ฟ่านรั่วเจี๋ยอัปลักษณ์ตำหนักเย็น

ตัวหอมเหลือเกิน

จากนั้นฟ่านรั่วเจี๋ยต้องตะลึงยิ่งกว่าเดิม นางจ้องเขม็งที่ร่างสูงใหญ่ด้วยเขากำลังคลานเล่นเย้าหยอกกับตือเมี่ยว

หญิงสาวยกมือข้างหนึ่งทาบหน้าอกอวบสวยของตน มู่ชิงซานมิได้ใช้เท้าสองข้างเดิน แต่กลับคลานเข่าและตอนนี้กำลังมุ่งหน้าเข้ามาหานางด้วยความเร็ว เรือนผมเขายาวเป็นเส้นเล็กละเอียดสีดำขลับสยายเต็มแผ่นหลังใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยรอยยิ้มราวกับเด็กทารกไม่รู้ความ

“ทะ...ท่าน หยุดนะ หยุดอยู่ตรงนั้น!” นางออกคำสั่ง มีดเล่มโตที่ถือค้างไว้ในมือข้างหนึ่งยกสูงจนเกือบสุดแขน

เมื่อได้ยินเสียงกราดเกรี้ยว มู่ชิงซานพลันหยุดเคลื่อนไหว เขามองหญิงสาวด้วยความตื่นตระหนก ขอบตาคมกริบแต้มสีแดงระเรื่อ ดูเหมือนกำลังจะมีน้ำตาหยดติ๋งๆ ออกมาด้วย ภาพนี้ช่างพิลึกพิลั่นเหลือเกิน

เมื่อฟ่านรั่วเจี๋ยเห็นดังนั้นจึงอุทานเสียงดัง

“มารดาท่านเถอะ มู่ชิงซาน ท่านถูกผีสิงหรืออย่างไร เล่นเป็นเด็กๆอยู่ได้ อีกทั้งไส้เดือนกับไข่เป็ดคู่นั้นก็กวัดแกว่งไปมา อุจาดตาข้ายิ่งนัก” นางว่าแล้วจึงชี้ให้เขาดูสภาพของตน แต่มู่ชิงซานในยามนี้เหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่นางต่อว่าต่อขาน พลอยทำให้นางต้องตั้งสติใหม่ ก่อนรีบโยนเสื้อผ้าซึ่งแขวนบนราวไม้ไผ่ให้เขาสวมใส่

“แต่งตัวเรียบร้อยเมื่อไร สตรีแซ่ฟ่านจึงจะคิดบัญชีแค้นกับท่าน” กล่าวจบนางจึงหมุนตัวกลับ ทว่าเป็นตอนนั้นที่มู่ชิงซานดิ้นไปมาบนพื้น เขาชี้ให้นางดูไส้เดือนที่ยามนี้มันพองขยายกว่าเดิม และปลายหัวหยักมันวาวของมันโผล่ออกมานอกฝัก!

ภาพดังกล่าวทำให้ฟ่านรั่วเจี๋ยแทบทรุดลงไปนั่งบนพื้น บุรุษผู้นี้มีอารมณ์ใช่หรือไม่ ขาที่สามของเขาจึงได้แข็งขันพร้อมจะสู้ศึก

“เจ้าตัวลามก คนสัปดน!”

นางเอ่ยพร้อมเตรียมเอามีดฟันเข้าศีรษะเขา แต่ต้องหยุดความคิดนั้นไว้เสียก่อนเมื่อมู่ชิงซานเอ่ยออกมาและน้ำเสียงฟังดูคล้ายเด็กชาย

“ปวด...ข้าปวดตรงนี้ เจ็บด้วย”

