บทที่ 13 คำดูถูก
1072 คำ
บทที่ 13 คำดูถูก
หลายวันต่อมา
บ้านภัควรเดชที่มักจะเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ปกคลุมไปด้วยความเงียบสงบ แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนเพิ่มความอึดอัดอย่างน่ากระอักกระอ่วนให้เฌอรินอีกครั้ง หลังจากวันนั้นเฌอรินก็แทบไม่สู้หน้า ยิ่งรู้ว่าเขาต้องการแต่งงานกับพี่สาวของเธอไม่ใช่เธอก็ยิ่งนึกเสียใจ
บางทีถ้าพี่เฌอรัลมา ปราบอาจไม่ใจร้ายอย่างที่ปฎิบัติกับเธอแบบนี้
“อย่าลืมเอากาแฟไปให้คุณปราบด้วยนะคะ”
“หา รินเหรอคะ” อุตส่าห์คิดว่าจะทางหลบหน้า แต่ดูเหมือนว่าป้าแก้วยังพยายามหาทางเธอให้เข้าไปใกล้ชิดปราบ
แล้ว...เธอก็เลี่ยงไม่ได้ เพราะไม่อยากให้คนในบ้านมองว่าเธอเรื่องมาก...
ก๊อก ก๊อก
ที่หน้าห้องทำงานของปราบ มือบางเคาะห้องของเบา ๆ ที่หน้าห้อง ทว่าเธอยืนรออยู่หลายนาที ก็กลับไม่มีวี่แววการเอ่ยอนุญาตกลับมาเลยแม้แต่น้อย
“คุณปราบอยู่ไหมคะ คือ...รินเอากาแฟมาให้ค่ะ”
...
“ถ้าอย่างนั้นรินเข้าไป...”
แกร๊ก !
ประตูห้องเปิดออกด้วยความรวดเร็ว ในขณะที่เฌอรินยังไม่ทันจะพูดจบประโยค ใครบางคนปรากฏตัวออกมา เมื่อใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบกับเจ้าของร่างสูงกำลังปรายตามามองที่เธอด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ เขายังคงดูโกรธเหมือนเมื่อวันก่อน แต่ครั้งนี้อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ
ความเงียบที่เกิดขึ้นผสมกับรังสีออร่าจากปราบที่แผ่ออกมาชวนให้คนร่างบางอย่างเฌอรินต้องลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างอึดอัด
“เอ่อ…กาแฟค่ะ” เสียงเล็กเบาผะแผ่ว ถึงหญิงสาวจะพยายามข่มความกลัวมาตลอดทางแต่พอเอาเข้าจริงทุกอย่างที่ตั้งใจจะพูดก็พลันหายไปจนหมด
“ใครใช้ให้เอามา!” ชายหนุ่มพูดสั้น ๆ สายตาหยามหยันอีกฝ่ายจนคนฟังรู้สึกหน้าชาเหมือนโดนปราบตบหน้า
“มันเป็นหน้าที่ค่ะ...”
“เธอนี่เก่งเรื่องยั่วยวนสินะ โดนฉันกดลงเตียงขนาดนั้น ยังจะกล้าเข้ามาหา” ปราบพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ส่วนเฌอรินได้แต่ก้มหน้าลงซ่อนแววตาสั่นไหว
“หรือเธออยากจะแต่งงานกับฉันจนตัวสั่น?” ใบหน้าคมคายโน้มเข้ามาใกล้เพื่อจ้องเฌอรินเขายังคงเหยียดหยามหญิงสาวต่อไม่หยุด
“...”
