บทที่ 19อย่าร้อง(ไห้)ก็แล้วกัน NC+

1876 คำ

ฟุบ! นักรบไม่รอช้าเมื่อวางร่างบางลงบนเตียงเรียบร้อยเขาก็ยื่นมือคว้าเข้าที่เสื้อตัวบางที่เป็นแบบผูกคอไว้แน่นและเตรียมที่จะกระชาก หมับ! “แฟแกะเองห้ามฉีกนะ” ร่างบางนิ่วหน้าก่อนจะรีบแกะปมเสื้อและถอดออกเองพร้อมกับกระโปรงเหลือเพียงบราปีกนกสีเนื้อเท่านั้นก่อนจะค่อยแกะอย่างเชื่องช้าทุกอย่างตกอยู่ภายใต้นัยน์ตาคมกริบเขารู้สึกไม่ถูกใจตรงเสื้อชั้นในของเธอที่มันห่อหุ้มเพียงความอวบอิ่มขาวผ่องตรงหน้าเท่านั้น “มองอะไรขนาดนั้นแฟเขินนะ”คนตัวเล็กยกยิ้มเขินแต่มือกลับยกขึ้นไปคล้องคอเขาอย่างใจกล้า “หึ..มองไม่ได้หรอ”นัยน์ตาคมกริบพราวระยับเมื่อเห็นร่างบางใบหน้าแดงก่ำ “แฟช่วยถอดไหม” “เอาสิ” กาแฟถอดเสื้อเขาออกอย่างรวดเร็วนัยน์ตากลมสวยจ้องมองแผงอกแกร่งด้วยใจที่เต้นแรงไม่คิดว่าพี่เขาจะซ่อนรูปแบบนี้กล้ามเนื้อตึงเปรี๊ยะและรอยสักที่ต้นแขนน่ากัดจัง “พี่นักรบก็ฮอตอยู่นะเนี่ย” ร่างบางมองเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เหมือ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม