พัง

พัง 3

ฉันเงียบ รีบเช็ดน้ำตา แล้วหันไปทางอื่น...

มาถึงคอนโดไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ฉันไม่คุยกับเขา เขาเองก็ไม่คุยกับฉัน

‘กริ้ง กริ้ง~’ มีคนมากดกริ้งห้อง

"ค่ะ..." ฉันเปิดประตู ก็เห็นพนักงานส่งอาหารถือถาดอาหารเข้ามาวางข้างใน ใครสั่ง?

"กินสิเมย์ จะได้กินยา" เขาเดินล้วงกระเป๋ามาจากระเบียงห้อง ก่อนจะหยิบเงินให้พนักงานส่งอาหาร

"ไม่กินเหรอคะ" ฉันถามพลางเลื่อนเก้าอี้นั่ง

"เมย์กินก่อน พี่สั่งมาให้เมย์" ฉันมองอาหารในจานอย่าง งง ๆ นี่ล่ะคือเขา บางทีก็แคร์ บางทีก็เมิน ฉันตามเขาไม่ทันจริง ๆ

เขาเดินมายืนข้าง ๆ ฉัน แกะยา และเทน้ำเปล่าเตรียมไว้ให้...

"พี่ที... ทำไมทำแบบนี้ล่ะ?" เขาขมวดคิ้วสงสัย

"ทำไม พี่อยากดูแลเมย์กับลูกไง" เขาตอบปกติ และเลื่อนยามาใกล้ ๆ ฉัน

"พี่รักเมย์มั้ย..." ฉันครุ่นคิดอยู่นาน จึงตัดสินใจถาม

"รักสิ..." เขาตอบทันที ฉันอยากรู้จริง ๆ คำว่ารักของเขา เขาให้ใครได้อีกบ้าง... ดูมันออกมาจากปากเขาง่ายจริง ๆ

หลังจากกินข้าวเสร็จ... ฉันก็อ้วก ทั้งยาทั้งอะไรออกหมด ฉันแพ้ท้องหนักมาก ดีที่เขาอยู่ข้าง ๆ พอมาอยู่ดูแลกัน บรรยากาศในห้องก็เริ่มดีขึ้น

"ดีขึ้นไหมเมย์" เขายื่นยาดม กับน้ำเปล่าให้ฉัน สายตาคม ๆ คู่นั้น มองฉันด้วยความเป็นห่วง มันไม่ได้แข็งทื่อเหมือนเคย ๆ

"ค่ะ ขอบคุณ" เขาประคองฉันมานอนที่เตียง

"ไม่ไปทำงานเหรอคะ..."

"ไปได้ไง เมย์แพ้ท้องหนักขนาดนี้" ฉันพยักหน้าเบา ๆ ก่อนที่เขาจะดึงผ้าห่ม มาห่มให้

เข้าล้มนอนข้าง ๆ ฉัน ตาคมคู่นั้น นอนจ้องฉันอยู่...

จ้องกันไป จ้องกันมา... อยู่ ๆ มือหนา ๆ ก็โอบกอดฉันแน่น

"เมย์..." เขาเรียกฉันเบา ๆ

"คะ..." เขาลุกขึ้น โน้มลงมาจูบฉันเบา ๆ ฉันนิ่ง... ฉันไม่ได้จูบตอบ ฉันเม้มปากแน่น

จนเขาเริ่มเปลี่ยนไปปลดกระดุมฉัน รวมทั้งบรา... และดึงกางเกงในลงมา

มือหนาเริ่มลูบไล้ไปทั้งตัว...

"พี่ทีคะ..." ฉันเรียกเขาเพื่อเตือนสติ

"หื้ม..." เขาขานรับเบา ๆ แต่ยังซุกไซร้ร่องอกฉันอยู่...

"เมย์ค่ะ... ไม่ใช่น้ำหวาน" ฉันเรียกสติเขาอีกครั้ง...

"ก็เมย์ไง..."

"เมย์ไม่เอาค่ะ..."

"..." เขาเงยหน้ามองฉันเซ็ง ๆ ก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้น... ฉันไม่มีอารมณ์ร่วมเขาจริง ๆ ในสภาพแบบนี้ ใครจะมีอารมณ์

เขาลุกขึ้นหัวเสีย ก่อนจะหยิบกุญแจรถออกจากห้องไป

สงสัยไปหากินข้างนอกเหมือนเคย ๆ

‘ครืน ครืน ครืน~’ ปลาย

"ว่าไงมึง"

(มึงกับพี่ทีโอเคนะ) ปลายเพื่อนสนิทคนเดียวของฉันที่โคราช ฉันมีปัญหาฉันมักจะเล่าให้ปลายฟัง

"อืม โอเค เขาเลิกกับแฟนเขาอีกแล้ว กูยิ่งเครียดไปอีก... สงสารแฟนเขา"

(สงสารทำไม มึงมาก่อน)

"เขาดีกับกู" ยิ่งพูดยิ่งหน่วงในใจ…

(นางเอกชะมัด ยายถามหามึง ให้บอกยายว่าไง) ยาย... ฉันนวดคิ้วเบา ๆ ฉันเหลือแค่ยายคนเดียว… พ่อแม่ฉันเสียชีวิตจากอุบัติเหตุตั้งแต่ฉันยังเด็ก ๆ ตอนนี้ฉันไม่กล้าสู้หน้ายาย ไม่กล้ากลับโคราช...