กระทั่งเขาเอ่ยจบ ภาพที่ประจักษ์ตรงหน้าฟ่านรั่วเจี๋ยคือบุรุษแห่งต้าหลางเอามือกุมเป้าตนเอาไว้ ราวกับได้รับความทรมานเหลือแสน แต่ทั้งที่มือเขาหนาใหญ่ กระนั้นยังปกปิดท่อนเอ็นของเขาไม่มิด ภาพตรงหน้าของนางจึงชวนให้ลำคอแห้งผาก และเหงื่อก็พรมไปทั่วใบหน้าแดงก่ำของนาง

หญิงสาวฉุกคิดอะไรบางอย่างได้จึงวางมีดในมือลง ก่อนเดินเข้าไปหาเขาทีละนิดอย่างระแวดระวังภัย

ชายผู้นี้กำลังใช้มารยาหลอกล่อนางหรือไม่ ทว่าสภาพของเขาและแววตากลับดูเป็นมิตรจนน่าประหลาดใจ

และถึงนางอยากฆ่าเขาด้วยมือของตน เพื่อช่วยให้แผ่นดินแคว้นหมิงสูงขึ้น ทว่าฟ่านรั่วเจี๋ยมิอาจฆ่าผู้ที่มีสติไม่สมประกอบได้

“ปวด มันปวด มดกัดตรงนี้!” มู่ชิงซานเอ่ย สองขายาวๆ ปัดไปมาบนพื้น

ฟ่านรั่วเจี๋ยทำใจดีสู้หมาป่า มู่ชิงซานในยามนี้ดูไม่เหมือนชายที่นางพบเห็นก่อนหน้า นางยอมรับว่าใจอ่อนยวบเมื่อเห็นสีหน้าเขาและท่าทางที่เหมือนเด็กน้อยนั่น

“ท่านไม่ได้เป็นอะไร คงอั้นเบาไว้นาน ค่อยๆ ปล่อย...มันออกมา”นางว่าและทำปากจู๋ ก่อนทำเสียงน่ารักราวกับสอนเด็กชายปัสสาวะ

“ฉี่นะ เอ้าฉี่ ปล่อยเลย เข้าใจที่ข้าบอกหรือไม่ เจ้าผ่อนมันออกมาช้าๆให้น้ำอุ่นๆ ไหลออกจากเจ้าไส้เดือนนั่น!”

อึดใจต่อมา ดวงตาคมกริบคู่นั้นก็มองฟ่านรั่วเจี๋ย มองด้วยความสำนึกคุณ และเขาเห็นว่านางงดงามมีเมตตาสูงส่ง!

ฟ่านรั่วเจี๋ยจำต้องหันหน้าหนีจากร่างกายกำยำซึ่งมีกล้ามแกร่งของมู่ชิงซาน นางยอมรับอย่างหน้าไม่อายว่าสายตาที่มีกระแสอ่อนโยนของเขาซึ่งเจือด้วยประกายสดใสทำให้นางคลั่งไคล้ แน่ล่ะ ถึงจะเคยใกล้ชิดบุรุษอยู่บ้าง แต่บุรุษซึ่งเปลือยกายล่อนจ้อนและยังรูปงามมากเช่นมู่ชิงซาน หญิงสาวเพิ่งเคยประสบ

ยามนี้นางแทบอยากเอาเท้าก่ายหน้าผาก ในระหว่างที่หมุนตัวหลบเพื่อให้เขาได้ถ่ายเบาอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ นางคาดว่าเขาต้องได้รับพิษบางอย่าง ทว่าใครเป็นคนใช้พิษเช่นนี้ ด้วยมันเป็นตำรับยาลับที่นางได้พบในบันทึกของมารดา!

สมุนไพรซึ่งสามารถทำให้คนสติเลอะเลือนไปชั่วขณะ แต่พิษดังกล่าวหากคนใช้ไม่เชี่ยวชาญก็อาจทำให้คนได้รับพิษถึงแก่ความตาย!

