CHAPTER 10
คำพูดอันแสนธรรมดาด้วยวาจาเรียบแต่น้ำเสียงมันกับตรงกันข้ามนั้นมันทำให้ฉันใจไม่ดีเกรงว่าทุกอย่างจะแย่ลงไปกว่านี้ยังไงซะอนาคตฉันยังต้องทำงานอยู่ในบริษัทนี้เพราะการเข้ามามันยากเหลือเกิน ทุกอย่างฉันต้องใช้ความพยายามความสามารถที่จะผ่านแต่ละด่านทั้งการสมัคร การคิดเลือกโดยการสอบข้อเขียนจนกระทั่งมาถึงด่านการสัมภาษณ์มันไม่ง่ายรวมทั้งต้องใช้เวลาหลายเดือน ถ้าเกิดเรื่องนี้ทำให้ทุกอย่างพังลงอนาคตปากท้องฉันมันก็ต้องมืดดับ
“พอแล้วยู”
“เด็กก็แบบนี้... ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”
แต่พอตัวยูกำลังจะขยับตามแรงที่ฉันฉุดนั้นเตวิชก็พูดไอ้ประโยคนี้ขึ้นมา ร่างกายของยูนั้นก็หยุดชะงักราวกับรูปปั้นอันแข็งแกร่งถึงฉันจะพยายามฉุดลากเท่าไรผลที่ได้ก็คือการไม่สั่นไหวแม้แต่นิดเดียว
“สงสัยวิตตาจะหวงมากเลยนะ ช่างซ่อมรถแบบนี้?” เสียงเพกาดังขึ้น
ริมฝีปากได้รูปกระตุกขึ้นตรงมุมปากก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นราบเรียบแบบไม่มีอะไ