นี่คือความเครียดอีกอย่างนึงของฉัน ฉันเรียนยังไม่จบ แถมท้อง กลับไปยายจะเอาหน้าไปไว้ไหน และยายต้องเสียใจมากแน่ ๆ

"ยังไม่รู้ว่ากลับโคราชตอนไหน… ยังไงฝากดูแลยายด้วยนะ"

(อืม ยังไงก็หาเวลากลับมาหน่อยนะ)

"ขอบคุณมากมึง"

ปลายรับปากจะช่วยดูยายให้ ฉันก็เบาใจขึ้นมาบ้าง...

ฉันควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ ถ้าเลิกกับพี่ที ไหนจะลูก ไหนจะเรียน ฉันท้องแบบนี้ฉันทำงานต่อไม่ได้แน่

ซึ่งปกติฉันทำงานร้านกาแฟ... พอท้องเจ้านายก็ให้ฉันพักงานทันที

ฉันนั่งคิด นอนคิด จนเผลอหลับไปตั้งแต่ไม่รู้

"เมย์..." กลิ่นเหล้าฟุ้งทั่วห้อง ฉันสะดุ้งตื่น ก็เห็นพี่ทีนอนเมาที่พื้น ทำไมเป็นแบบนี้ เห้อ หมดสภาพจริง ๆ

ฉันเดินไปถอดรองเท้า ถุงเท้า นาฬิกา ก่อนจะหาผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ มาชุบน้ำเช็ดตัวให้เขา...

ฉันปลดกระดุมเสื้อเชิตสีกรมท่าเขาออกทีละเม็ด... ค่อย ๆ เช็ดลงไปตั้งแต่ต้นคอ จนถึง… หน้าอก

ทำไมเป็น... รอยลิปสติก?

ฉันกำผ้าแน่น ก่อนจะโยนผ้าผืนนั้นใส่หน้าเขา แล้วเดินขึ้นมานอนที่เตียงเหมือนเดิม...

เลว เลว ใกล้แล้ว สะสมมา ฉันจะได้หมดความอดทนกับคนแบบนี้สักที...

ตกเช้า ฉันตื่นมา… ยังเห็นเขายังอยู่ที่เดิม... นอนเมา... หมดสภาพ

ฉันเดินข้ามตัวเขาไปอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัย เตรียมเอกสารสมัครงานติดตัวไปด้วย ฉันคิดว่าจะไปหางานทำ งานอะไรก็ได้ที่เขารับคนท้อง

มหาลัย…

ฉันมีเพื่อนคนเดียวที่มหาลัย… คือสายฝน ฉันพอจะคบกับสายฝนได้ เพราะสายฝนเป็นน้องพี่เอส และคบกับพี่ไวท์ เราสนิทกันระดับนึง แต่ไม่ถึงขั้นที่ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง...

"เมย์ พี่ไวท์บอกฉันแล้ว" สายฝนจับมือฉันแน่น ฉันไม่กล้าบอกสายฝนเลยจริง ๆ สายฝนคือกลุ่มแฟน ของพวกเพื่อนพี่ที ฉันรู้สึกลำบากใจ เพราะมันเหมือนคนละ ระดับกับฉัน

"อืม ไม่รู้จะทำยังไงดี" สายฝนได้แต่ถอนหายใจ

"พี่ทีรับผิดชอบอยู่แล้วล่ะ..." ฉันหันไปมองหน้าสายฝน ที่ตอนนี้ก็ดูเครียดไปกับฉันด้วย

"ฉันว่าจะหางานทำ... แกรู้จักไหมว่าร้านกาแฟร้านไหนรับคนท้องบ้าง" สายฝนนึกคิดชั่วขณะ

"แกจะทำงานทำไม พี่ทีให้แกทำเหรอ" ฉันส่ายหน้า

"แกอย่าบอกใครนะ... ฉันคิดว่าจะเลิกกับเขา" สายฝนตกใจ

"ทำไม? ไม่ต้องเลิกหรอก งานก็ไม่ต้องทำอยู่สบาย ๆ ไปสิ" ฉันก้มหน้า อึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันคิดว่าฉันทนไม่ไหว แต่ก่อนฉันไม่ได้ตัวติดกับเขา บางเรื่องที่เขาทำฉันก็ไม่รู้ แต่นี่ฉันตัวติดเขา รู้ทุกอย่างที่เขาทำ โดยเฉพาะเรื่องไม่ดีฉันทนไม่ได้" สายฝนถอนหายใจยาว ๆ

"โอเค จะช่วยดูให้ แกแน่ใจแล้วนะ"

"ฉันจะเลิกกับเขา ทำงาน เลี้ยงลูกเอง ฉันรอเวลา ให้เขาสะสมความเลว บางทีมันถึงขีดสุด ฉันอาจจะตัดเขาขาดจริง ๆ"