อาการสั่นสะเทือนที่กระเป๋ากางเกงทำให้นุติละสายตาจากใบหน้างามพร้อมทั้งถอนใจอย่างโล่งอกที่เหมือนระฆังช่วยไม่ให้เขาต้องแสดงท่าทีเขินๆ ต่อหน้าสาวน้อยที่เขาเริ่มจะมีความรู้สึกพิเศษกับเธอมากขึ้นๆ
“ครับคุณคิน ฮะ! ว่าไงนะครับ มาไม่ทัน อ้าว! แล้วผมจะแก้ตัวกับท่านยังไง โธ่! ให้ผมพูดแทนผมไม่กล้าหรอกครับ มันหน้าที่ของคุณคินนะไม่ใช่ผม” นุติชะงักกับสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมาซึ่งมันรวมสายตาหวานปนตื่นๆ ของลลิลไว้ด้วย เขาจึงเลี่ยงที่จะเดินออกมาอีกทางเพราะไม่อยากให้ใครได้ยินหัวข้อที่สนทนา
“คุณคิน..มาไม่ทันจริงๆ หรือครับ”
คำถามที่ไม่สมควรอย่างที่สุดถูกส่งออกไปเพราะความไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง ธุระที่ภคินว่านั้นทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องและ 3 วันที่ผ่านมานี้ไม่มีใครในบริษัทที่ได้เห็นภคินเลยสักคน แล้วเจ้านายหนุ่มเนื้อหอมของเขาจะไปไหนกัน แม้ไม่อยากจะละลาบละล้วงเรื่องของเจ้านาย ทว่าบิลเรียกเก็บค่าใช้จ่ายตั๋วเครื่องบินก
