เพียงเชอรี่คล้อยหลังไป ลินลดาก็ถลาเข้ามาโอบกอดร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาอย่างไม่อยากรับรู้เรื่องราวอะไรอีกแล้ว เพราะสิ่งที่แม่เธอสื่อสารกับสาวอวบนั้นไม่รู้ว่าจะให้เธอเข้าใจอะไรไปได้อีก ถ้าไม่ใช่ “เล้า” อย่างที่ผู้ชายคนนั้นบอก
“ลิลลี่ จะมาทำไมไม่บอกแม่ก่อน แม่เป็นห่วงรู้ไหม ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะลูก ยายก็เป็นห่วงหนูมากเลย ลิลลี่ โธ่! พูดอะไรกับแม่บ้างซิลูก พูดกับแม่ซิลูก หนูอยากถามอะไร อยากรู้อะไรแม่จะบอกทั้งหมด แต่หนูอย่านิ่งเฉยอย่างนี้ ลิลลี่.. ลูกแม่"”
ฝ่ามือโอบกอดลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ พยายามจะฝืนร่างบางให้เข้าสู่อ้อมกอดเหมือนทุกครั้งที่เจอกันแม้มันจะนานกว่า 3 ปีแล้วก็ตามที่ไม่ได้เจอกันเลยสักครั้ง แต่สายใยของแม่กับลูกก็ยังผูกพันกันเสมอ ลูกที่ช่างพูดช่างถาม ลูกที่มักจะบอกฝากกำลังใจให้แม่คนนี้อยู่เสมอ แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอรู้สึกได้คือ ลูกกำลังจะหลุดลอยไปจากอ้อมกอดของเธอ ลินลดาสะอื้
