บทที่ 12 สร้อยเพชร
1149 คำ
บทที่ 12 สร้อยเพชร
ที่ห้องนอนของปราบ
ประตูลายไม้ขัดเงาสวยงามสีเข้มถูกเฌอรินเปิดเข้าไป ในห้องพอมีแสงสลัวๆส่องเข้ามาให้พอเห็นสิ่งต่างๆได้บ้าง ก่อนเธอจะหันกลับไปปิดประตูแล้วค่อย ๆ เดินเข้ามา
กลิ่นอโรม่าหอมสดชื่นตลบอบอวลไปทั่วห้องชวนให้เฌอรินรู้สึกผ่อนคลาย เธอได้เข้ามาทำความสะอาดห้องของชายหนุ่ม แต่เหมือนว่าหญิงสาวจะได้เล่นสนุกมากกว่าจะทำความสะอาดตามภารกิจที่ได้รับมอบหมาย
“โห… ห้องใหญ่มาก ต่างจากห้องของเราลิบลับ” เธอนึกหมั่นไส้เจ้าของห้องขึ้นมาก่อนจะเดินไปเปิดไฟให้สว่าง ดวงตากลมโตเริ่มกวาดสายตาไปมาเพื่อสำรวจสิ่งต่าง ๆ ในห้องอย่างรู้สึกสนใจ
ห้องของปราบมีขนาดใหญ่กว่าห้องของเฌอรินประมาณสามถึงสี่เท่า แถมมีห้องน้ำที่หรูหราใหญ่โตน่าใช้ โทนห้องตกแต่งด้วยสีเทาเข้มและสีเงินเป็นส่วนใหญ่ เข้ากับท่าทางบุคลิกของเขาที่มักดูเป็นคนเคร่งขรึมตลอดเวลา
เตียงขนาดคิงไซส์มีรอยยับย่นเล็กน้อยเนื่องจากเพิ่งถูกปราบใช้งานเมื่อไม่นานมานี้
ตุบ !
“อ่าา เตียงหมอนั่นนุ่มขนาดนี้เลยหรือเนี่ย นอนสบายจัง” เฌอรินทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอนที่หนานุ่ม ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ
“เห้อ นอนสบายกว่าเตียงเราที่ห้องนั้นตั้งเยอะ แต่เอ๊ะ... ไม่ได้สิรีบทำรีบไปดีกว่า”
เธอรีบดีดตัวลุกขึ้น พลันเผลอสะบัดมือหลังไปชนโดนโต๊ะหัวเตียงจนเกิดเสียง หญิงสาวตกใจจนต้องรีบหันไปดูเพราะกลัวว่าจะทำอะไรแตกหักเสียหายเข้า พลันสายตาสะดุดเข้ากับกล่องสีน้ำเงินกล่องนึงที่ทำขึ้นพิเศษ มันมีอักษรตัวเขียนภาษาอังกฤษสลักอยู่ที่หน้ากล่องด้วยสีเงินว่า 'เฌอรัล' ที่ตกอยู่
“เฌอรัลเหมือนชื่อพี่เฌอรัลเลย” มือเล็กเอื้อมไปหยิบกล่องปริศนาที่ดึงดูดสายตาของเธอขึ้นมา ก่อนจะหันซ้ายหันขวาเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครโผล่มาตอนนี้
“หวังว่าหมอนั่นคงยังไม่กลับมาตอนนี้นะ คงไม่หรอกเขาเพิ่งออกไปทำงานนี่นา”เธอพูด ก่อนจะค่อยๆเปิดมันออก
“นี่มัน...”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความดีใจ ในกล่องมีสร้อยเพรชขนาดเล็กที่แสนคุ้นเคย มันคือสร้อยจี้เพรชสีเงิน Char-R กำลังส่องแสงแวววาวประกาย และมันคือสร้อยเพรชที่เธอทำหายในวันที่เกิดอุบัติเหตุ
ครั้งนึงเธอเคยได้มันมาเนื่องในวันเกิดแล้วมันก็เป็นของขวัญชิ้นแรกที่เคยได้ จำได้ว่าตอนที่เธอทำมันหาย เธอรู้สึกแย่และโทษตัวเองมากด้วยว่ามันเป็นของมีค่าที่คุณพ่อและคุณแม่ตั้งใจซื้อมาเซอร์ไพรส์
“เขาเป็นคนเก็บได้สินะ” เฌอรินรู้สึกดีใจมากที่จะได้ของตัวเองคืน ก่อนที่แววตาของเธอจะแปรเปลี่ยนเป็นความผิดหวังทันที เพราะที่หน้ากล่องดันถูกสลักชื่อว่าเฌอรัลตัวเบอเริ่ม
อย่าบอกนะว่า เขาคงเข้าใจว่านี้เป็นสร้อยของพี่เฌอรัล
“หรือว่าที่เขาใจร้ายกับเธอ เพราะอยากแต่งงานกับพี่เฌอรัล...แล้วนี่อะไร” เฌอรินวางสร้อยเพชรของตัวเองลงในกล่อง ก่อนจะหยิบแฟลชไดร์ฟสีทองที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาดู เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาแบบนี้ถึงเก็บมันเอาไว้กับสร้อยเพชร
“ใครอนุญาตให้มาแตะต้องข้าวของของฉัน!”