ฟ่านรั่วเจี๋ยขบคิดจนหัวแทบระเบิด ยามนี้ศัตรูอยู่ใกล้ตัวนางเหลือเกินและฝ่ายนั้นจ้องยืมมือนางฆ่าคน นั่นย่อมหมายความว่านางอาจถูกโยนให้รับความผิดได้ในภายหลัง

เมื่อเขาทำธุระเรียบร้อย นางจึงหันหน้าไปมองมู่ชิงซาน ที่เขาเป็นเช่นนี้คงเพราะยาพิษที่ได้รับประกอบกับศีรษะกระทบกระเทือนเป็นอันมากความคิดความอ่านจึงย้อนกลับไปอยู่ในวัยเด็ก ผิดแต่ร่างกายเขาที่สูงใหญ่และบึกบึน ทำให้นางมิอาจทนดูเขาล่อนจ้อนได้ ด้วยมันชวนให้หวามใจโดยเฉพาะไส้เดือนที่เมื่อพองตัวอวบๆ ฟ่านรั่วเจี๋ยก็นึกอยากตัดมันทิ้งเสียโทษฐานที่มันทำให้นางมือไม้สั่นและแข้งขาอ่อนแรง ซึ่งความเป็นชายของเขาช่างใหญ่โตเร่าร้อนเหลือเกิน

“ทะ ท่าน เอ่อ…คุณชายมู่” ฟ่านรั่วเจี๋ยเรียกเขา ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างตอบรับ ดูเหมือนเขาชอบทำเช่นนี้ และนางก็หลงใหลจนหัวใจกระตุกไหว แต่ฟ่านรั่วเจี๋ยยังมีสติ นางเลยดึงตัวเองกลับมาได้ทัน

“หิว!” เขาตอบกลับเสียงทุ้มกังวาน

“มันเป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องดูแลท่านหรือ อีกอย่างไปอาบน้ำเสียเถอะเนื้อตัวมอมแมมเหลือเกิน”

“ข้าหิว!” เขาร้องอีกหน

ฟ่านรั่วเจี๋ยทำตาพองใส่คนตัวโตแล้วส่งเสียงตอบกลับ

“ได้ เดี๋ยวข้าจะทำข้าวต้มหมูผสมยาพิษให้กินเป็นอย่างไร”

นางเอ่ยออกไปอย่างนั้น แต่พอมองเขาแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เวรกรรมอันใดหนอถึงทำให้มู่ชิงซานเป็นเช่นนี้ ทว่าพอคิดให้ถ้วนถี่ย่อมเป็นการดี หากนางซ่อนตัวเขาไว้ที่นี่ ทหารต้าหลางย่อมขาดผู้นำทัพ มิช้าพวกมันคงถอยทัพกลับ และเมื่อไร้แม่ทัพที่เก่งกาจ ต้าหลางคงเหมือนเสือที่ไม่มีเขี้ยวเล็บ เช่นนี้แคว้นหมิงคงสงบไปได้อีกหลายปี แน่นอนว่าฮ่องเต้น้อยจะได้นั่งบัลลังก์เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจต่อบ้านเมือง และหากต้าหลางยกทัพมาอีกหนพวกมันก็มิอาจทำลายแคว้นหมิงได้ง่าย ความคิดนางอาจตื้นเขิน แต่ก็ช่วยยืดลมหายใจของนางและชาวเมืองได้

“ฮ่าๆ ข้าจะขังท่านไว้ที่นี่ อยู่เป็นเพื่อนอาเมี่ยว คอยช่วยข้าเก็บไข่ไก่เลี้ยงเป็ด ปลูกผัก รู้เช่นนี้นึกกลัวหรือไม่”

