15 แค่เราสองคน
1104 คำ
“อรุณสวัสดิ์ครับ... ที่รัก”
“พี่เชน” หญิงสาวหลบตา ไม่กล้าจ้องหน้าเขา ใบหน้าแดงก่ำ ยิ้มเขินอาย
“ว่าไงครับ หิวหรือยัง หรือว่าจะนอนต่อ... พี่ยังไหวนะ” ราเชนกระซิบข้างหูเธอ ริมฝีปากขบเม้มที่ใบหูเล็กเบาๆ ทำเอากรรณิการ์ขนลุกเกรียว ใจสั่นหวิว ดวงตาวาววับที่จ้องหน้าเธอไม่เลิก มันกำลังแปลว่าอยากกินเธอมากกว่ากินข้าว
“หะ... หิวแล้วค่ะ” เธอรีบพูดออกมา ก่อนตัวเองจะเผลอพยักหน้าเต็มใจให้เขาจับกินแทนข้าว
“ได้ครับ กินข้าวเสร็จแล้ว ค่อยมาต่อของหวานกัน” กรรณิการ์อ้าปากค้าง ราเชนที่เธอรู้จักเป็นคนนิ่ง ๆ มีเหตุผล มีหลักการ ไม่ใช่คนหื่นแบบนี้
ราเชนอมยิ้มเมื่อเห็นดวงกลมโตเบิกกว้างอย่างตื่นตกใจของเธอ เห็นแล้วน่ารักจนอดใจไม่ได้ต้องก้มลงประกบจูบปากเรียวด้วยความหลงใหลอีกครั้ง ยิ่งได้กินเธอ เขาก็ต้องการกินอีก ไม่พอ ไม่รู้จักอิ่ม ลิ้นฉกเข้าไปพัวพันกับลิ้นเรียวเล็ก หญิงสาวอ้าปากจูบตอบอย่างดูดดื่ม
กว่าทั้งสองคนจะลุกออกจากเตียงไปกินข้าวได้ ก็รวบยอดรวมกันทั้งเช้ากลางวัน แค่จูบรับอรุณกลายเป็นอาหารชุดใหญ่ ไม่สามารถหยุดยั้งได้ เขานำเธอตาม แค่คิดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า กรรณิการ์ก็ หน้าแดง ตาเป็นประกายมีความสุข
ช่วงเย็นทั้งสองคนก็จับจูงมือกันเดินไปตามชายหาด แสงสีทองเปล่งประกายไปทั่วเมื่อพระอาทิตย์กำลังตกน้ำ บรรยากาศโดยรอบดูอบอุ่น โดยเฉพาะในหัวใจของกรรณิการ์ เธอเงยหน้าขึ้นแอบชำเลืองมองดูเขาด้วยความรักความหลง
ในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่เกินสามเดือนที่ตกลงคบเป็นแฟนกัน จนตอนนี้ข้ามขั้นเป็นมากกว่าแฟนไปแล้ว ผู้ชายคนนี้คือรักแรกและรักเดียว ยิ่งนานวันก็ยิ่งทำให้เสพติดการมีเขาอยู่เคียงข้าง
“เหนื่อยไหม?” ราเชนกระชับมือเรียวเข้ามาเกาะกุมไว้ในมือเขา กรรณิการ์เป็นคนรูปร่างเพรียวสูง แต่เมื่อมาเดินเคียงข้างกัน ความสูงเธอเพียงแค่ไหล่เขาเท่านั้น
ชายหนุ่มยกแขนขึ้นโอบไหล่เล็กเข้ามาในอ้อมแขน ก้มหน้าลงไปจุมพิตแผ่วเบาราวกลับปีกผีเสื้อพลิ้วผ่าน หวานละมุนกระจายไปทั่วร่างหนุ่มสาว
“ไม่เหนื่อยค่ะ พลอยอยากเดินไปจนสุดหาด” หญิงสาวส่งยิ้มให้ชายคนรัก ส่วนราเชนจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กสดใสนิ่งนาน ดวงตาเหม่อลอยไปไกล จนเธอกระตุกแขนเขาเบาๆ ชายหนุ่มจึงกระพริบตาถี่ และก้มหน้าลงมามองเธอ
“หือ...ว่าไงครับ?”
