ตอนที่ 5
1031 คำ
ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ทว่าพุงพุ้ยที่ยื่นออกมานั้นทำให้ร่างสูงดูภูมิฐานและน่าเกรงขามมากยิ่งขึ้น บุคลิกนิ่งๆ ที่มีเพียงสายตาที่กวาดมองรอบด้านอย่างจะประเมินมองสถานการณ์ ภายใต้ชุดตำรวจครึ่งท่อนนั้นยิ่งทำให้คนของอีกฝ่ายต้องทำท่าแขยงๆ ไม่กล้าจะทำตามที่นายสั่ง
“เฮ้ย! กูสั่งให้รุมมันไง ทำไมมึงถึงไม่ทำ”
“ฮะ..เฮีย เอาจริงหรือครับ ผมกลัวปืนผู้กำกับ”
ไอ้ลูกน้องที่ยืนขวางอยู่ด้านหน้าหันมาบอกปากคอสั่น ขณะที่ดวงตาหวาดๆ ของมันส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่ล้อมรอบผู้กำกับบัญชาให้อยู่เฉยๆ อย่าได้ทำอะไรวู่วาม
“โธ่โว๊ย! แค่ตำรวจแก่ๆ คนนึง พวกมึงก็ป๊อดซะแล้ว ต้องให้ถึงมือกูทุกที”
เสียงพูดอย่างไม่เกรงกลัวใครเอ่ยบอกก่อนจะดันลูกน้องที่ยืนขวางอยู่ให้พ้นทาง เสี่ยพงศกรมองดูผู้กำกับบัญชาที่อยู่ในวงล้อมลูกน้องเขาอย่างเป็นต่อ ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์หนุ่มลูกครึ่งไทยจีนยกยิ้ม ดวงตาคมปานเหยี่ยวที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อจ้องมองผู้กำกับวัยใกล้เกษียณที่จ้องประสานสายตาไม่หลบเช่นกัน
“ผู้กำกับ วันนี้มันคิวผม ผู้กำกับจะมาชุบมือเปิบได้ไง โน่น! เด็กใหม่ๆ เยอะแยะ ทำไมต้องมาแย่งเฉพาะคนของผมด้วย”
เสียงวางอำนาจไม่กลัวใครดังขึ้น ซึ่งได้ผลทั้งแขกในร้านทั้งพนักงานก็ต่างหันมามองดูคู่อาฆาตที่ก่อเหตุการณ์ซ้ำๆ กันแบบนี้ทุกครั้งที่เจอกัน และเมื่อตาอินกับตานาแย่งปลา สุดท้ายตาอยู่ที่ชื่อ ภควัฒน์ ก็จะได้ปลาอวบอิ่มไปกินทุกครั้งไป แต่ครั้งนี้ท่าจะไม่ใช่ เพราะตาอยู่ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะเข้ามา
“อั๊วรู้ แต่อั๊วมาก่อน อั๊วก็ต้องได้สิทธิก่อนซิ เหอะน่าเฮียกร อาทิตย์หน้าอั๊วต้องไปราชการทั้งอาทิตย์ ตอนนั้นลื้อค่อยมาชดเชย” ผู้กำกับบัญชาพูดอย่างใจเย็น ทว่าน้ำเสียงเข้มปนอำนาจกับสายตาที่ยังชำเลืองมองคนรอบกายก็ทำให้ไอ้พวกที่ยืนล้อมอยู่นี้รู้สึกจะหายใจไม่ทั่วท้อง
“เฮ้ย! นั่นมันไม่เกี่ยว ถ้าผู้กำกับไม่อยู่มันก็เป็นสิทธิของผมหรือใครที่จะมาก็ได้ จะมาชดเชยกันได้ไง น้องดาไม่ใช่ขนมหรือถ้วยชามที่ผู้กำกับจะมาขอไปใช้ก่อนแล้วค่อยเอามาคืนนะ” พงศกรเสี่ยใหญ่วัย 44 ปี เพิ่มเสียงดังขึ้นอย่างไม่กลัว พร้อมแสดงท่าทางหวงเต็มที่
“เอาล่ะค่ะ ทะเลาะกันพอหอมปากหอมคอแล้วนะคะ อย่าทำให้แขกของดากลัวซิคะ”
