“นายไม่กินจริงๆ เหรอ?”
“ไม่กิน”
“กินหน่อยนะ...”
“ไม่”
ฉันยิ้มเจื่อนพลางหันหน้ากลับมาทางเดิม ฮอทดอกที่เพิ่งซื้อจากเซเว่นในมือถูกฉันจัดการทันทีหลังจากโฮคิปฏิเสธที่จะทานมัน เขาไม่ยอมทานอะไรสักอย่างเลย แม้แต่เครื่องดื่มหรือขนมปัง อ้อ...เขาซื้ออย่างหนึ่งแหละ รู้ไหมว่าเป็นอะไร
แกรก!
“นายสูบบุหรี่จัดไปนะ” ฉันละความสนใจจากฮอทดอกในมือเมื่อเสียงจุดไฟแช็กดังขึ้น เขาสูบบุหรี่อีกแล้ว และใช่...ที่เขาเข้าไปในเซ่เว่นเมื่อครู่นี้น่ะ เขาซื้อเพียงบุหรี่แต่ไม่ยอมซื้ออาหารอะไรเลยสักอย่าง บ้าชะมัด ทำไมเขาถึงไม่ดูแลตัวเองเลยนะ
โฮคิเลื่อนสายตามาที่ฉันครู่หนึ่ง แล้วหันกลับไปดังเดิม เขาทอดมองไปด้านหน้าที่เป็นแม่น้ำใหญ่ ในขณะเอนกายพิงกับราวเหล็กที่มีความสูงระดับเอว กระแสลมบางเบาพัดไหวมาวูบหนึ่ง นำพาเรือนผมของเขาพลิ้วไปตามแรงจนเผยให้เห็นใบหน้าขาวที่เต็มไปด้วยบาดแผลอย่างชัดเจน
ตอนนี้เราอยู่ในส่วนที่เป็นสวนสาธา