“เปล่าค่ะ เห็นพี่เชนจ้องหน้าพลอยนิ่ง มีไรคะ จะพูดไร”
ราเชนหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มหญิงสาว แววตาหลงใหลอยากกลืนกินเธอ มันเปล่งประกายวาววับ ทำให้กรรณิการ์ขาสั่น เมื่อเผลอสบตาร้อนแรงคู่นี้
“พี่เชน”
“ว่าไงครับ” ราเชนกระชับอ้อมแขนและพาเธอออกเดิน
“ไม่..ต้องมองขนาดนี้ก็ได้ พลอยเขินนะ”
“มองแฟนตัวเอง .. เอ้ะ...ไม่ใช่สิ มองเมียตัวเองแล้วผิดตรงไหน”
“พี่เชน!!” กรรณิการ์เขินจนแทบก้าวเท้าไม่ออก
“น้องพลอยรักพี่เชนไหม?” ชายหนุ่มจ้องตาหญิงสาวอย่างคาดคั้นต้องการคำตอบ
กรรณิการ์อายจนหน้าแดงก่ำ เอาแต่ก้มหน้าเดินไม่ยอมพูด แต่ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้ เขาหยุดเดิน และยกมือขึ้นจับไหล่มนทั้งสองข้างไว้ ดึงให้หันกลับมาหาเขา พร้อมกับโอบกอดร่างเล็กเข้าไปแนบอกแกร่ง
“ว่าไงครับ รักพี่เชนหรือเปล่า” ถูกคาดคั้น แถมเขายังกอดเธอไว้แน่น กรรณิการณ์จึงพยักหน้าน้อยๆ
“อะไร ไม่เห็นพูดเลย แล้วแบบนี้พี่เชนจะรู้ได้ยังไง บอกให้ชื่นใจหน่อยสิ”
“รักค่ะ ... รักมากด้วย” กรรณิการ์ก้มหน้าหลบตาด้วยความเขินอาย และเอ่ยออกมาด้วยความจริงใจ ใบหน้าเล็กซุกลงกับแผ่นอกหนา
“พลอยมีความสุขมากค่ะ ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ขอให้ทุกวันของพลอยได้อยู่กับพี่เชนตลอดไป แค่นั้นก็พอ”
หญิงสาวเอ่ยความในใจออกมา ทำให้ราเชนที่โอบกอดเธอไว้มีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะโอบกระชับแน่น แล้วก้มลงมาจุมพิตหน้าผากมน
“พี่ก็อยากอยู่กับพลอย”
“ถ้า..วันหนึ่งพี่ทำอะไรให้พลอยโกรธ หรือไม่พอใจ พลอยจะเกลียดพี่ไหม?” ราเชนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ
“พลอยไม่มีวันเกลียดพี่เชนแน่นอนค่ะ พลอยรู้ว่าพี่เชนเป็นคนดีที่สุด เชื่อว่าทุกอย่างที่พี่เชนทำลงไปต้องมีเหตุผล”
“อือ”
“ทำไมคะ พี่เชนไปแอบทำความผิดอะไร สารภาพมา เลยนะ”
“อยากรู้จริงน่ะ”
“พี่เชน!! ทำผิดมาจริงๆ เหรอคะ” หญิงสาวร้องออกมา สีหน้าม่อยลงทันที
“ก็..” ชายหนุ่มลากเสียงยาว
“พาลูกสาวเขาหนีเที่ยว แถมยังแอบมาซ้อมฮันนีมูนก่อน แบบนี้...พ่อตาพี่จะเอาปืนมายิงไหม”
“พลอยว่า...ไม่น่ารอดค่ะ” หญิงสาวหัวเราะออกมาเสียงใส เมื่อรู้ว่าราเชนกำลังพูดถึงใคร เธอรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่หัวใจกลับมีความสุข
แค่เวลาสามเดือนที่รู้จักกัน ทำให้เธอเชื่อมั่นในตัวผู้ชายคนหนึ่งสุดหัวใจ ต่อให้ทุกคนบนโลกนี้เมินเฉยต่อเธอ หรือต่อให้ทุกคนทอดทิ้งเธอไว้ลำพัง แต่ราเชนจะไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด เธอเชื่อมั่นว่าแขนแกร่งคู่นี้จะโอบกอดเธอไว้ ด้วยความอบอุ่น และปลอดภัยจากทุกอย่าง ขอแค่มีเขาคนเดียวเท่านั้นก็พอแล้ว
ทริปวันหยุดสองวันที่เกาะเสม็ด ราเชนดูแลเธออย่างดี ทั้งพาไปกินของอร่อย ดินเนอร์ริมทะเล พาไปเที่ยวดำน้ำดูปะการัง จนเธอติดใจไม่อยากกลับ ยิ่งน้ำทะเลสวยใสหาดทรายละเอียด มีความสุขใจจนแยกไม่ออกว่าเพราะทะเล หรือเพราะคนข้างกายกันแน่
พอตกกลางคืนราเชนก็คิดค่าบริการจากกรรณิการ์จนแทบหมดเรี่ยวแรง เธอเองก็ไม่คิดจะปฏิเสธแม้แต่น้อย มีแต่เต็มใจและยินยอมพร้อมใจ จนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ความสุขท่วมท้นจนอยากอยู่ที่นี่ตลอดไป เกาะเสม็ดคือเกาะสวรรค์ของกรรณิการ์
- ผู้เขียน
