พัง

พัง 4

สายฝนช่วยฉันหางานจริง ๆ หาในเน็ต ถามร้านกาแฟแถว ๆ มหาลัย รวมถึงถามเรื่องที่พักให้ด้วย...

"ขอบคุณมากนะแก" ฉันยิ้มขอบคุณสายฝน ที่ตอนนี้ก็ยังทำหน้าเครียดอยู่

"เอาจริง ๆ ลำบากใจนะ พี่ทีก็เพื่อนแฟน เพื่อนพี่ชายฉัน" สายฝนถอนหายใจออกมาพร้อมกับฉัน

"แก... แต่พี่ทีไม่ได้รักฉัน" ฉันจับมือสายฝนแน่น ไม่อยากให้สายฝนมาเครียดเรื่องไม่เป็นเรื่องของฉัน

"ถ้าเขาไม่รักแก... คงเลิกกับแกนานแล้วเมย์"

"ถ้าเขารักฉัน... เขาคงให้ฉันเป็นเบอร์หนึ่งแล้วล่ะ หรือไม่ เขาอาจจะรักคนอื่นมากกว่า"

"แกยอมมาตลอดไงเมย์ จับได้แกก็ยอม พี่ทีเลยได้ใจ... จนมีคนอื่นเรื่อย ๆ แล้วแกก็ไม่ทักท้วง จนคนอื่นได้เป็นเบอร์หนึ่ง... เพราะแกยอม ๆ เขาแบบนี้นั่นล่ะ" ฉันหลับตาลง...จนน้ำตามันไหลออกมาด้วย

จริงของสายฝน เพราะฉันยอมเขา... แต่ให้ฉันทำยังไง ฉันแก้ปัญหานิสัยตัวเองข้อนี้ไม่ได้จริง ๆ ฉันถึงอยากให้เขาทำเลวกับฉันเยอะ ๆ เผื่อวันนึง..ฉันจะเดินยิ้มออกไปจากชีวิตเขาได้

"ฉันพยายามอยู่ ถึงอยากจะหางานทำไง" สายฝนกรอกตามองบน

"แกดูน้ำหวานสิ น้ำหวานยอมที่ไหน พอไม่ยอมพี่ทีก็วิ่งตาม... คนแบบน้ำหวานนะ ฉันดูออกไม่มีทางกลับมาหรอก เนี่ยเขาเรียกคนฉลาด ไม่จมปลักกับสิ่งเดิม ๆ กลับมาก็เสียใจอีก แกไม่ลองบ้างล่ะ" สายฝนกำลังว่าฉันโง่. ก็ถูกของมัน

"แกว่าฉันโง่ใช่ไหมเนี่ย"

"เออ พี่ไวท์แต่ก่อนก็เสือนะ ฉันก็สะบัดบ๊อบใส่เหมือนกัน มึงทำกูทำ นอกใจมานอกใจกลับ ถ้าเจอคนดีกว่าฉันก็จะไปจากพี่ไวท์เลย... ดีที่พี่ไวท์หยุดเลย เพราะพี่เอสไม่ยอม แต่พี่ไวท์ไม่เหมือนพี่ทีนะ เสือคนละตัว คนเจ้าชู้เงียบแบบพี่ทีน่ากลัว เลิกยาก บางทีก็จับติดยากด้วย"

จริงของสายฝน ฉันคบกับพี่ที ปกติเจอกันตอนที่เขาคิดถึง ไม่ก็ว่างจากคนอื่น... แน่นอนเขามาหาก็เอาใจสารพัด... เราแทบไม่ทะเลาะกันเลย และเขาทำนิ่ง ทำเฉย เราดูไม่ออกเลยว่าเขาซ่อนใครไว้อีกกี่คน...

"เนี่ย... ฉันรอดูอยู่ พยายามไม่เครียด ไม่ร้อง... แต่ทนไม่ได้ทุกที" สายฝนตบไหล่ฉัน

"อย่าคิดมาก เดี๋ยวลูกเครียด นี่ ๆ ร้านกาแฟร้านนี้ เขารับคนท้อง" สายฝนโชว์ชื่อร้านให้ฉันดู... ดีจังร้านนี้อยู่ไม่ไกล เดินทางสะดวก

สายฝนพาฉันมาสมัครงาน... ฉันมีประสบการณ์ Barista อยู่แล้ว... เจ้าของร้านจึงรับพิจารณาเป็นพิเศษ... เงินเดือนไม่มาก ฉันทำพาสไทม์เท่านั้น..อย่างน้อยให้มีกินมีใช้ก็พอ...

สายฝนอาสามาส่งฉันที่คอนโดพี่ที...

"ขอบคุณมากนะแก ขอบคุณมากจริง ๆ" สายฝนพยักหน้าและจับมือฉันแน่น

"แก... ทนให้ถึงที่สุด ทนจนเกลียด และเดินเชิดออกมา… เชื่อฉัน แกจะออกมาจากเขาโดยที่ไม่มีน้ำตาสักหยด..." ฉันเม้มปาก และพยักหน้ารับ

"ตามนั้น" ฉันโบกมือบายสายฝน กลับมาถึงห้องก็ไม่เห็นพี่ที สงสัยเขาไปทำงานแล้ว

ฉันนั่งหาที่พักไปเรื่อย ๆ ที่ที่พอจะเลี้ยงเด็กได้ ต่อไปอาจจะทำงานที่บ้าน ขายของออนไลน์… เพราะไม่มีใครเลี้ยงลูกให้

‘กริ้ง’

"ค่ะ" ฉันเดินไปเปิดประตู กลับเห็นผู้หญิงหน้าตาสวยคนนึงยืนอยู่ ใครอีก...

"พี่ทีอยู่ไหมคะ…" เธอถามปกติ ไม่ตกใจที่ฉันอยู่ในห้อง

"ไม่ มีอะไรเหรอเปล่า" เธอยิ้ม ก่อนจะจับมือฉันขึ้นมา ยัดผ้าอะไรสักอย่างใส่มือ...

ฉันสะบัดมันออกมาดู

กางเกงใน...

"เมื่อคืนลืมคืนให้พี่ที ไม่ต้องโกรธนะ กางเกงในตัวนี้มันสักพักแล้ว แต่เรื่องเมื่อคืน... สด ๆ ร้อน ๆ"

ปัง!

ฉันปิดประตูใส่หน้าผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะซัดกางเกงในลงพื้น

เลว เลว เลว!

น้ำตาฉันไหลลงมาอาบแก้ม ปวดหนึบ ๆ ในใจ... ฉันว่าแล้ว ฉันต้องร้องไห้ มันชอบร้องออกมาเอง จะให้ทำยังไง ฉันหยุดมันไม่ได้! ฮือ ๆ

ฉันต้องร้องไห้ขนาดไหนถึงจะเข้มแข็งขึ้น! ฉันอยากทำให้ได้จัง...

ฉันเดินออกไปที่ระเบียง มองรถวิ่ง มองวิวกรุงเทพตอนเย็น อยากหยุดร้อง อยากหายเครียด

"ฮือ ๆ ไอ้เลว ไอ้ที ไอ้เลว ๆ ๆ ๆ ฮือ" ฉันตีเหล็กระเบียงรัว ๆ ร้องไห้ฟูมฟาย เหมือนคนบ้า

"เห้ยเธอ อย่านะเว้ย อย่าโดด ฉันกลัวผี!! อย่ามาตายที่นี่ ไปตายที่อื่น"

มีผู้ชายห้องข้าง ๆ พยายามโผล่หน้ามาหาฉัน

"อย่ามายุ่ง!"

"ไม่ให้ยุ่งได้ไง ตายไปเป็นผีสิง สงสารชาวบ้านชาวช่องเขาบ้าง!" หึ๋ย! ฉันเดินกระทืบเท้าเข้าไปนั่งในห้อง ไม่ได้ตอบอะไรเขากลับ ใครว่าฉันจะโดด บ้า

ฉันเริ่มหิวขึ้นมา จะเดินไปที่ตู้เย็น... กลับมีเงินวางไว้ห้าพัน...