แม่เล้าสาวสวยโผล่ออกมาห้ามทัพ เมื่อเด็กไปตามว่าสองหนุ่มใหญ่จะเปิดศึกกันอีกแล้ว ร่างอวบอิ่มในชุดเดรสสั้นสีดำกว้างลึกลงไปถึงร่องอก ผมม้วนลอนขมวดไว้หลวมๆ อย่างไม่ตั้งใจทำให้ลูกผมหลุดลุ่ยลงมาด้านหน้าเพิ่มความเซ็กซี่ที่เจ้าตัวตั้งใจให้เกิด มือบางคล้องแขนผู้กำกับบัญชาก่อนจะล็อคอีกข้างไว้กับท่อนแขนของเสี่ยพงศกร
“ไปหาอะไรดื่มให้อารมณ์เย็นก่อนนะคะ แล้วเราค่อยคุยกัน คืนนี้ดาจะเป็นคนเลือกเองค่ะว่าจะอยู่กับใคร อะ..เสี่ยอย่าเพิ่งโวยค่ะ ยังไงดาก็ไม่ทำให้เสี่ยผิดหวังแน่ และดาก็จะไม่ทำให้ผู้กำกับผิดหวังเหมือนกันค่ะ ไปนะคะ เดี๋ยวแขกดาตกใจ แล้วถ้าดาหมดอาชีพ ทั้งสองท่านต้องรับผิดชอบชีวิตดานะคะ”
ริมฝีปากบางที่เคลือบลิปสติกสีแดงสดเป็นมันวาวเอ่ยน้ำเสียงไพเราะช่างจำนรรจา และเธอมีวิธีรับมือเสี่ยพงศกรที่ทำท่าจะไม่ยอม พร้อมทั้งสามารถคล้องแขนตาอินกับตานาให้เดินตามเข้าไปในห้องวีไอพีได้อย่างตลอดรอดฝั่งแน่นอน
“เฮ้อ! เกือบจะได้ไปเที่ยวฮ่องกงแล้วกู”
ลูกน้องคนสนิทของเสี่ยพงศกรถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือหยาบปาดเหงื่อที่ละใบหน้า ความกลัวทั้งเจ้านายและนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่มีมากพอๆ กัน ก็..ผู้กำกับบัญชาน่ากลัวใช่ย่อย ความเด็ดขาดของแกที่เป็นโจษขานในกลุ่มนักก่ออาชญากรรม ไม่รวมทั้งมันที่เกือบจะโดนรวบตัวได้หลายรอบ ถ้าไม่ติดว่าเสี่ยช่วยไว้มันก็คงมีหวังได้ตีตั๋วรอบพิเศษไปเที่ยวฮ่องกงนานแล้วแน่ๆ
ภคินชะงักฝีเท้าที่กำลังเดินผ่านโซนสระว่ายน้ำที่จัดเป็นสวนสวยสไตล์บาหลีตัดผ่านไปยังบ้านเดี่ยวชั้นเดียวที่แยกออกมาจากตึกใหญ่ บ้านที่เขาตั้งใจจะสร้างให้แม่เป็นของขวัญ ให้เป็นที่รวบรวมบรรดาหนังสือที่แม่ของเขาสะสมไว้หรือใช้เป็นที่สังสรรค์กับเพื่อนฝูง ด้วยเพราะอยู่ใกล้สระว่ายน้ำและบริเวณสวนสวยทั้งยังไกลจากตึกใหญ่พอสมควร จึงทำให้เป็นสถานที่ที่เป็นส่วนตัวได้เป็นอย่างดี ทว่ามารดากลับไม่มีโอกาสได้ใช้ บ้านหลังน้อยที่อุ่นไอความรักจากเขาสู่แม่จึงกลายเป็นบ้านที่แสนอบอุ่นทุกครั้งที่เขากลับมา
ภาพบิดาที่นั่งทอดอารมณ์พร้อมโปรยอาหารลงในบ่อปลาคาร์ฟที่ว่ายวนไปมาราวกับจะปลุกปลอบใจเปลี่ยวเหงาของเจ้านาย ดวงตาคมเข้มผ่านพ้นวันเวลานั้นทอดมองสายน้ำที่ทำลดหลั่นเป็นธารน้ำตกจำลองให้อากาศได้หมุนเวียนและเพิ่มความเย็นให้กับสายน้ำให้อยู่ในระดับอุณหภูมิที่เจ้าปลาสีสวยเหล่านี้ชื่นชอบ
“อ้าว! พ่อครับ คืนนี้ไม่ออกไปข้างนอกหรือครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามตรงประเด็น เพราะไม่บ่อยนักที่จะเห็นบิดาอยู่ติดบ้านและดูเหมือนเขาจะรู้คำตอบนั้นเสียด้วย
“อืม.. ให้โอกาสคนอื่นบ้าง” คำตอบส่งมาทว่าดวงตายังไม่ละไปจากหมู่ปลาด้านล่าง
“โอกาส..พ่อเรียกสิ่งนั้นว่าโอกาสหรือครับ”
- ผู้เขียน
