เมียรักคนเถื่อน

4

ปทุมถันสีสดซุกซ่อนเอาไว้ภายในเสื้อผ้ามิดชิด ยอดถันสีชมพูระเรื่อน่าลิ้มชิมรสชาติ แต่สิ่งที่ดูเย้ายวนดึงดูดให้เขาอยากเข้าไปเชยชิมคือดอกไม้งดงามกลางกายสาว ซึ่งเขาเคยสัมผัสมาแล้วว่ามันหวานจับจิตแค่ไหน

เขาสะบัดศีรษะไปมาเพื่อเตือนตัวเองว่าอย่าใจอ่อนกับเธอเด็ดขาด ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด หลอกให้รักหลอกให้หลง สุดท้ายก็ทิ้งเขาไปเหมือนแพรไหม

ไม่มีความรักแท้บนโลกใบนี้ เธอแค่ใช้มารยาหลอกล่อเพื่อให้ตัวเองดูน่าสงสารเท่านั้น

อภินันท์เปลี่ยนจากชุดเจ้าสาวมาเป็นชุดนอนให้เธอ เป็นเสื้อกางเกงลายการ์ตูนน่ารักที่เขารื้อมาจากกระเป๋า เขาไม่ได้สวมชั้นในให้เธอเพราะคิดว่าเสียเวลา 

เขาอาบน้ำแล้วแต่งตัวก่อนคลานขึ้นเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ร่างบอบบางซุกหาไออุ่นจากอกแกร่งที่ไม่รู้สึกตัว

อภินันท์ชะโงกหน้ามองหญิงสาวในอ้อมแขน ความง่วงเริ่มเข้ามาเยือนเขาในที่สุด

ร่างสูงกอดตอบร่างบอบบางที่กอดรัดเขามาแนบอก กลิ่นกายสาวหอมจรุงใจทำให้เขาหักห้ามใจไม่อยู่ กดจุมพิตหน้าผากมนอย่างหนักหน่วง

ริมฝีปากอวบอิ่มสีสดกำลังเผยออย่างเชิญชวน ริมฝีปากหยักหนากดทับแผ่วเบา แขนแกร่งรั้งร่างนุ่มนิ่มหอมหวานมากอดแนบอกอีกครั้ง เมื่อเข้าห้วงนิทรารมย์อันแสนสุข

นิรดาค่อยๆ รู้สึกตัวเพราะเหมือนมีอะไรมาลูบไล้เรือนร่างบอบบาง หญิงสาวปรือตามอง ตกใจเมื่อสัมผัสกับร่างหนาของใครบางคน

“ปะ... ปล่อยน้องหนู” หญิงสาวผลักไสร่างสูงที่กำลังจูบซับไปทั่วเรือนร่างอยู่ในขณะนี้ ร่างน้อยสั่นระริก ไม่คุ้นชินกับสัมผัสแนบชิดแบบนี้มาก่อน

“จะดิ้นทำไม เป็นเมียก็ต้องทำหน้าที่เมีย จะหนีไปไหน”

อภินันท์เบียดชิดร่างแกร่งอย่างคุกคาม เขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งให้นอนกอดภรรยาตัวหอมโดยไม่ทำอะไรเลย มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ

 จะทนได้ยังไง เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน เธอทั้งสวยทั้งน่ารักแถมทั้งหอมหวานขนาดนี้ มันจะผิดอะไรที่จะใช้สิทธิ์ของตัวเองเพราะเธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาแล้ว

“พี่ใหญ่ปล่อยน้องหนูไปเถอะคะ น้องหนูกลัว”

นิรดาอ้อนวอนด้วยความหวาดหวั่น ดวงตาฉายแววหวาดกลัว ชัดเจน

“กลัวเหรอ กลัวแล้วมาแต่งงานกับฉันทำไม รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าต้องเป็นแบบนี้”

อภินันท์รวบร่างที่คลานหนีเข้ามาใต้ร่าง รู้สึกไม่สบอารมณ์ที่เห็นกิริยานั้นของเธอ ริมฝีปากหนากดจุมพิตไปทั่วเรือนร่างบอบบางที่มีชุดนอนลายการ์ตูนสวมใส่อยู่ เมื่อเขาอยากแกล้งคนที่ทำท่าหวาดกลัวเกินเหตุ

“ปล่อยน้องหนู น้องหนูกลัว”

