“อยู่เฉยๆ เดี๋ยวจะดีเอง”
ความสั่นพร่าของน้ำเสียงทุ้มที่ได้ยินอยู่ข้างหูยิ่งทำให้ลลิลทั้งงุนงงทั้งตื่นกลัวมากยิ่งขึ้นเพราะเธอรู้ว่าธรรมชาติของผู้ชายคนนี้กำลังเรียกร้อง ข้อมือบอบบางถูกจับมัดไพล่กันไว้ ส่วนริมฝีปากก็ถูกคาดทับด้วยผ้าอีกฝืนอย่างไม่ทันที่เธอจะเอ่ยร้องหรือถามอะไรออกมา ภคินเคลื่อนกายแกร่งที่แนบไว้กับร่างของเธอจนรู้ได้ถึงสรีระอันเต็มตึงไปทุกสัดส่วนอย่างแสนเสียดาย เขาจำต้องพาเธอออกไปจากตัวคฤหาสน์ให้เร็วที่สุดก่อนที่จะมีใครมาเห็น
“คุณเมทินีครับ”
เมทินีหันตามเสียงเรียกไม่คุ้นเคย ผู้ชายที่อยู่ในชุดเครื่องแต่งกายแบบเดียวกับคนงานในคฤหาสน์บริรักษ์และเธอก็เคยเห็นเขาอยู่เป็นประจำในทุกครั้งที่มาที่นี่
“คุณคินให้ผมเอาของมาให้คุณเมทินีครับ”
“ของอะไรเหรอ” ใบหน้าเรียบเฉียบปรับเปลี่ยนโดยฉับพลันที่ได้รู้ว่าใครเป็นคนส่งผู้ชายคนนี้มาหาเธอ
“คุณคินรบกวนคุณเมทินีช่วยนำสิ่งของนี้ขึ้นไปมอบให้ท
