7 ลืมอะไรไปหรือเปล่า
1139 คำ
รถยนต์เคลื่อนเข้าไปจอดนิ่งตรงหน้าอาคารสำนักงาน ราเชนเอื้อมมือไปปลดล็อคสายเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ทำให้ทั้งสองคนสัมผัสกันแบบไม่ได้ตั้งใจ ตาสบตากันในระยะห่างแค่ปลายจมูก หญิงสาว หน้าแดง หัวใจเต้นแรงกระเด็นกระดอนแทบจะทะลุออกมานอกอก
“ขอบคุณค่ะ”กรรณิการ์หันกลับไปจะหยิบของ แต่อีกฝ่ายก็ยื่นส่งให้เธอจนครบ
“ให้พี่ขึ้นไปส่งไหม”
“ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวพลอยขึ้นไปเอง” เธอเอ่ยปฏิเสธทันที
“ทำไม อายเหรอ หรือว่ามีใคร” น้ำเสียงเข้มขึ้นมากะทันหัน
“ไม่ใช่ค่ะเขาไม่ให้คนนอกขึ้น พลอยไม่ได้อายซะหน่อย และก็ไม่มีใคร เพราะตอนนี้มีแฟนแล้ว” เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ ทำท่าจะลงจากรถ
“ดีมากที่รู้ตัวว่ามีแฟนแล้ว”
“ค้า ... รู้แล้ว” เธอเอ่ยออกมาหน้าแดง เมื่อเขาย้ำอีกครั้งเธอก็ยิ่งเขินหนัก ขยับตัวจะเปิดประตูรถลงไป แต่...
“ลืมอะไรไปหรือเปล่าครับ”
“ไม่นะ พลอยหยิบของมาครบแล้ว” เธอก้มมองของในมือ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองเขาอีกครั้งเพื่อจะขอบคุณ
ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พอเธอหันกลับไปเขาก็จู่โจมประกบปากจูบเธอ กรรณิการ์ตกตะลึง เผยอปากน้อยๆ ลิ้นหนาก็แทรกเข้ามาพันกับลิ้นเล็ก ดูดดึงกระตุ้นให้เธอตอบสนอง หญิงสาวเผลอจูบตอบไปด้วยความลืมตัว รู้สึกวาบหวิว ใจสั่นไปหมด ตัวเบาเหมือนจะลอยออกไปนอกรถ
“ตั้งใจทำงานนะครับ เย็นนี้พี่มารับ” ได้ยินเสียงกระซิบของราเชนข้างหู แล้วเขาก็หอมแก้มเธอ อีกครั้ง
กรรณิการ์นิ่งอึ้งทำตัวไม่ถูกตั้งแต่ถูกเขาจูบ ไม่รู้ตัวว่าเดินลงจากรถมาได้ยังไง วันนี้ทั้งวันบอกได้แค่ว่าสติหายไปไม่กลับเข้าร่างอีกเลย นั่งทำงานเผลอเมื่อไหร่ ใจก็ลอยไปหาเขาทุกที ขืนเป็นแบบนี้เธอทำงานทำการไม่ได้แน่นอน ต้องทำยังไงดี....กับอาการหลงแฟน
“ครืด ครืด”
เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นเพราะมีคนโทรเข้าขึ้นมาดู ใครกันที่โทรหาเธอในช่วงเวลาทำงาน ไม่ใช่ราเชนแน่นอน เพราะฝ่ายนั้นจะไลน์หาเธออยู่แล้วทุกชั่วโมง ก่อนจะร้องออกมาเบา ๆ นี่เธอลืมโทรหาคนสำคัญได้ยังไง เพราะราเชนคนเดียวมาทำให้เธอเพ้อจนลืมไปหมดทุกเรื่อง
“หวัดดีค่ะพ่อ” เธอกรอกเสียงลงไปเบา ๆ
“เป็นไรหรือเปล่า เมื่อคืนโทรไปก็ไม่รับ” น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ถามไถ่มา ทำให้กรรณิการ์รู้สึกผิด เมื่อคืนนี้หลังจากราเชนไลน์มาคุยกับเธอเสร็จ ก็เข้านอนโดยลืมเปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ ไม่ใช่นอนพักผ่อนนะ แต่นอนคิดถึงผู้ชาย ... จะบ้าตายกับตัวเอง
“สบายดีค่ะพ่อ เมื่อคืนพลอยนอนเร็วเลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ มีไรหรือเปล่าคะ”
“อ้อ ดีแล้วล่ะ นอนพักผ่อนเยอะๆ ร่างกายจะได้ไม่เหนื่อยไม่เพลีย ดูแลตัวเองดี ๆ”
“ค่ะ ว่าแต่..”
“เสาร์นี้ทำงานหรือเปล่า แล้วจะกลับบ้านไหม?”