ยิ่งเธอดิ้นรนเขายิ่งมีอารมณ์ ชายหนุ่มกระชากชุดนอนน่ารักออกจากกายแรงจนมันฉีกขาด

“กรี๊ด!” เสียงกรี๊ดของหญิงสาวดังขึ้นก่อนแปรเปลี่ยนเป็นแค่เสียงอู้อี้ เขากดริมฝีปากปิดทับเอาไว้ เรียวลิ้นอุ่นหนาเข้าสัมผัสจนทั่วในโพรงปากหอมหวาน ดุนดันลิ้นเข้าไปโรมรันคุกคาม

นิรดาตัวอ่อนระทวยไม่มีเรี่ยวแรง มือหนาถอดชุดนอนของตัวเองออกแล้วตามลงไปทาบทับเรือนร่างเปลือยเปล่า

ชายหนุ่มแยกเรียวขาให้แยกออกจากกันอย่างไร้ความนิ่มนวล จับพาดบนบ่าแข็งแกร่ง ริมฝีปากร้อนรุ่มก้มลงลามเลียสัมผัสดอกไม้งามช่อสวยด้วยความกระหายหิว

นิรดาจับศีรษะของเขาเพื่อดันออก รู้สึกอับอายในการกระทำนั้นเป็นที่สุด ไม่เคยคิดว่าเขาจะทำอะไรน่าเกลียดน่าอายเช่นนี้

เธอคิดสับสนไปหมด ยิ่งเธอดิ้นหนีสัมผัสของเขา ผลักไสมากเท่าไหร่ เขายิ่งอยากตวัดลิ้นสากร้อนลามเลียไปทั่วดอกไม้งามแรกแย้มมากยิ่งขึ้น ให้เธอตระหนักว่าไม่มีวันหนีเขาไปไหนได้พ้น

นิรดาแหงนหน้ากระถดถอยสะโพกหนีแต่ไม่สามารถหนีเขาไปได้ หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บเพื่อระงับเสียงร้องครวญครางด้วยความทรมาน ลิ้นหนาร้ายกาจดึงดันสอดใส่เข้าไปในในดอกไม้ช่อใหญ่อวบอูม เร่งเร้าหนักหน่วงแนบชิดไม่ยอมละห่าง

นิรดาเกร็งร่างเสียวซ่าน ดึงทึ้งผมดกหนาของเขาด้วยความกระสัน เท้าเรียวน่ารักจิกเกร็งอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ลิ้นร้ายกาจปรนเปรอด้วยความชำนาญไม่เว้นวาง ใบหน้าหล่อเหลาไม่ยอมถอดถอนออกมาจากความหอมหวานง่ายๆ

“พี่ใหญ่ น้องหนู อ้ายย...” นิรดากระตุกร่างบอบบางเมื่อกำลังคว้าสวรรค์พร่างพรายมากุมเอาไว้ในอุ้งมือ ความสุขสมรายล้อมอยู่รอบกายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

หญิงสาวรับรู้ถึงความกระสันอันแสนวาบหวามที่ได้รับ ปล่อยร่างอ่อนแรงบนที่นอนหนานุ่ม ร่างอรชรหายใจหอบกระเส่า ใบหน้าแดงก่ำ

อภินันท์ชะโงกหน้ามองใบหน้านวล แก้มแดงก่ำน่าปรารถนา เขาแตะลิ้นเลียริมฝีปากด้วยความกระหาย

“ยัยจืด... หวานอะไรขนาดนี้”

อภินันท์พูดเสียงแหบพร่า คลานขึ้นมาทาบทับร่างบอบบางอีกครั้ง ริมฝีปากหยักหนากดจุมพิตหนักหน่วง มือทั้งสองข้างขยำเคล้นคลึงทรวงอกอวบอิ่มอย่างต่อเนื่อง ริมฝีปากร้อนรุ่มสัมผัสไปทั่วร่างทำให้ความเสียวกระสันมากยิ่งขึ้นเป็นทวีคูณ

“อือๆๆ” นิรดาเอามือเรียวบางวางทับบนมือหนาแข็งแกร่ง เพื่อพยายามผลักไสมือหนาที่ขยำเคล้นคลึงอกอวบอิ่ม

