็งแกร่งของคนตรงหน้าไว้ ถึงแม้ว่ามันจะช่วยอะไรไม่ได้แล้วก็เถอะ แค่อยากดันมาอีกก็พอ แค่นี้ก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว
- ผู้เขียน