“เสาร์นี้ไม่มีงานค่ะ กลับสิคะไม่เจอพ่อตั้งหนึ่งอาทิตย์แล้ว คิดถึงจะแย่” เธอเอ่ยเอาใจบิดาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
กรรณิการ์เป็นลูกสาวคนเดียวของฉัตรภพ เจ้าของโรงงานอาหารแปรรูปสินค้าเกษตร ไม่ใช่กิจการใหญ่โตมากมาย แต่เดิมเป็นกิจการแบบครอบครัว จากนั้นก็พัฒนาขยายใหญ่โตขึ้นโดยมีเพื่อนรักคือ เสี่ยดำรง ร่วมสนับสนุนให้ความช่วยเหลือ
เธอตัดสินใจเลือกเรียนด้านเกษตร ก็เพราะจะกลับไปช่วยดูแลกิจการของครอบครัว เพียงแต่ตอนนี้ขอหาประสบการณ์ก่อน
“คิดถึงยังไงฮึ ไม่โทรหาพ่อ มัวแต่ทำงานนะสิ ให้มันเพลา ๆ หน่อยนะ เดี๋ยวจะเสียสุขภาพกันพอดี ถ้ามันลำบากนักก็กลับมาทำงานบ้านเราดีกว่า มาช่วยพ่อทำงาน”
“ก็พลอยอยากหาประสบการณ์ก่อนนี่คะ จะได้เอาไปใช้กับโรงงานเรา ไหวอยู่แล้วเรื่องงานไม่เหนื่อยสักนิด” แต่อดหลับอดนอนเพราะเรื่องผู้ชาย กรรณิการ์หัวเราะคิกคักให้กับความคิดของตัวเอง
“พักผ่อนเยอะ ๆ อย่าไปหักโหมมาก” ฉัตรภพเป็นห่วงลูกสาวคนเดียว ก็อดพูดอดย้ำหลายๆ ครั้งไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าลูกสาวโตจนสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว
“ค่า วันเสาร์จะกลับไปหานะคะ”
“ดีเลย เสี่ยดำรงกับพี่ขุนพลเขาจะมากินข้าวบ้านเราด้วย ยังไงพลอยก็อย่าลืมนะ รีบมาแต่เช้า จะได้มากินข้าวเที่ยงกับพี่เขาด้วย” พอฉัตรภพพูดถึงลูกชายเพื่อนสนิท เธอต้องแอบเบ้ปากด้วยความเบื่อหน่าย
“ได้ค่ะพ่อ แล้วเจอกันวันเสาร์นะคะ” เธอรับปากฉัตรภพไป ไม่อยากขัดใจอีกฝ่าย
ราเชนเทียวรับเทียวส่งกรรณิการ์ไปทำงานทุกวัน ตอนเช้าจะมายืนรอหน้าห้องเวลาเดิมเป้ะ เธอได้เรียนรู้ตัวตนของเขาเพิ่มขึ้นคือ ราเชนเป็นคนตรงต่อเวลามาก และถ้ารับปากอะไรไปแล้ว มั่นใจได้เลย เพราะเขาไม่เคยผิดคำพูด และไม่เคยบอกว่าลืมสักครั้ง ยิ่งเรียนรู้กัน ก็ยิ่งเห็นเสน่ห์ในตัวของผู้ชายคนนี้
สัปดาห์แรกที่คบเป็นแฟนกัน ราเชนจะแวะมารับมาส่ง และกินข้าวเย็นร่วมกับกรรณิการ์ทุกครั้ง จากนั้นจะนั่งเล่นกับเธอที่ห้องจนถึงเวลาสองทุ่มก็จะขอตัวกลับ
บางครั้งมีแอบจุ๊บแก้มเธอบ้าง หน้าผากบ้าง แต่ไม่เคยเกินเลยมากกว่านั้น ไม่หมือนวันแรกที่เขาจู่โจมเธอด้วยจูบแรกของการเป็นแฟน ทำเอาเพ้อหนักจนแทบไม่มีสมาธิทำงาน
เวลาหนึ่งอาทิตย์ราเชนเริ่มทำให้เธอคุ้นชินกับการมีเขา และทำอะไรร่วมกัน มีเขาวนเวียนอยู่ทุกมุมห้องของเธอ ยกเว้นห้องนอนส่วนตัวที่ยังไม่เคยย่างกรายเข้าไป
“วันนี้พี่จะโชว์ฝีมือทำอาหารอร่อยระดับเหลาภัตตาคารให้พลอยลองชิม บอกได้เลยว่าต้องไม่เคยกินที่ไหนมาก่อนแน่นอน”
ราเชนเอ่ยออกมา ขณะกำลังเดินเอาของเข้าไปเก็บในห้องครัว และเตรียมพร้อมจะลงมือทำกับข้าว ส่วนเธอก็เอากระเป๋าไปเก็บก่อนจะออกมาช่วยเขาเตรียมของ
วันนี้พวกเธอไปซื้อข้าวของที่ห้างสรรพสินค้า ราเชนเอ่ยปากขึ้นมาว่าอยากทำอาหารกินกันเองที่บ้าน เธอรีบบอกเขาทันทีว่าให้เปลี่ยนใจดีกว่า ถ้าได้ลองอาหารฝีมือเธอแล้วกลัวแต่เขาจะกลืนไม่ลง
- ผู้เขียน
