“ทำไมบอกผู้อำนวยการแบบนั้นคะพี่ภีม” นางถามพี่ชายของตนเมื่อเดินไปยังลิฟต์
“ดีแค่ไหนแล้วที่พี่ไม่ต่อยหน้ามัน” ภีมพลเอ่ยเสียงแข็งเมื่อนึกถึงหน้าของผู้อำนวยการหนุ่ม
“อย่าทำอะไรเขาเลยนะจ๊ะพี่ภีม พี่ภีมก็รู้ว่าน้องสาวคนนี้ของพี่รักเขา”
“เพราะพี่รู้ไง พี่ถึงไม่ทำ มันทำเลวกับเราขนาดนั้นเรายังปกป้องมัน แล้วหลานของพี่อีก มันยังไม่คิดจะรับผิดชอบ นิดท้องโตขึ้นทุกวันนะนิด พี่ว่าลาออกแล้วกลับไปอยู่ที่สวนปาล์มเราเถอะ บ้านเราก็ไม่ได้จนอะไร”
“ไม่ค่ะพี่ภีม”
“แต่หลานของพี่ต้องการพ่อ พี่จะพานิดกลับ หลานกลับ ไปลาออกจากงานซะ พี่ไม่ยอมให้เราอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว อยู่ไปก็รังแต่จะเจ็บปวดใจเปล่า ๆ”
“ไม่ได้นะคะพี่ภีม”
“ไม่ได้ก็ต้องได้ นิดต้องลาออกกลับไปอยู่บ้าน อยู่คนเดียวเวลาเป็นลมจะทำยังไง ท้องก็จะโตขึ้นทุกวัน เรามีกันแค่สองคนนะนิด พี่เป็นห่วงนิด นิดก็รู้ ตั้งแต่พ่อกับแม่เราจากไป เราก็มีกันสองคนพี่น้อง แล้