เฌอรินไม่พูดอะไร เธอรู้ดีว่าปราบคงจะชอบเฌอรัลมาก และคงจะโกรธเธอที่ดันเสนอตัวมาแทนพี่สาวของตัวเอง เป็นสาเหตุให้ชายหนุ่มตรงหน้าต้องผิดหวัง
“ดูเหมือนฉันจะพูดถูกสินะ” เขายืดตัวกลับไปยืนหลังตรงดังเดิมพลางเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“อย่าหลงตัวเอง” ในที่สุดเฌอรินก็ทนไม่ไหว เธอเงยหน้าจ้องตาคนตัวโตกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“หืม...ว่าไงนะ”
อีกฝ่ายหันกลับมามองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“ฉันบอกว่าคุณอย่าหลงตัวเอง เพราะความจริงแล้วที่บ้านฉันไม่ได้อยากมีใครอยากแต่งงานกับคุณ เป็นคุณต่างหากที่ขอให้บ้านฉันแต่งงานด้วย”
“แล้วก็เลยเสนอตัวเองแทนพี่สาว” ถ้อยคำเสียดสีดูถูกยังคงดังออกมาจากปากชายหนุ่มไม่หยุดหย่อน แม้เฌอรินจะบอกให้ตัวเองต้องอดทน แต่นี่มันก็มากเกินกว่าที่เธอสมควรจะได้รับ เธอเงยหน้าสู้สายตาไม่ลดละ
“ทำเป็นใสซื่อต่อไปเถอะ ฉันรู้เบื้องหลังของเธอว่าเน่ามากขนาดไหน”
“ช่วยไม่ได้ ในเมื่อคุณเลือกจะแต่งงานกับบ้านฉันโดยที่บ้านฉันไม่เต็มใจ งั้นก็เชิญรับความเน่าเฟะจากบ้านฉันไปเถอะ”
“บ้านเธอนี่คงจะน่ารังเกียจทั้งบ้าน เว้น...เฌอรัลพี่สาวเธอไว้สักคน”
ปราบเอ่ยน้ำเสียงห้วนที่เต็มไปด้วยความก้าวร้าว เขาไม่ปล่อยหรือรอให้เฌอรินได้ตอบโต้ เมื่อพูดจบปราบก็มองเธอด้วยสายตารังเกียจ ก่อนจะเดินกระแทกไหล่เล็กของเธอออกไปโดยไม่หันกลับมา
เฌอรินยืนนิ่งด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก หญิงสาวไม่ได้มีเจตนาอย่างที่ปราบว่า มากไปกว่านั้นเธอยิ่งไม่เข้าใจว่าทั้งหมดที่อีกฝ่ายกล่าวว่าเธอเน่าเฟะมันหมายความว่าอย่างไรกันแน่
....
ที่บริษัท
“คุณปราบไม่พูดกับคุณหนูเฌอรินแรงเกินไปหรือครับ”
เสียงของก้องภพดังขึ้นตามหลังในขณะที่ปราบกำลังเดินไปตามทางทอดยาวในตัวอาคารของบริษัท เสี้ยวหน้าคมคายเอี้ยวมาเล็กน้อยเหมือนจะฟังอยู่ครู่หนึ่ง แต่ทว่าสุดท้ายก็หันกลับไปอย่างไม่แยแสดังเดิม ขายาวยังก้าวเดินต่อไป
“นายจำเป็นต้องพูดเรื่องนั้นกับฉันที่นี่ด้วย?” ปราบพูดออกมาลอย ๆ เหมือนต้องการจะสื่อให้คู่สนทนารีบเปลี่ยนหัวข้อก่อนที่เขาจะเก็บอารมณ์ขุ่นมัวที่อยุ่ข้างในเอาไว้ไม่อยู่
เมื่ออยู่กันสองคนปราบและก้องภพก็เหมือนเป็นเพื่อนกัน ก้องภพมักจะพูดอะไรก็ตามที่เขาคิด แล้วมันก็มีหลายครั้งที่ทำให้ปราบรู้สึกหงุดหงิดกับอีกฝ่ายไม่น้อย อย่างเช่นการเอาเรื่องของผู้หญิงคนนั้นมาพูดกับเขาในตอนนี้
ปราบเริ่มรู้สึกแปลกใจแล้วว่าเฌอรินมีอะไรดีนักหนา หลายวันที่ผ่านมา ทำไมเขาจะไม่สังเกตเห็น ในเมื่อคนอื่นในบ้านต่างเข้าหาและเอ็นดูกับผู้หญิงอย่างเฌอรินนัก
“ไม่ใช่แบบนั้นครับคุณปราบ บางทีคุณหนูเฌอรินอาจไม่ได้เป็นแบบที่เราคิด เพราะเท่าที่ดูคุณหนูเฌอรินดูเป็นเรียบร้อยมาก หรือบางทีเธออาจไม่ได้เป็นอย่างที่นักสืบคนนั้นส่งมาให้ ผมว่า...”
ก้องภพพยายามจะบอกในสิ่งที่ตัวเองกำลังรู้สึกสงสัย แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะในลำคอออกมาราวกับเพิ่งได้ยินมุกตลก
“หึ หึ ดูเหมือนว่าใคร ๆ ก็จะชอบหล่อนไปหมด แม้แต่นายเอง”
“คือ...ไม่ใช่แบบนั้นครับ” ก้องภพเลือกที่จะไม่เซ้าซี้ต่อ เขารู้นิสัยของปราบดีว่าเป็นคนดื้อเงียบขนาดไหน
- ผู้เขียน
