27
บางสิ่งบางอย่าง (2)
ใช้เวลาไม่นานผมก็ขับรถมาถึงที่บ้านเดี่ยวซึ่งใช้สำหรับเป็นที่สถานที่ซ้อมดนตรีประจำวง ซึ่งรถที่ผมขับก็เป็นของยัยวารีนั่นแหละ ยัยบ้านี่ขอตามมาด้วยแถมยังซื้อเบียร์มายกโขยงเหมือนกับว่าจะกินให้ตายไปข้างอะไรแบบนั้น
“เข้าใจใช่ไหมว่าพวกฉันจะต้องซ้อมดนตรีกัน ห้ามรบกวนหรือห้ามทำอะไรให้หงุดหงิด” ผมย้ำเตือนเธอเป็นรอบที่ร้อยระหว่างทางบนท้องถนน ซึ่งแน่นอนว่าคำตอบที่ได้รับก็คือคำพูดส่ง ๆ จากปากเล็กที่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่นัก
สายตายัยนี่เวลาเห็นเบียร์แม่งโคตรน่ากลัว ตาวาวตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าเห็นอาหารสุดหรูของเชฟระดับซะอีก!
“รู้แล้วน่า แล้วคนอื่น ๆ อยู่ไหนกันล่ะ ทำไมเงียบกันจัง ไม่ใช่ว่ากลับกันหมดแล้วนะ”
ผมและเธอเดินเข้ามาในตัวบ้านก็รู้สึกถึงความเงียบสนิท ปกติพวกเพื่อน ๆ ของผมมักจะนอนกองกันอยู่บนโซฟาหน้าทีวี แต่ตอนนี้กลับไร้เงาไม่เห็นวี่แวว
หรือว่าพวกมันจะกลับไปแล
