ทุกอย่างมันก็โอเคดีนี่ แต่ทำไมถึงได้เจ็บปวดแบบนี้ก็ไม่รู้ กี่ครั้งกี่คราที่เธอพยายามเอาใจใส่และแสดงความห่วงใย แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้รับกลับมาก็มีเพียงแค่การปฏิเสธอันแสนอ่อนโยนอย่างสุภาพบุรุษ นั่นทำให้เธอทรมานเหลือเกิน สู้ให้เขาหยาบคายกักฬละกับเธอยังจะดีเสียกว่า อย่างน้อยเธอจะได้มีเหตุผลให้ตัวเองที่จะแคร์เขาได้น้อยลง
“ฮึก...ฮือๆ พ่อขา น้องคิดถึงพ่อ”
เอ่ยออกมาแผ่วเบา ภาพในวันแต่งงานที่เธอเหลือบไปเห็นพ่อยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตายังจดจำฝังใจ ขนิษฐารู้ดีว่าพ่อของเธอไม่ได้อยากให้เธอแต่งงานตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ท่านก็ไม่ได้ห้ามปรามหรือทัดทานเพราะเห็นว่าเธอเต็มใจที่จะแต่งงานกับพี่เรียว
มาตอนนี้ พอมีความทุกข์เธอก็อดคิดถึงอ้อมกอดของท่านไม่ได้ ถ้าได้กอดพ่อหรือแม่ตอนนี้ก็คงจะดี
ขนิษฐายืนร้องไห้เงียบๆ อยู่สักพักโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าคนที่เธอคิดว่าเขาไม่แคร์ไม่สนใจไม่รับรู้ถึงความรู้สึกเธอ ตอนนี้เขามา
