“หึ เป็นอะไร”
เมื่อหนีออกจากตรงนั้นกาแฟก็ปล่อยแขนเขาออกก่อนจะยืนกอดอกตัวเองแน่นใบหน้าสวยบึ้งตึงอย่างเอาแต่ใจ
“เพื่อนพี่ว่าแฟ…”
“มันปากหมา” นักรบยกยิ้ม
“แฟเห็นด้วยค่ะ”
“แล้วมาตรงนี้ทำไมรู้หรอว่าจะพาไปไหน”
“ไม่รู้ค่ะ..ว่าแต่พี่พูดยาวจังเลย”
ฉันยิ้มล้อเลียนเขาทำให้พี่นักรบนิ่งขึ้นหรือจะแกล้งแรงไปก็มันจริงปกติกว่าจะพูดได้แต่ละคำ
“ชอบหรอ..”
“อะไรคะ? ..พี่หมายถึงอะไร”
รอยยิ้มของฉันค่อยหุบลงเมื่อเขาโน้มตัวลงมาใกล้ถ้าบอกว่าพี่นักรบนิ่งคงไม่มีใครเจ้าเล่ห์แล้วแหละอยากตบปากตัวเองมากที่เคยปรามาสเขาไว้ที่ว่าเขานิ่งไม่สุงสิงกับใคร
เพราะตอนนี้เขา..แทบจะสิงเธอแล้ว
“ชอบให้พูดเยอะๆ หรอ” ลมหายใจร้อนมาพร้อมกับเสียงทุ้มแหบชวนให้นึกถึงช่วงเวลาที่โดนพี่นักรบจูบในรถ
“ใช่แฟชอบ..พูดเยอะๆ นะคะ” ไม่ยอมใจละลายคนเดียวหรอกฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับยกมือขึ้นสัมผัสปลายคางเขาเบาๆ นัยน์ตากลมฉายแววออดอ้อ