เขาละริมฝีปากจากกลีบปากหอมหวานเพื่อดูดกลืนปทุมถันอิ่มสวยหนักหน่วง เสียงขบเม้มที่กำลังดูดกลืนกินปทุมถันแสนหวานดังไปทั่วห้องกว้าง

“พี่ใหญ่...” นิรดาอุทานเมื่อมือหนาทั้งสองรั้งร่างบอบบางยกขึ้นจากพื้นเตียงให้แอ่นหน้าอกอวบอิ่มให้เขาดูดกินถนัดถนี่ เขาไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ

“ยัยจืดแสนหวาน ต่อไปนี้เธอต้องนอนกับฉันทุกคืน ทุกเวลาที่ฉันต้องการ คนอะไรหอมหวานไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว”

อภินันท์ผงกศีรษะขึ้นมองหญิงสาวที่กำลังครวญครางเพื่อพูดเสียงแหบพร่า 

นิรดาอยากจะขอร้องว่าอย่าทำกับเธอแบบนี้เลย เธอกำลังจะขาดใจ

ตอนนี้หายใจแทบไม่ทันด้วยความเสียวซ่านที่แผ่ไปทั่วเรือนร่าง แต่ไม่มีแม้แต่แรงจะเอื้อนเอ่ยออกมา

ชายหนุ่มดูดกลืนปทุมถันอวบอิ่มจนพึงพอใจ เลื่อนมือหนาเพื่อ แยกเรียวขาของหญิงสาวออกอีกครั้ง แต่เป็นไปแบบนิ่มนวล สายตาคมกล้ามองดอกไม้งามช่อใหญ่อวบอูมสีสดน่ากลืนกินไม่วางตา

ลมหายใจเร่าร้อนติดขัดอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างสูงจดจ่อความใหญ่โตแข็งแกร่งของเขาเข้าไปเพื่อสอดประสานกับดอกไม้งามอวบอูมที่กำลังเบ่งบานรอรับอยู่ตรงหน้า

นิรดามองความใหญ่โตของเขาตาโตด้วยความหวาดกลัว ดวงตาที่ร้อนแรงลุกโชนด้วยเพลิงเสน่หา ทำให้เธออ่อนล้าเหลือกำลัง

กายหนาค่อยๆ กดแทรกความแข็งแกร่งใหญ่โตประสานเข้าไปอย่างเนิบนาบเชื่องช้า ลมหายใจของเธอขาดเป็นห้วง รู้สึกตื่นเต้นจับจิต

เขานึกตกใจในความรู้สึกนี้ของตัวเองเช่นกัน ไม่คิดว่าจะรู้สึกรุนแรงกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาแทบคลั่ง

“พี่ใหญ่ อย่า! ค่ะ” นิรดากระถดถอยหนีสิ่งแปลกปลอมใหญ่โตที่กำลังคืบคลานเข้ามาในร่องรัก กรีดร้องตกใจ ร่างบอบบางสลบไปเพราะความหวาดกลัว

อภินันท์สบถเบาๆ อารมณ์เสียเมื่ออยู่ดีๆ เธอก็สลบไป เขาเข้าไปได้แค่นิดเดียว กายแกร่งปวดร้าวไปหมดเพราะไม่ได้รับการปลดปล่อย ชายหนุ่มถอดถอนความแข็งแกร่งออกมา อารมณ์ค้างรุนแรง

“แม่ตัวดีทำให้ฉันอารมณ์ค้างรู้ไหม”

เขาตบแก้มเธอเบาๆ เขย่าน้อยๆ แต่เธอไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ไม่รู้จะทำเช่นไรดี เรือนกายแข็งแกร่งต้องการปลดปล่อยอย่างยิ่งยวด มือหนาจึงจับมือเรียวบางให้โอบอุ้มไปรอบความแข็งแกร่งใหญ่โตแทน พร้อมทั้งสอดประสานเป็นจังหวะเพื่อเร่งการปลดปล่อย

ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยคงแทบคลั่งตาย ชายหนุ่มครางและคำรามพร้อมทั้งกดความแข็งแกร่งไปบนหน้าท้องแบนราบของภรรยาที่นอนหลับไม่ได้สติ ธารรักที่หลั่งไหลออกมาเมื่อเดินทางไปถึงห้วงความสุขแบบไม่ต้องพึ่งความอบอุ่นอันแสนเย้ายวนในช่อดอกไม้งามของเธอ