ชายหนุ่มทำตาปริบๆ ประหนึ่งไม่เข้าใจสิ่งที่นางข่มขู่

จากนั้นเขาก็ลูบหน้าท้องแกร่งของตน ทั้งที่ท่าทางดังกล่าวไม่ได้ชวนน่าพิศวาส แต่ฟ่านรั่วเจี๋ยกลับคิดไปไกล นิ้วยาวๆ ของเขายามสัมผัสเรือนกายกำยำมันชวนให้สยิว และเขายังลูบไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงแพขนสีดำนุ่มนิ่มซึ่งเรียงสวยตรงหน้าท้อง มันตรงลึกไปยังจุดเร้นลับแสนรัญจวนใจภาพดังกล่าวทำให้ฟ่านรั่วเจี๋ยต้องสงบอารมณ์อย่างยิ่งยวด นางกลัวเหลือเกินว่าธาตุไฟจะเข้าแทรกร่างกายตน

“ไปอาบน้ำเสียก่อน จากนั้นข้าจะดูแลท่าน ไม่ใช่สิ จะดูแลเจ้าเอง”เมื่อเขากลายเป็นเช่นนี้ ฟ่านรั่วเจี๋ยเลยคิดว่าควรเรียกเขาเช่นเด็กน้อยผู้หนึ่ง

“รีบไป ยังมองข้าตาแป๋วอีกเจ้าเด็กโง่!”

หญิงสาวหัวเราะคิกคัก นับจากนี้ฟ่านรั่วเจี๋ยจะดูแลอ๋องปีศาจและใช้งานเขาเยี่ยงทาส เพียงแค่คิดนางก็กระหยิ่มยิ้มย่อง อ๋องรูปงามที่ผู้คนขยาดกลัว สวรรค์ประทานให้เขามาตกอยู่ในเงื้อมมือนาง เรื่องนี้มันช่างมหัศจรรย์!

กระนั้นกว่าฟ่านรั่วเจี๋ยจะหลอกล่อให้คนตัวโตลงไปอยู่ในอ่างอาบน้ำได้ นางก็เปียกไปเกือบครึ่งค่อนตัว พอเสื้อผ้าเปียก ความหงุดหงิดพลันเข้ามารบกวนจิตใจ

“จะให้ข้าตีเจ้าดีหรือไม่” นางว่าและยกมืออยากฟาดเนื้อตัวชายหนุ่มเหลือเกิน

“ข้าหิว” มู่ชิงซานเอ่ยอีกหน เขาอ้อนวอนนางสุดฤทธิ์ด้วยลูกตาสีดำขลับ ดูแล้วคล้ายลูกหมาน้อยที่น่าสงสาร

ฟ่านรั่วเจี๋ยอยากปั้นหน้าโหดและแยกเขี้ยวขู่เขา ทว่าหัวคิ้วเข้มๆ ของมู่ชิงซานเวลาย่นเข้าหากัน ริมฝีปากบางสีสดนั้นเบ้เบะน้อยๆ ทำให้นางโกรธเขาไม่ลง เขาหล่อเหลา ช่างออดอ้อน และนางก็เป็นสตรี เมื่อถูกขอร้องเช่นนี้จึงมิอาจใจร้ายกับเขา

“อาบน้ำแล้วเจ้าจะได้กิน รับรองอิ่มหนำจนพุงกางเชียวล่ะ”

“ไม่โกหก”

“ฮ่าๆ สตรีเช่นข้าไยจะกล้าโป้ปดเด็กน้อยหลงทางที่ตอนนี้ปัญญาทึบเสียด้วย” นางเอ่ยแล้วจึงช่วยสระผมให้เขา เส้นผมชายหนุ่มนุ่มมือ มีน้ำหนักเลยชวนให้สัมผัส

แต่แรกนางอยากปล่อยให้เขาอาบน้ำตามลำพัง ทว่ามู่ชิงซานเอาแต่เล่นน้ำ ทั้งตีมือไปมา สลับการมุดศีรษะลงอ่าง ฟ่านรั่วเจี๋ยเลยกลัวว่าเขาจะขาดอากาศหายใจตายโดยที่นางยังไม่ทันได้ให้เขาชดใช้กรรมที่ก่อไว้กับแคว้นหมิง

“จะ...เจ้ารีบอาบเร็วๆ ได้หรือไม่ มู่ชิงซาน...” นางเอ่ย และนึกขึ้นได้ว่าหากเรียกชื่อเขาเช่นนี้ มันชวนขนลุกโดยแท้ จึงคิดเปลี่ยนใหม่

“จะ...เจ้า ลูกเป็ดน้อย!”