เสียงแผดน่าเกรงขามดังลั่นจนเฌอรินถึงกับสะดุ้ง เมื่อใบหน้าหวานหันกลับไปมองตามเสียงก็พบกับชายหนุ่มผู้ที่เป็นเจ้าของห้องอย่างปราบ เขาเพียงแต่ลืมของเอาไว้และไม่คิดว่าจะเจอเฌอรินในห้องนี้
สีหน้าของปราบตอนนี้ราวสัตว์ร้ายที่แสนน่ากลัว ใบหน้าคมคายขมกรามแน่นจนนูนขึ้นเป็นสัน เขาจ้องตาเขม็งมาที่เธอก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาด้วยฝีเท้าหนัก ๆ
ปึก ! ร่างเล็กตกใจจนหงายหลังไปบนที่นอนอีกครั้ง กล่องสีน้ำเงินกำมะหยี่หลุดจากมือ ทว่าในมือยังคงกำแฟลชไดร์ฟเอาไว้แน่น เพราะไม่รู้ว่า นี่คือหลักฐานสำคัญที่พ่อของเธอสั่งมาลอบฆ่าเขา
“ฉันถามว่าใครอนุญาตให้เธอเข้ามายุ่งกับของของฉัน!”
ปราบดูโกรธมาก ชายหนุ่มกระชากเอาแฟลชไดร์ฟสีทองในมือเฌอรินกลับไป คิ้วทะนงเฉียงขึ้นเพราะแรงอารมณ์โมโห สายตาแข็งกร้าวจ้องมาที่เธอ ก่อนเสียงตะหวาดดังขึ้นอีกครั้งจนหญิงสาวตกใจจนตาค้าง ทำอะไรไม่ถูก
“ที่แกล้งทำตัวอินโนเซ้นต์ หวังจะให้คนในบ้านฉันไว้วางใจในตัวเธอ คงเพราะจ้องจะหาทางมาทำลายหลักฐานละสินะ”
“หลักฐาน ... หลักฐานอะไรคะ” เฌอรินส่ายหน้าไม่รู้ว่าปราบกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ร่างบางรีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ทว่าปราบกลับโน้มตัวมาคร่อมร่างเธอเอาไว้จนเธอไม่สามารถลุกขึ้นได้
“หรือ...ที่มาห้องฉัน เพราะอยากจะมายั่ว?”
“ระ รินเปล่า คุณปราบกำลังพูดเรื่องอะไร”
“ก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะลองสนองความต้องการของเธอดู”
หัวใจเฌอรินหล่นวูบทันทีที่ได้ยิน ร่างบางรีบดันตัวลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง ทว่าปราบกลับคว้าข้อมือคนตัวเล็กแล้วตรึงให้นอนลงกับที่นอน
“ปะปล่อยริน รินจะออกไปเดี๋ยวนี้”เฌอรินรู้สึกกลัวจนอยากจะร้องไห้ ขอบตาของเธอรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาพร้อมกับเนื้อตัวที่เริ่มสั่น
“ก็อยากเป็นภรรยาของฉันไม่ใช่ไง ถึงขนาดขอเสนอตัวเองมาแทนพี่สาว”
....
ประโยคนี้เฌอรินเถียงไม่ออก เพราะไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไงว่าเธอก็เป็นคนขอเสนอตัวมาแทนพี่เฌอรัลของเธอ
“ริน...คือ” ดวงตาคู่หวานหลบต่ำไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าที่เอาแต่จ้องหน้าเธอไม่เลิก
“แต่เสียดายนะ พอฉันเห็นเธอแล้วหมดอารมณ์” ปราบดันตัวเองลุกขึ้น ท่ามกลางถอนหายใจอย่างโลกอกของเฌอริน ร่างเล็กรีบเด้งตัวลุกขึ้นตามอย่างหวาดกลัว
“ที่หลังไม่มีคำสั่งห้ามเข้ามาที่ห้องของฉันอีกเด็ดขาด! ออกไป!”
เฌอรินพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะรีบก้มลงเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด แล้วรีบสาวเท้าเร็วๆออกจากห้องของปราบ
แม้ใจจริงอยากจะบอกเขาว่า สร้อยเส้นนั้นเป็นของเธอ แต่ทว่ากลับไม่มีโอกาสพูดมันออกมา
- ผู้เขียน
