ตอนที่ 7
1005 คำ
เสียงเพลงเคล้าคลอบาดอารมณ์เหมือนวันก่อนจนดูคล้ายจะเป็นเอกลักษณ์ของที่นี่ไปเสียแล้ว ทั้งแสง สี เสียง ล้วนถูกจัดสรรให้สำหรับปลุกเร้าอารมณ์ฝ่ายต่ำให้กระเจิงไปกับแรงยั่วเย้าทั้งจากน้องนางข้างเคียง ทั้งจากนักร้องและแดนเซอร์บนเวที ดวงตาคมเข้มกวาดมองทั่วทั้งคาเฟ่ทว่าไม่เห็นเจ้าของคนงามออกมาเยื้องกายด้วยมาดนางพญาเหมือนเช่นเคย
“พี่คะ มีใครเคยบอกพี่หรือเปล่าคะ ว่า..พี่หล่อม๊ากมาก.. พี่หล่อที่สุดในบรรดาแขก..ที่หนูเคยรับ”
สาวน้อยวัยไม่น่าเกิน 20 เบียดกระแซะหน้าอกอวบกับท่อนแขนเขา ขณะที่นิ้วมือกรีดกรายอยู่บริเวณเรียวปากและไล่เรื่อยลงมาตามลำคอแกร่งจนถึงแผงอก ความหยุ่นนุ่มสัมผัสรุกเร้าและพยายามอย่างยิ่งที่จะเสนอในสิ่งที่เขาอยากจะสนองเสียรู้แล้วรู้รอดกันไป ถ้าไม่ติดที่ว่าต้องรอคอย
“คะ..คุณคิน ขอโทษครับที่ผมมาช้า”
นุติในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รีบกระหืดกระหอบเข้ามาเพราะถูกโทรจิกให้มาเจอที่สถานที่แห่งนี้โดยด่วน! ภายใน 10 นาที แค่บึ่งรถออกจากบ้านมาถึงที่นี่ก็ 15 นาทีเข้าไปแล้ว แถมยังต้องขับรถไปคิดถึงหน้าบึ้งๆ นี้ไป แล้วเขาจะทำได้ไง
ภคินโน้มร่างระหงลงมาหาก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างที่ทำให้ใบหน้างามเหมือนจะเง้างอดขึ้นมาชั่วครู่ ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มตามเดิมพร้อมทั้งส่งคำทิ้งท้ายหยอดไว้อีกนิด
“ถ้าไม่อยู่.. หนูเปิดห้องรอเลยนะคะ”
รอยยิ้มเก๋กระชากใจสาวส่งไปทำให้สาวน้อยยิ้มแก้มแทบปริก่อนจะเดินเหมือนปลิวลมออกไป เพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางที่เจ๊.. จะมาตามแขกเรียก เพราะตาอินกับตานาที่เฝ้าปลาอยู่นั่นไง
“คุณคินครับ ทำไม..”
“ทำไมอะไรนุ ก็พามากินไก่ไง”
เสียงทุ้มตอบเรียบๆ ขณะที่ดวงตาคมโปรยเสน่ห์ให้กับไก่ทุกตัวที่เดินผ่าน และดูเหมือนไก่หลายตัวนั้นอยากจะกระโจนใส่เตาถ่านร้อนๆ อย่างเขาเสียจริง
“ให้มันจริงเถอะครับ คืนก่อน..สุดท้ายผมก็ต้องกลับไปกินอาหารญี่ปุ่นตามเดิม ไก่..ไม่ได้กินสักตัว”
นุติเอ่ยแบบเคืองๆ เพราะตั้งแต่คืนก่อนแค่เห็นว่าลินลดามีที่หมายที่สูงกว่า ภคินก็หอบเอาอารมณ์กราดเกรี้ยวกลับบ้านโดยไม่สนใจไก่สักตัว แล้วเขาจะกล้าสั่งไก่ไปกินบนห้องคนเดียวได้ไง สุดท้ายก็จำต้องกลับออกมาตามกัน
“วันนี้จะอนุญาตให้กินไก่..ว่างั้น!”