นางเรียกคนตัวโตที่สมองกลับเช่นนั้นและหัวเราะพรืดใหญ่

“เป็ด!” เขาเอานิ้วชี้ยาวๆ จิ้มหน้าอกตนเอง

“ใช่ ต่อไปนี้เจ้าคือเป็ดน้อยของข้า มู่ชิงซาน!” นางว่าพลางถูแผ่นหลังกว้างให้เขา ถูไปได้สักพัก ความรู้สึกแปลกๆ พลันเกิดขึ้น นางร้อนอบอ้าวในร่มผ้า รู้สึกว่าตนกำลังคิดเลื่อนเปื้อนอย่างผิดศีลธรรม จึงต้องหนีบขาทั้งสองข้างเข้าหากันเพื่อข่มกลั้นความหวานหวามที่เจียนเอ่อล้นออกจากเตาอุ่นๆ ของนาง

“เป็ดน้อย อาบน้ำเสร็จแล้วจงรีบลุกจากอ่างเถิด เดี๋ยวไม่สบาย”

เขาพยักหน้ารับ หากมิวายแสดงท่าทางเสียดายให้เห็น กระนั้นยังยอมลุกขึ้นยืน ซึ่งภาพที่ประจักษ์ต่อสายตาฟ่านรั่วเจี๋ยคือแก่นกายเขาที่ตั้งผงาด

หญิงสาวตกใจ ริมฝีปากอ้ากว้าง แต่ไร้เสียงใดๆ เล็ดลอด นางได้แต่สั่งให้เขาหาผ้ามาปิดร่างกาย หากมิวายยังจ้องมังกรที่อยู่กึ่งกลางลำตัวเขาด้วยใจที่เต้นแรง

มังกรของเขาอวบลำใหญ่ ปลายหัวหยักของมันบานเบ่ง นอกจากนั้นมันยังผงกหัวไหวไปมา ประหนึ่งกำลังทักทายนางเสียด้วย!

ชายหนุ่มก้าวออกมาจากอ่าง ยามนี้เขายืนประจันหน้านางซึ่งห่างกันเพียงเล็กน้อย ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาเลยรินรดเรือนกายนาง ชวนให้สยิวสุดกำลัง

“ดะ...เดี๋ยวได้เป็นไข้พอดี รีบห่มผ้าเดี๋ยวนี้ เจ้าเป็ดน้อย!”

มู่ชิงซานเอียงศีรษะไปทางซ้ายและขวาก่อนร้องอ๋อ เมื่อเห็นนางชี้ไปที่ผ้าผืนใหญ่เพื่อให้เขานำมาปกปิดร่างกาย

“รีบเช็ดตัว ไม่งั้นข้าจะไม่ให้เจ้ากินมื้อเย็น”

อารามกลัวไม่ได้กินอาหาร มู่ชิงซานจึงรีบคว้าผ้าผืนใหญ่มาคลุมร่างกายตน แต่เขาเคลื่อนตัวเร็วไปสักหน่อย และขาทั้งสองข้างนั้นเหมือนเด็กเพิ่งหัดเดิน ร่างสูงใหญ่เลยเซแซ่ดๆ เสียหลัก อึดใจต่อมาจึงสะดุดขาตัวเองแล้วล้มลงทับร่างฟ่านรั่วเจี๋ย

ไออุ่นจากร่างกายเขาทำให้หญิงสาวตกอยู่ในภวังค์ ริมฝีปากบางสีสดจุมพิตหน้าผากนาง เป็นจุมพิตแผ่วเบา หากมันรัญจวนใจจนหญิงสาวอ่อนระทวยไปทั้งร่าง

“หอม...ตัวหอมเหลือเกิน”