เหอะ

ก็ดี เอาไว้ซื้อข้าวไม่ถึงร้อย... ที่เหลืออาจจะเก็บสะสมไว้เลี้ยงลูกได้

ฉันเปิดประตูออกมาก็จ๊ะเอ๋กับผู้ชายห้องข้าง ๆ เมื่อกี้ รำคาญชิบ

เขาจ้องฉัน

"เธอ จะไปโดดแม่น้ำเจ้าพระยาเหรอ... ศพอืดนะ อย่าเลย" ปากเสีย

"ไม่ต้องมายุ่งเรื่องคนอื่น"

"ไม่ได้ยุ่ง แต่ถ้าเธอจะฆ่าตัวตาย ก็อย่าสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น โดดตึกเปนผีสิงคอนโด โดดน้ำลำบากคนลงไปงมอีก" ฉันถอนหายใจยาว ๆ ใส่

"ฉันไม่ได้ฆ่าตัวตาย... และไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน"

ฉันรีบหันหน้าหนี และเดินมาขึ้นลิฟต์

เขาตามมาด้วย จนเข้ามาในลิฟต์ด้วยกัน...

"ตามมาทำไม"

"หลงตัวเอง ฉันไปทำธุระ" ฉันรีบหันไปทางอื่น เพราะเริ่มอารมณ์เสียแล้วจริง ๆ

พอลิฟต์เปิด... ฉันรีบก้าวออกมาทันที อยากเดินหนีคนข้างหลังไกล ๆ ได้ยินเสียงแล้วปวดหัวหนักกว่าเดิมอีก

"เมย์จะไปไหน..." พี่ทีเดินมาพอดี พร้อมถุงอะไรเต็มไม้เต็มมือ

"ไปกินข้าวค่ะ... เมื่อกี้มีผู้หญิงเอากางเกงในมาคืน" ฉันพูดเสร็จและรีบเดินออกไป แต่พี่ทีดึงมือไว้ก่อน

"พี่ซื้อมาให้แล้วป่ะ" เขาไม่พูด หรือถามอะไรเรื่องผู้หญิงคนนั้น แต่เปลี่ยนมาจับมือฉันแน่น

ฉันมองสายตาคมคู่นั้น... อยากรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่

แต่มันกลับว่างเปล่า... ไม่รู้สึกผิด ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

"พี่ที... ไม่รู้สึกอะไรเหรอคะ?" เขาจูงมือฉันเดินไปขึ้นลิฟต์ ก่อนจะกดชั้น

"อะไร ให้พี่รู้สึกอะไร" ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย

"มีคนมาคืนกางเกงในพี่นะ" เขาถอนหายใจยาว ๆ

"เมย์ อย่าเอาเรื่องเครียดมาให้พี่อีกได้ไหม?" เรื่องเครียด นี่มันเรื่องที่ตัวเองทำเองไม่ใช่เหรอ และเพิ่งทำมาสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อคืน

ลิฟต์มาถึงชั้นพี่ทีแล้ว... เขาใช้คีย์การ์ดเปิดประตู จูงมือฉันเข้าไป...

"เมื่อคืนพี่ทีมีรอยลิปสติกที่อก" เขาวางถุงกับข้าวลง และเดินไปวางกุญแจรถบนโต๊ะ ไม่สนใจฉัน

"พี่ที..."

"เมย์พอได้แล้ว กินข้าว" มันมีคนแบบนี้จริง ๆ เหรอ คนที่ทำเลวโดยไม่รู้สึกรู้สา

ฉันจ้องมองเขา มองมันทั้งสองความรู้สึก เสียใจ และโกรธ... และฉันอยากมีความรู้สึกที่สาม คือเกลียดเขา

"เราอยู่กันดี ๆ นะเมย์ พี่ปวดหัว" ฉันไม่ตอบอะไร จัดกับข้าวทุกอย่างใส่จานตั้งโต๊ะรอเขา

สุดท้ายฉันก็ยอมอีก...

รอให้ฉันพร้อมก่อนนะ ทั้งงาน ทั้งเงิน...

ลูกคนเดียว ฉันจะเลี้ยงเอง...