ดวงตามองลอดแว่นผ่านไปยังเจ้านายที่หล่อเสียจนเขาหมดความหมายไปเลยเวลามาอยู่คู่กันอย่างนี้ เพราะเชื่อได้ร้อยทั้งร้อยคงไม่มีไก่ตัวไหนอยากจะกระโจนใส่หม้อซุปของเขาแน่ ทว่าเตาถ่านร้อนๆ นั้นกลับชอบกันจริง
“ก็คงงั้น เลือกเอาสักตัวซิ เพราะฉันเจอตัวที่ถูกใจแล้ว”
ภคินทอดสายตาคมเข้มที่เจือไปด้วยแรงปรารถนาอย่างเต็มเปี่ยมไปยังสาวน้อยคนเดิมที่เดินเยื้องย่างเข้ามาหา รอยยิ้มอย่างกุมชัยชนะพร้อมกับฝ่ามือน้อยๆ ที่ยื่นมาตรงหน้าอย่างเชื้อเชิญ ทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธได้และก็ไม่อยากปฏิเสธเสียด้วย เพราะไก่สาวตัวนี้อาจจะทำให้เขาได้รู้ในบางสิ่งบางอย่างที่ไม่มีใครเคยรู้ก็ได้ และที่สำคัญ..ไก่มันก็น่ากินซะ
“อ้าว! คุณคิน ไหงทิ้งกันดื้อๆ อย่างนี้ล่ะ”
“ต้องการเพื่อนคุยไหมคะ”
เสียงหวานที่ดังอยู่ข้างกายทำให้นุติถึงกับต้องกลืนน้ำลายสอๆ ของตัวเองลงคอ เพราะไก่ที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบนั้น ทั้งสั้น ทั้งเดี่ยว ทั้งอึ๋มไปทุกสัดส่วน โดยเฉพาะส่วนที่แม่ให้มานั้นทำให้เขาต้องแอบคิดถึงอ๊อกซิเจนหากหายใจไม่ออกขึ้นมา
“พี่จะมาอีกไหมคะ”
สาวน้อยเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะแม้เจ๊..จะไม่ห้ามเรื่องการถามไถ่แขกในเรื่องทั่วไป แต่เรื่องที่ถามนั้นก็ควรจะเป็นจริตจะกร้านที่จะชักพาให้แขกที่ใช้บริการกลับมาอีก เพราะยิ่งแขกติดใจงานก็จะมี ทว่าสิ่งที่กลัวมันกลับกลายเป็นว่าเธอกำลังจะติดใจแขกพิเศษในวันนี้เสียเอง
“อืม.. ทำไมเหรอ อยากให้ผมมาอีก..”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นคำถามทำให้สาวน้อยรู้สึกประหม่าอายเป็นครั้งแรก ผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนใคร พายุอารมณ์ที่ผ่านพ้นไปการันตีได้เป็นอย่างดีว่า เขา..สุดยอดจริงๆ อิจฉา..ผู้หญิงที่เขาจะเลือกเป็นเมียนัก
ร่างสูงสมส่วนและแข็งแกร่งไปทุกสัดส่วนลุกขึ้นยืนก่อนจะพาร่างเปลือยเปล่าเข้าสู่ห้องน้ำที่ตั้งใจสร้างไว้เพื่อรองรับสมรภูมิที่อาจเกิดขึ้นได้ในทุกสถานที่ภายในห้องแห่งนี้ ฝาผนังประดับไปด้วยท่าทางร่วมรักตามแต่มนุษย์จะสรรค์สร้างขึ้นมาได้ เพียงแค่เห็นก็ให้นึกอยากลองท่าที่ยังไม่เคยทำ
“ชื่ออะไรน่ะเรา..”
ร่างเปลือยเปล่าที่พิสูจน์แล้วว่าเต็มไม้เต็มมือเดินตามเข้ามาเพื่อทำหน้าที่ของเธอให้จบ ฝ่ามือบางลูบไล้ฟองครีมสบู่อาบน้ำที่ด้านหลังแกร่งขณะที่ละอองน้ำจากฝักบัวรดรินทั้งสองร่างให้เปียกปอนพร้อมๆ กัน
“จะเอาชื่อจริง ชื่อเล่น หรือว่าชื่อที่ใช้ในการแสดงดีคะ”
เสียงกระซิบสั่นพร่าขณะที่ริมฝีปากแดงระเรื่อประทับเรื่อยไปบนไหล่หนา ฝ่ามือบอบบางโอบกอดร่างแกร่งพร้อมลูบไล้ครีมฟองด้วยจังหวะอารมณ์ที่จะเริ่มต้นอีกครั้ง ภคินยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหันมาเผชิญหน้า
“ชื่อที่อยากจะให้เรียก เวลา..”
“เชอรี่ค่ะ”
“อืม.. เชอรี่ น่ากินจัง”
- ผู้เขียน
